Now You See Me 2 (2016)
De karakters in Now You See Me 2 zijn allen vrijwel net zo arrogant als de film zelf: probeer het publiek maar achterover te blazen met veel blitz, glitter & awe, met ‘gecompliceerde’ verhaallijnen die 100% gemaakt zijn om niet al te kritisch te puzzelen, en hoop dan maar dat men niet zo kritisch is dat ze zien dat arrogantie vaak een soort camouflage voor onzekerheid is. Alhoewel ik me ook voor kan stellen dat schrijver Ed Solomon en de regisseur van ‘pareltjes’ als Step-Up 2 en 3 en G.I. Joe: Retaliation nog eens niet door hebben hoe hard hun film hapert. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik me minder ergerde dan bij het eerste deel, maar net zo eerlijk moet ik toegeven dat ik nog geen 24 uur na het zien van deze film hem eigenlijk alweer heerlijk aan het vergeten ben.
En wanneer leert ‘men’ nou eens dat filmmagie iets anders is dan dat waar Hans Klok z’n brood mee verdient?
Het verhaal
Achttien maanden na het eerste deel zijn onze vier Ruiters nog altijd wat ondergedoken, en om vrij debiele plotredenen is FBI-agent Dylan Rhodes (Mark Ruffalo) nog altijd hard naar hen op zoek, gezien z’n enorme muur met krantenknipsels en al. Kijkers van het eerste deel voelen dan direct al iets wringen, want werd deze Rhodes aan het eind van het eerste deel niet als laatste plottwist opgevoerd als leider van deze vier stelende magiërs? En zal een succesvolle zoektocht naar deze vier niet ook naar hem leiden? Oh wacht: níet nadenken Filmofiel!
Okay, Isla Fishers karakter is er deze keer niet bij (vanwege draaiplanningsproblemen i.v.m. haar zwangerschap), maar zij wordt vrij makkelijk vervangen door de vuilgebekte en stoere Lula (Lizzy – Cloverfield, Bachelorette – Caplan). Daniel Atlas (Jesse Eisenberg) heeft nog altijd wat problemen met het delen van taken en/of de autoriteit van Dylan in de groep, terwijl Jack Wilder (Dave Franco) per ongeluk een grapje lijkt te maken over degene die hem speelt in de film. Woody Harrelson is terug als niet alleen Merritt McKinney, maar ook als z’n evil twin Chase, iets wat hem in elk geval wel veel fun opgeleverd zal hebben. Koppel daar nog aan dat ze een tovenaar uit een totaal andere franchise opvoeren als bad guy én zoon van degene die ze in deel 1 een loer draaide, en je hebt een flinke mix van karakters en motivaties. Daar zit echter ook nog een heel verhaal van Dylans jeugd én Morgan Freemans karakter in, en dan loopt er dus ook nog dat kromme verhaallijntje met Dylans FBI-collega’s doorheen. En ondertussen moet er toch ergens naar een climax toegewerkt worden, want waar ging het nou eigenlijk ook alweer allemaal over..?
Stuurloze opbouw
Op een gegeven moment hoor ik iemand naast me zich zuchtend afvragen: “Hoe lang duurt ie nog?“. Ik moet zeggen dat ik op dat punt in de film nog niet zo negatief was, maar me wel bedacht dat de film tijdtechnisch inderdaad wel eens naar een einde toe mocht gaan werken. Qua opbouw was er op dat punt in de film nog helemaal niet echt iets van spanning richting een belangrijke ontknoping opgebouwd, wat wel raar aanvoelde. Nu komt dat deels doordat het scenario gewoon niet goed geschreven is, want ik krijg een beetje het gevoel dat de scenarist vooral een zo ingewikkeld mogelijke puzzel wilde maken, waarbij ik nogmaals wil aangeven dat je niet zomaar (en zo plat) filmmagie – waarin alles mag, mits je als kijker meegaat in de ‘filmwerkelijkheid’ – met al dan niet echte magie – waarin uiteindelijk alles verklaarbaar moet zijn, en zeer oplettende kijkers dat zouden moeten kunnen zien – kunt mixen. Maar Solomon had zich veel meer moeten focussen op het jou als kijker uitdagen om mee te puzzelen. En daarvoor moet je dus mee willen gaan met de karakters, en als er totaal geen ontwikkeling in hun karakters zit: wat maakt het dan uit wat er uiteindelijk gebeurt? Terwijl zeker Atlas’ ego-valkuil zo interessant te vullen was geweest…
Cast & crew
Ergens vind ik ook wel dat Eisenberg wat moet opletten om niet teveel van dit soort rollen te spelen, want dat zou z’n carrière best wel eens kunnen schaden. Ooit begon hij als dat schattige manneke in het geweldige maar hier vrijwel totaal ongeziene Roger Dodger, terwijl hij z’n ‘drollerige’ uiterlijk daarna goed kon inzetten in Zombieland (en recentelijk nog in American Ultra). Z’n beste rollen speelde hij overigens in serieuzere films als The Social Network, Night Moves en mijn persoonlijke 2015-favoriet The End of the Tour. Maar in een oppervlakkige rol in een toch serieus ‘grote’ film, daarin excelleert hij niet echt, als je het mij vraagt. Iets wat Woody Harrelson overigens wel doet, mede omdat het lijkt alsof hij z’n carrière vooral wil vullen met dit soort heerlijke over-the-top-rollen, waarvan hij zichtbaar geniet. En hier mag ie dat ook nog eens in een dubbelrol doen. Franco’s zelfbewuste grapje over hoe het is om in de schaduw van iemand anders te leven is natuurlijk pas leuk als je weet dat hij de broer van James is, maar dat is eigenlijk ook het opvallendste aan zijn rol. En zo worden ook Michael Caine’s talenten totaal ongebruikt gelaten, maar ik verwacht dan ook niet dat hij langer dan anderhalve dag op de set heeft hoeven te zijn.
In een interview vertelde regisseur Jon M. Chu dat hij zich initieel afvroeg wat het nut was van nog een Now You See Me-film, en daarin ging ik enthousiast mee. Toen hij dat echter vervolgde met z’n reden, en nu citeer ik hem: “…because the original is such a perfect balance.“, toen begreep ik ook direct waarom deze wel moest mislukken: de enige balans in het eerste deel is die tussen komedie en spektakel, maar die film zelf was verre van in balans. Nu kan ik flauw doen en zeggen dat je mogelijk ook niet meer mag verwachten van de regisseur van twee Step-Up-vervolgen, één G.I. Joe-vervolg én een documentaire over Justin Bieber (Never Say Never), maar mogelijk is het typen van deze titels voor jou ook wel genoeg om je verwachtingen nogal te verlagen…
Final credits
Want geloof het of niet: de mensen naast me waren nog veel negatiever dan ik na afloop. Ik vond het opmerkelijk dat ik me minder ergerde dan bij het eerste deel, maar zeer waarschijnlijk kwam dat vooral doordat mijn verwachtingen vrijwel nihil waren. Nu kan ik me best goed voorstellen dat ik zulke films op m’n 15e echt geweldig zou hebben gevonden, toen het mij ook vooral om de razzle dazzle van het vermaak ging, maar dat is inmiddels al lang niet meer genoeg voor mij.
En als een film dan ook nog zo opzichtig over-ingewikkeld gemaakt is, terwijl het verhaal juist een ‘hart’ mist, dan heb je aan mij nogal een kritisch recensent ja…