De Behandeling (2014)
Gezien de toch nog altijd vrij ‘recente’ Dutroux-geschiedenis is het mogelijk extra scherp dat het boek The Treatment, van de Britse schrijfster Mo Hayder, juist tot een Belgische politiethriller is verwerkt. Dat geeft de film zeker een extra heftige laag, naast de aanwezigheid van sowieso al wat lugubere lagen die het plot nogal ‘dik’ maken. En die dikte zit de film misschien wel een klein beetje in de weg, alhoewel regisseur Hans Herbots de door Carl – The Broken Circle Breakdown, Schone Handen – Joos geschreven adaptatie wel erg spannend heeft weten te verfilmen, deels ‘geholpen’ door z’n achtergrond in TV, neem ik aan. En daardoor durf ik wel te stellen dat je deze een beetje kunt zien als een mix van S7ven en Borgman, die waarschijnlijk het meeste impact maakt als je ‘m een keer nietsvermoedend op TV tegenkomt. Waarna de film je wel even bij zal blijven voordat je in slaap tracht te vallen, denk ik zo…
Het verhaal
Inspecteur Nick Cafmeyer (Geert Van Rampelberg) raakt direct zeer persoonlijk betrokken bij een nogal vreemde zaak, waarin twee jonge ouders opgesloten hebben gezeten in hun eigen huis, maar waarna hun zoontje vermist blijkt. Zeker als het zoontje wordt teruggevonden wordt de zaak pas echt luguberder, maar dan weten wij als kijker allang wat die extra persoonlijke aandacht van Cafmeyer veroorzaakt: als jochie is Cafmeyers broertje ontvoert door waarschijnlijk een pedofielennetwerk, iets waar een voormalig verdachte hem nog altijd op sadistische (en/of zelfdestructieve?) wijze aan blijft herinneren.
Langzaam maar zeker wordt niet alleen Cafmeyers verleden ontrafelt, maar volgen we hem ook in z’n zoektocht naar de waarschijnlijke seriekidnapper die nu actief is. Diverse verhaallijntjes lijken onafhankelijk van elkaar tot een heftige conclusie te leiden, en daarin zit niet alleen iets vergelijkbaars als in bijvoorbeeld het recentere D’Ardennen, maar daarin voel je het achterliggende boek ook best wel. Niet dat dat erg is, maar dat maakte de uiteindelijke motivatie van de bad guy ook nog net wat minder bevredigend, juist doordat die wat van de pot gerukt lijkt. Natuurlijk passend bij de ziekheid van zijn geest, maar in de gecreëerde filmwerkelijkheid mogelijk net té mystiek..?
Veramerikanisering of jaloezie?
Als ‘jaloerse Hollander’ kijk ik al jaren met meer plezier naar de gemiddelde Belgische dan naar de gemiddelde Nederlandse film. Natuurlijk worden hier mogelijk enkel de beste uitgebracht, maar als ik in één maand vier goede Belgische films in een filmhuis kan zien hier, dan ben ik erg benieuwd naar vergelijkbare Nederlandse films die in een heel jaar in België de bioscoop/arthouses zouden halen. Toch lijkt De Behandeling wel een beetje te tonen dat de industrialisering van cinema ook in België wat aan het toeslaan is. Niet dat ik hiermee iets af wil doen aan de kracht van De Behandeling, maar nu ik weet dat deze film op een Brits boek gebaseerd is, en niet een origineel Belgisch verhaal is (wat het dus, gezien de Dutroux-geschiedenis, ‘makkelijk’ had kunnen zijn), voel ik wel een beetje het commerciële randje aan deze film. Iets wat overigens niet ‘slecht’ hoeft te zijn, maar ik was juist zo jaloers op Belgische films (zeker t.o.v. ‘onze’ films), omdat ik zoveel authenticiteit voel bij Belgische films. En dat is bij De Behandeling dus niet 100% het geval. Iets wat ik bij Loft ook al zeer duidelijk voelde, bij Black een beetje (die overigens geschreven is door de regisseur van deze film!), en als ik dan naar de filmografie van scenarist Carl Joos kijk, waarop ook films staan als Ben X en De zaak Alzheimer, en dan het plot van zijn volgende film De Premier lees (geregisseerd door Erik – Loft, De slimste mens ter wereld – Van Looy), dan bekruipt me toch wel het gevoel dat ze een beetje teveel in onze (of Hollywoods) voetsporen lijken te willen treden. Alhoewel een plot, ogenschijnlijk licht vergelijkbaar met dat in De Premier, een paar jaar geleden in een ‘aflevering’ van de zeer verrassende TV-miniserie Black Mirror wel degelijk bevredigend werd uitgewerkt.
Final credits
Maar laat ik niet ontkennen dat ik goed op het puntje van m’n stoel zat bij deze film hoor. Gewoon zeer degelijk tot goed gemaakt, met zeer mooi camerawerk ook. Vanwege de vele intriges en het wat surrealistische van de moordenaar zeker geïnspireerd door Finchers S7ven, maar ‘lenen’ van de meesters is nooit slecht natuurlijk. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik deze film al een paar maanden geleden zag, en even terug moest halen hoe het ook alweer precies allemaal zat. De mate waarin ik daar echt moeite voor moet doen zegt natuurlijk ook wel wat over de kwaliteit van de film, en dat beoordelingscriterium doorstaat deze film bovengemiddeld goed.
Alhoewel ik me ook wel voor kan stellen waarom deze de Nederlandse bioscopen nooit gehaald heeft, want daarvoor valt ie net niet genoeg op. Maar voor een spannende avond voor je TV is ie zeker méér dan de moeite waard…