Night at the Museum: Battle of the Smithsonian (2009)
Weet je: as far as sequels go: Night at the Museum: Battle of the Smithsonian is gewoon weer leuk familievermaak, net als deel 1. Vanaf nu ga ik niet meer die hele titel typen, dat begrijp je. Het wordt nu dus Night at the Museum: BotS. Of maar gewoon Night at the Museum 2. Leukste toevoeging in deel 2: Amy Adams. Toch wel één van de leukste/beste nieuwe actrices…
In deel 2 is Larry Daley dan eindelijk verlost van z’n baantje als nachtwaker, want z’n uitvindingenbedrijf is helemaal van de grond gekomen. Hij verdient bakken met geld, en toch vergeet hij niet om af en toe ’s nachts naar het museum te gaan om nog effe avonturen te beleven met z’n levende beelden.
Maar dan gebeurt er iets ergs: het museum wordt gemoderniseerd en alle beelden worden ergens in een loods in Washington opgeslagen. Maar het tablet – waardoor de beelden ’s nachts tot leven komen – blijft in New York. Met andere woorden: ze gaan die onvermijdelijke lange slaap tegemoet. Althans: dat denkt Larry.
Dan wordt hij gebeld door Jedediah (Owen Wilson), en wat blijkt: één van die dekselse kapucijneraapjes heeft het tablet toch meegenomen, en nu komt het hele Smithsonian tot leven..! Volgens Amerikanen het grootste museum ter wereld (is dat zo?), en vol met vliegtuigen, reuze-inktvissen, nóg een Teddy Roosevelt (maar nu als borstbeeld), enge faraohs én, én: Amelia Earhart. Oftewel: die dekselse Amy Adams.
Shit man: hoe meer ik over het verhaal typ, hoe simpeler en kinderachtiger het allemaal lijkt. En ergens is het natuurlijk ook gewoon een kinderfilm. Maar zoals ik al zei: net als bij deel 1 is dit weer gewoon een echte familiekomedie, die nergens uit de bocht vliegt. En dat is inderdaad ook wel eens wat té safe.