Vacation (2015)
Soms wordt me wel eens verweten dat ik niet ‘zeker’ genoeg ben in m’n recensies, dat ik m’n oordeel teveel laat afhangen van m’n stemming op dat moment. Nu tracht ik de invloed van mijn stemming wel altijd in te schatten, maar als ik redelijk chagrijnig een film ga kijken, dan ben ik (gelukkig) niet rationeel genoeg om dat helemaal uit te kunnen schakelen. Zo was dat deels ook het geval bij Vacation, een vervolg op de Chevy Chase-Beverly D’Angelo-‘klassieker’ National Lampoon’s Vacation uit 1983. Ik was zwaar chagrijnig toen de film begon en herinnerde me die 1983-voorloper vrijwel niet meer, en mede daarom kon ik eigenlijk helemaal niks met deze ‘komedie’. De film valt of staat bij hoe irritant je Ed Helms’ karakters domheid vindt: ik had het er zeker een uur nogal moeilijk mee. Opvallend is wel dat ik een paar dagen later over deze film vertelde tegen een vriendin, en toen lachte ik in een paar minuten volgens mij meer dan tijdens de gehele film.
Het verhaal
Ed Helms speelt Rusty Griswold, de zoon van Clark en Ellen uit de 1983-versie. Redelijk gelukkig getrouwd met Debbie (Christina Applegate) en vader van twee zoons: de sullige James (Skyler Gisondo) en z’n terroriserende jongere broertje Kevin (Steele Stebbins). Rusty is piloot bij een nietszeggende domestic vliegmaatschappij, waardoor hij continu wordt uitgelachen door internationale piloten als Ethan (Ron Livingston). Elk jaar neemt Rusty z’n familie mee naar hetzelfde hutje in het bos voor een welverdiende vakantie, maar dit jaar durft Debbie eindelijk te vertellen dat ze daar geen zin meer in heeft. Rusty geeft hier gehoor aan, en besluit dé reis uit zijn jeugd te herhalen. Inderdaad: dat is de trip die hij met z’n zus en ouders in het origineel maakte, waar overigens een leuke sneer naar gemaakt en/of link mee gelegd wordt.
Onderweg gaat er natuurlijk vanalles mis, waarbij ik me continu af zat te vragen hoe een vrouw als Debbie ooit kon vallen voor een te overdreven domme sukkel als Rusty. Maar ja, dat is film hè. Ze bezoeken zus Audrey (Leslie Mann), mede ook omdat Debbie nogal gecharmeerd is van Audreys man Stone (Chris – Thor – Hemsworth), die in een kenmerkende scène een grap over de grootte van die bobbel in z’n boxershort echt maar blijft uitrekken. Daarnaast komen ze nog een depressieve raft-gids tegen, een ietwat vieze trucker, vier nóg dommere politieagenten op een vierstatenpunt, en ga zo maar door. Of ze uiteindelijk Walley World bereiken ga ik natuurlijk niet verklappen, net zoals ik echt niet ga vertellen of de relatie tussen Rusty en Debbie uiteindelijk weer frisser wordt, en of James eindelijk eens van zich af leert bijten…
Voorspelbaar makkelijk
Nee, het verhaal beschrijven zorgt er niet voor dat m’n initiële oordeel positiever wordt, want het verhaal is net zo voorspelbaar als de datum waarop Eerste Kerstdag valt. Daarbij was alles zó makkelijk uitgewerkt, dat ik me goed kan voorstellen dat je die links met het origineel wel moet leggen om écht te genieten. Of je moet houden van films met gruwelijk domme karakters. Nu trok ik dat in bijvoorbeeld Horrible Bosses wel (van dezelfde makers, btw); daar vond ik het juist knap hoe dom ze die karakters geschreven hadden. Maar hier klopte er voor mij teveel niet, qua logica. Nogmaals: ik was chagrijnig en daardoor mogelijk ‘zeurderiger’ dan normaal, maar ik vond het helemaal niet erg dat ik voor bovenstaande twee alinea’s, over het verhaal, behoorlijk diep moest graven in m’n herinnering. Nog even en ik ben de film weer zo goed als vergeten, en ik denk niet dat m’n leven daar ook maar 1 miljoenste van een promille ‘armer’ van wordt…
Cast
Normaliter ben ik best fan van Ed Helms. Als voormalig The Office US-acteur speelde hij eigenlijk dezelfde rol al in We’re the Millers, maar die vond ik een stuk leuker. Z’n beste rollen speelde hij in mijn ogen echter in Cedar Rapids en Jeff, Who Lives at Home, waarin zijn sulligheid als kwetsbaarheid wordt gebruikt, en dan werkt het wel goed. Hier wordt z’n sulligheid puur als sulligheid gebruikt, en dat irriteerde mij dus nogal. Applegate heeft eigenlijk weinig te doen, terwijl de zoons wel een leuke chemistry hebben. Stebbins heeft nog weinig op z’n CV staan, maar Gisondo kun je herkennen uit The Amazing Spider-Man en/of Night at the Museum: Secret of the Tomb, waarin hij Ben Stillers DJ-zoon speelt. Verder zit de film vol met leuke cameo’s, die zeker wel tonen hoe graag acteurs meewerkten aan deze inmiddels vijfde film in een franchise die dus al 32 jaar (!) loopt.
Final credits
Ook al werd er om mij heen hard gelachen (naast me kreeg iemand zelfs de slappe lach), ik kon er dus zeer weinig mee. In m’n huidige bui zou ik mogelijk iets vaker lachen, maar dan zou ik deze nog altijd niet echt aanraden, denk ik. Of het moet voor al die cameo’s zijn, waardoor ik mede ook aanneem dat het maken van de film waarschijnlijk wel hilarisch zal zijn geweest…