Pride and Prejudice and Zombies (2016)
Mogelijk één van de lastigste films om te vermarkten, want normaliter overlappen de doelgroepen voor Jane Austen-verfilmingen en zombiefilms niet zo heel veel. Maar daarbij moet ik allereerst de kanttekening maken dat ik dit eerder een virus-uitbraak-film dan een zombiefilm vond. En ik vond het eigenlijk wel behoorlijk vet hoe een meestal nogal oubollig verteld kostuumdrama qua thematiek behoorlijk intact blijft, ondanks dat er af en toe best lomp een hoofd afgeschoten wordt. Misschien is dit juist wel een goede manier om een geheel nieuwe doelgroep kennis te laten maken met die stiekem toch wel prachtig romantische verhalen van Austen, of zoals een vriend van me na afloop zei: “Perfecte film voor stelletjes waarbij zij van romantische drama’s houdt, maar hij liever lomp geweld ziet.”
Nu roept “perfect” veel te hoge verwachtingen op, maar ik verwachtte een zeer flauwe, bijna spoof-achtige film, maar dat is het zeker niet. Plus dat de film flink wat talent herbergt…
Het verhaal
Mogelijk moet ik allereerst opmerken dat ik het Pride & Prejudice-verhaal van Austen niet woord-voor-woord ken, maar wat ik van een vriendin hoorde, volgen de makers van Pride and Prejudice and Zombies die verhaallijn opvallend goed, met daarbij dus de aanvulling dat er één of ander virus is overgewaaid naar Engeland, waardoor mensen na besmetting zin krijgen in hersenen. Maar voordat ze 100% zombie zijn, blijken ze dus in een wat verwarde staat rond te dwalen, waarin ze niet direct levensbedreigend zijn voor ander mensen. Pas als ze hun eerste mensenhersenen geproefd hebben, dán worden ze pas echt wild. Al is de film officieel niet gebaseerd op het Jane Austen-verhaal, maar op het parodiërende boek van Seth Grahame-Smith uit 2009 (waarin Austen trouwens wel als co-auteur wordt gecredit).
De film opent met kapitein Darcy (Sam Riley), die in een mooi Engels landgoed ontdekt dat één van de kaartspelers in een statige kamer dus zo’n ‘bijna-zombie’ is. En wat er zich daar voorvalt geeft hem voldoende motivatie om de rest van de film extra op z’n hoede te zijn. Niet veel later worden de Bennet-zusjes geïntroduceerd, waarbij de schone Jane (Bella Heathcote) al vrij snel de aandacht van de elligible bachelor Mr. Bingley (Douglas Booth) trekt. Dit onder het achterdochtig maar toeziend oog van Darcy én Jane’s wat stoerdere zus Lizzy (Lily James). Pa Bennet (Charles Dance) heeft z’n dochters echter goed ingeleerd in de Chinese martial arts, om zo hun mannetje te kunnen staan, mochten ze oog in oog komen te staan met zombies, maar past dat wel bij het ladylike-imago dat hun moeder hen zo graag aanmeet, want het belangrijkste in hun leven blijft natuurlijk het vinden van een geschikte huwelijkskandidaat. Als ene Wickam (Jack Huston) ten tonele verschijnt verdikt het plot zich, want zijn geschiedenis met Darcy blijft lange tijd wat onduidelijk, wat het voor Lizzy niet zo makkelijk maakt om haar gevoelens voor beide kerels op waarde te schatten. En dan blijkt er ondertussen ook nog een soort van georganiseerd zombie-genootschap te ontstaan, wat de spanning natuurlijk nog extra de hoogte in drijft. Zeker ook door de aanwezigheid van Lady Catherine de Bourgh (Lena – Game of Thrones – Headey), niet alleen één van de machtigste vrouwen van het Engelse platteland, maar schijnbaar ook een zeer goede zombiekiller…
Aardige mix van verrassende regisseur
