Triple 9 (2016)
Mogelijk niet de beste misdaadthriller die ik dit jaar verwacht te zien, daarvoor bevat het scenario wel een paar te opvallende toevalligheden, maar ik vond deze nieuwe van John – The Road, Lawless – Hillcoat toch best wel geweldig. Met een werkelijke topcast weet hij zo’n beetje elk karakter nogal grijs te maken, waardoor het mogelijk lastig identificeren is met één van hen. Daarnaast verwacht ik overigens ook dat deze veel te ‘rustig’ is voor een hedendaags Hollywoodpubliek, ondanks nogal wat lompe heftigheid in het vrij sporadische geweld. Deze film moet het van de spanning hebben, die je waarschijnlijk vooral (of enkel?) voelt als je je rustig onder kunt/wilt laten dompelen in een vrij ingewikkeld plot.
Het verhaal
Michael (Chiwetel Ejiofor), Russell (Norman Reedus) en z’n broer Gabe (Aaron Paul) overvallen samen met Marcus (Anthony Mackie) en Franco (Clifton Collins Jr.) een bank, waar ze de inhoud van een safety deposit box jatten en deze overhandigen aan de Russische maffiabaas Irina (Kate Winslet). Michael heeft een zoontje bij Irina’s heerlijke zus Elena (Gal – Wonder Woman in Batman v Superman – Gadot), en die wordt door Irina nogal lomp als leverage gebruikt. Irina’s man zit namelijk in een Russische gevangenis, en om helemaal vrij te komen moeten de mannen ook nog ‘even’ inbreken bij een federaal gebouw. Als Michael niet snel genoeg besluit om het te doen wordt één van z’n teamleden geëxecuteerd, zodat het bij iedereen duidelijk is wie er écht de baas is.
Oh ja, ik vergat nog te melden dat Marcus en Franco zelf corrupte agenten zijn. In een parallelle verhaallijn zien we namelijk niet alleen hoe hun collega Jeffrey Allen (Woody Harrelson) tussen het snuiven en blowen door die eerdere bankoverval tracht op te lossen, maar ook dat zijn neefje Chris (Casey Affleck) net de nieuwe partner van Marcus wordt. En als de corrupte agenten dan op een nogal lugubere afleidingsmanoeuvre komen om hun heist te laten slagen, dan wordt niet alleen de titel verklaard, maar voel je ook hoe langzaam het plot nóg ‘dikker’ wordt…
Te dik..?
Dat deze film op IMDb en door mede-recensenten niet zo hoog wordt gewaardeerd als door mij, dat zou grotendeels wel eens in de dikte van dat plot kunnen zitten. Ik vond het zelf heel gaaf, hoe de spanning continu voelbaar blijft, doordat er flink wat ‘predicaments‘ (in het NLs: “netelige kwesties”) ontstaan, die zich nogal opstapelen. Ik vond de manier waarop deze zich uiteindelijk ‘oplossen’ vrijwel volledig invoelbaar, waardoor ik er heerlijk in zat. Mogelijk dat ik daarom wat makkelijker over een toevallig gevonden papiertje heen kon stappen, dat richting het einde van de film een belangrijke functie vervult. Mocht je er niet zo in hebben gezeten als ik, dan begrijp ik wel dat zulke dingen je oordeel mogelijk nogal negatief beïnvloeden ja. Bij mij was dat dus gelukkig niet het geval…
Cast & crew
Het is vrij ondoenlijk om alle acteurs te bespreken hier, want zoals je hierboven al kon zien zit de film dus echt vól met top-acteurs. En daar valt eigenlijk niemand negatief uit de toon, terwijl Kate Winslet een keer geweldig tegen haar normale rollen in speelt als behoorlijk lompe en meedogenloze evil bitch. Harrelson kan voor z’n rol aardig teren op z’n rol in het eerste seizoen van True Detective, en ondanks dat Affleck de hoofdrol speelt, hoeft hij zich ook niet bovenmatig in te spannen, lijkt wel. Maar dat lijkt bij alle acteurs het geval te zijn, wat waarschijnlijk dan een gevolg is van een vrij relaxte set. Iedereen lijkt gewoon goed in zijn of haar rol te passen, en dat is waarschijnlijk de grootste verdienste van Hillcoat…
Direct na afloop van deze film (in de lokale sneak preview) typte ik als aantekening op m’n telefoon: “dit krijg je als een serieus filmmaker zich niks aantrekt van de ‘hyper-snelheid’ die hedendaagse films ogenschijnlijk moeten hebben“, want ook al is dit de meest toegankelijke film van Hillcoat, ik vrees dus dat zijn gedurfde aanpak velen niet helemaal bekoort. Dat dat deels ook het gevolg is van een mogelijk té ingewikkeld scenario (met dus een paar opzichtige ‘foutjes’), dat zou kunnen. Maar de kritiek op dat scenario valt eigenlijk grotendeels weg als je weet dat dit Matt Cooks debuutfilm is (alhoewel hij eerder wel al een documentaire maakte). Daarnaast is de muziek verzorgd door Atticus – The Social Network, Love & Mercy, Gone Girl – Ross, en dan weet je dat de musical score ook wel snor zit…
Final credits
Zoals dus eigenlijk alles aan deze film kwaliteit uitstraalt, waardoor mijn verbazing over die lage 6,5 op IMDb (d.d. 6 april 2016) alleen maar groter wordt. Kan me niet voorstellen dat ik tijdens deze film in zó’n goede bui was dat ik alles extra goed gevonden had die dag, want ergens waren m’n verwachtingen – gezien Hillcoats vorige films – best torenhoog. Niet dat ik ‘m op hetzelfde niveau als Heat zou inschalen, maar er zitten wel meerdere momenten in de film dat ik aan Michael Manns inmiddels ‘klassieker’ moest denken…