Me and Earl and the Dying Girl (2015)
Met zo’n titel verwacht je natuurlijk een enorme tranentrekker, maar Me and Earl and the Dying Girl is een stuk grappiger (én beter) dan je vooraf waarschijnlijk verwacht. Nu is al die humor wel nodig om uiteindelijk goed mee te leven met de verschillende karakters, wat van deze American indie een Sundance favorite maakte. Nu heb ik het schijnbaar vergelijkbare, maar veel meer gedramatiseerde The Fault in Our Stars niet gezien, maar in mijn ogen is dit ook meer de coming of age-variant van 50/50. En dan ook nog eens met zeer goede casting en gevuld met ontzettend veel leuke (en letterlijke) filmverwijzingen, waardoor Be Kind Rewind en The Wolfpack hier ook zeer aangehaald moeten worden…
Het verhaal
Greg (Thomas – Project X – Mann) is maar wat blij dat hij zichzelf heeft geleerd zo onopvallend mogelijk door z’n middelbareschooltijd te manoeuvreren. Hij is lichtjes bevriend met zo’n beetje alle subculturen op school, maar eigenlijk vooral om bij niemand in een verkeerd en/of opvallend daglicht te staan. Samen met z’n “medewerker” Earl (RJ Cyler) – vrienden maken is nogal een issue voor Greg – vult hij z’n vrije tijd vooral met het maken van hele slechte versies van grote films als A Clockwork Orange, Apocalypse Now, Blue Velvet, Eyes Wide Shut, The Seventh Seal en vele, vele andere. Als een meisje bij hem op school echter gediagnosticeerd wordt met leukemie wordt Greg door z’n moeder vrij lomp opgedragen contact met deze Rachel (Olivia – The Signal – Cooke) te gaan maken, iets wat Greg uiteindelijk met flink wat tegenzin doet.
Rachel is echter ook niet zo gediend van medelijden, waardoor hun eerste ontmoeting nogal ongemakkelijk aanvoelt. Maar daar wordt ook de mooie oprechte toon van de film gezet, want eigenlijk zijn deze tieners veel teveel met hun eigen problemen en ontwikkeling bezig om zich echt druk te maken om een ander. Je voelt natuurlijk wel al aan dat ze gedurende de film beiden nogal wat te leren hebben hierin. Hierbij volgen we vooral Gregs ontwikkeling overigens, af en toe stevig ‘bijgestuurd’ door de meer streetwise en ‘menselijke’ adviezen van Earl…
Functionele humor
Natuurlijk is het risicovol als humor ingezet wordt om je betrokkenheid met de karakters te vergroten, want stel dat de gekozen humor niet jouw humor is. Dat kan best gebeuren bij sommigen, maar dat was bij mij dus zeker niet het geval. Ik weet maar al te goed hoe humor in elke situatie voor de broodnodige relativering kan zorgen, waarmee ik deels wil aangeven dat ik humor ook als één van de ‘belangrijkste’ menselijke karaktereigenschappen zie. Een goede grap houdt rekening met vele gevoeligheden en kan net wat lucht brengen in een situatie die verstikt wordt door heftige emoties. Het breken van spanning is iets wat vrijwel nooit negatief uitpakt, en indien goed ingezet kan humor ontzettend helpen om met ingewikkelde en/of emotionele situaties om te gaan. In Me and Earl and the Dying Girl wordt de humor in mijn ogen dan ook ultiem functioneel ingezet, en zeker niet alleen om het lijden van Rachel draaglijker te maken. De hoofdpersoon is wel degelijk Greg en zijn zoektocht naar meer zelfkennis en/of volwassenheid. Dat hij onderweg een fantastisch leuke meid tegenkomt die hem uit z’n isolement trekt terwijl ze ook nog eens ziek is, dat geeft de film mooi drama om lekker wat tranen te doen opwellen. Maar, zoals ik al zei: voor over-dramatisering denk ik dat je beter The Fault in Our Stars kijkt…
Crew & cast
In een film als deze is de regie van het spel van de hoofdrolspelers ontzettend belangrijk. En juist dáár lijkt regisseur Alfonso Gomez-Rejon z’n ruime ervaring op flink wat sets van grote films goed in te zetten. Zo werkte hij bijvoorbeeld op de sets van Scorsese’s Casino, Iñárritu’s Babel en 21 Grams, Michael Manns The Insider, Kevin Macdonalds State of Play en The Eagle, en meer recentelijk nog als second unit director bij Ben Afflecks Oscarwinnende Argo én als regisseur van een dozijn American Horror Story-afleveringen. Het scenario van de film is overigens gebaseerd op een boek van Jesse Andrews, die z’n eigen boek naar het witte doek mocht vertalen. Dat gaat niet altijd goed, maar het lijkt alsof hij het plot dusdanig heeft weten uit te kleden dat er een mooie essentie overblijft…
Alle drie de hoofdrolspelers excelleren in hun rol, waarbij die van Cyler dan wel het kleinste is, maar wel zeer nodig in Gregs ‘groei’. Daarbij geeft Cyler het een rauw randje dat de rol boven de stereotype ‘buddy‘ uit laat steken. Cooke viel me eerder al op in The Signal, en hier toont ze een lef die niet veel van haar peers bezitten. En dat gaat een stuk verder dan het enkel kaalscheren van je hoofd voor een rol als chemo-patiënt.
Naast de zeer fijn ingevulde bijrollen van Nick Offerman, Molly – SNL – Shannon, Connie Britton en Jon – The Walking Dead, Fury – Bernthal valt of staat de film natuurlijk bij de prestaties van hoofdrolspeler Mann, waarvan ik – na het zien van Project X – niet direct verwachtte dat hij er dus voor zou zorgen dat deze film zeer makkelijk rechtop blijft staan. De combinatie van naïviteit, puberale besluite- en doelloosheid, de ongemakkelijke omgang met heftige emoties en een wens om behoorlijk onzichtbaar door het leven te gaan zal voor velen in meer of mindere mate wel herkenbaar zijn; ik herkende er in elk geval aardig wat van m’n puberjaren in…
Final credits
Door de titel verwachtte ik vooraf al dat dit wel eens een ongewoon pareltje zou kunnen zijn, en daarin werd ik zeker niet teleurgesteld. Ik kreeg zelfs een veel ‘leukere’ film dan ik vooraf verwachtte, met ook nog eens flink wat herkenning én vele leuke (en letterlijke) links met andere films. Dat Greg en Earl vooral topfilms namaken die menig Amerikaanse tiener helemaal niet zal kennen, daar kijk ik zeer makkelijk overheen.
Een mooi verhaal, een oprechte (en herkenbare) kijk op de hel die de middelbare school kán zijn, voldoende relativerende humor en sterk acteerwerk van zo’n beetje elke acteur in de film: aanrader!