Mogelijk valt het je op dat ik het hierboven net zoveel over de relationele ontwikkelingen heb gehad, als over de zombies in de titel. De reden daarvoor is dat ik dus nogal verrast was doordat Lizzy’s twijfel tussen Wickam en Darcy ook gewoon best goed is neergezet. Nu kan ik hier wel al melden dat dat mogelijk de verdienste is van regisseur Burr Steers, een naam die jou mogelijk ook niks zegt, maar de titel Igby Goes Down zal bij menig arthouse-liefhebber mogelijk wel een bel doen rinkelen. Die film – qua herinnering/gevoel een beetje in de lijn van Wes Andersons The Royal Tenenbaums, maar dan minder ‘quirky‘ – toonde dat Kieran het wat meer getalenteerde broertje van Macauley Culkin was, maar toonde vooral ook dat Steers een scherpe blik op de human condition heeft. En dat is waarschijnlijk de reden dat ik me als kijker ook best goed in kon leven in Lizzy’s twijfel. Nu moet ik natuurlijk niet gaan overdrijven, want de film bevat zeker ook zoveel blood & gore dat menig teer zieltje deze film mogelijk helemaal niet wil zien, maar het is dus geen simpele Wayans-achtige flauwe variant van het kostuumdrama. En dan ‘vergeef’ ik het ’t neefje van Gore Vidal (wat Steers is) wel dat, zoals in de betere zombiefilms, de zombies geen maatschappijkritische en/of metaforische lading hebben meegekregen. Of is die link met religie wél meer dan enkel een leuke knipoog (de ‘half-zombies’ komen samen in de kerk van de heilige Lazarus), en staan de zombies voor het onderdrukken van het denken, waar menig religie wel bij vaart..?
Cast
De meest opvallende namen in de cast zijn natuurlijk die van Sam – On the Road, Control – Riley, van de vader en dochter uit Game of Thrones: Lena Headey en Charles Dance, waarin ze respectievelijk Cersei en Tywin Lannister spelen, en het neefje van Anjelica en Danny Huston: Jack Huston. Hij is momenteel ook te zien in het erg vermakelijke Hail, Caesar!, maar je kunt hem ook kennen uit Mr. Nice, één van de Twilight-films en/of American Hustle, terwijl hij binnenkort in de titelrol te zien is in Timur – Night Watch, Wanted – Bekmambetovs Ben Hur-remake, naast onze eigen Marwan – Wolf – Kenzari. De zusjes Bennet kende ik eigenlijk allemaal niet, alhoewel Lily James wel al de titelrol speelde in Kenneth Brannaghs Cinderella, maar ook al in Burnt (die kookfilm met Bradley Cooper) te zien was. Bella Heathcote, de enige die van Lizzy’s zusjes meer dan slechts een bijrol vertolkt, was al te zien in Andrew Nicols In Time en in Tim Burtons Dark Shadows en is binnenkort te ‘bewonderen’ in het 50 Shades of Grey-vervolg Fifty Shades Darker. Okay, om dan met nog een paar namen te gooien: de meid met de geweldige naam Suki Waterhouse kun je herkennen uit de tweede Divergent-film Insurgent…
Final credits
Nooit verwacht dat ik zoveel zou schrijven over een film met de titel Pride and Prejudice and Zombies. Maar laat dat jouw verwachtingen niet teveel verhogen, maar weet dus wel dat het ‘meer’ is dan enkel een flauwe variant van het klassieke verhaal. Want ook al schrok ik heel kort wel even van de wat mindere kwaliteit van de CGI-rennende zombies, de film ziet er gewoon wel goed gemaakt uit, met een paar zeer goede acteurs, een verrassende regisseur én een verhaal waar je, als je je eenmaal over de quatsch heen hebt gezet, best in mee kunt laten voeren.
Al hoef je deze natuurlijk niet echt in de bioscoop te zien…