Office Christmas Party (2016)
Om even politiek incorrect te beginnen, volledig passend bij de film overigens: Office Christmas Party is een heerlijke kutfilm die me mijn zware verkoudheid makkelijk deed vergeten, maar waar ik ook bewust geen moment al te kritisch naar gekeken heb. Doe je dat wel, dan zal er zeker wel wat te zeuren zijn hoor, maar ik genoot hard van hoe Jason Bateman en Jennifer Aniston hun Horrible Bosses-‘chemistry’ herhaalden in een film van de regisseurs van The Switch (waar ze ook beiden in zaten). De cast is verder gevuld met een deel van de huidige Saturday Night Live-cast (let vooral op Kate McKinnon!) en herbergt verder de altijd coole Olivia Munn en een deze keer behoorlijk verrassende (in goed improviserende?) T.J. Miller…
Het verhaal
Totaal ondergeschikt aan de grappen natuurlijk, maar het verhaal wil je doen geloven dat de nogal lanterfantende Clay Vanstone (Miller) de Chicago-vestiging van z’n vaders bedrijf heeft geërfd, terwijl z’n serieuzere zus Carol (Aniston) die irritante CEO is die cijfers belangrijker vindt dan plezier op het werk. Clay is net met z’n beste collega en vriend Josh (Bateman) kerstinkopen aan het doen voor het personeel, als Carol komt vertellen dat de Chicago-vestiging zal moeten sluiten, als ze het niet eens zijn met het ontslag van zo’n 40% van het personeel, het inleveren van de bonussen, en zeker met het schrappen van de jaarlijkse kerstborrel.
Blijkt echter nog één hoopvol stipje aan de horizon te zijn: als ze voor het eind van de dag Walter Davis’ (Courtney B. Vance) bedrijf als klant binnen weten te halen, dan is hun jaaromzet, bonus en bedrijf gered. Als blijkt dat Walter wel van een feestje houdt besluiten ze, keihard en grappig opzichtig tegen de wens van de stuck up Carol in, het kerstfeest der kerstfeesten te gaan geven, en dan kan een deel van het zestal (!) schrijvers hun The Hangover-ervaring in gaan zetten. Dat levert zoveel lompe quatsch, alcohol- en drugsmisbruik en potentiële rechtszaken op, dat je totaal over de techniek achter een waarschijnlijk stupide internet-idee heen zult kijken, waarmee ze uiteindelijk hun bedrijf trachten te gaan redden.
Flauw én scherp
Een komedie aanraden is nogal ‘gevaarlijk’, juist omdat humor zo’n breed spectrum biedt, en jouw gevoel voor humor kan totaal anders kan zijn dan het mijne. Iets wat bij een thriller of actiefilm volgens mij minder het geval is. Wat mij echter opviel, dat waren de enorme hoeveelheid ogenschijnlijk geïmproviseerde ’tussendoorgrapjes’: dialogen die je volgens mij maar moeilijk kunt schrijven, juist omdat ze zo on the spot verzonnen aanvoelen. Zeker als je de bloopers tijdens de aftiteling erbij neemt, dan zie je dat voor zo’n beetje elke scène ontzettend veel verschillende uitvoeringen zijn gedaan, waarin vooral T.J. Miller en Kate McKinnon LOS lijken te gaan met hun improvisatietalent. Ik hoorde mezelf tussendoor zóveel grinniken, en hoe lang is het geleden dat zelfs scheetgrapjes écht werkten? Dit lijkt overigens wel wat in contrast te staan met de grootte van het schrijversteam, want met zes schrijvers zou je toch denken dat ze alles dicht hadden kunnen timmeren. Maar mogelijk kennen de schrijvers hun eigen beperkingen, of juist de kracht van eerdergenoemde acteurs, en hebben ze enkel een frame neergezet waarbinnen de acteurs los mochten gaan. En als serieuzer recensent kun je dat frame wel keihard bekritiseren hoor, want als daar zes mensen voor nodig waren, dan voelt het bijna als een overenthousiast amateurproject, want het formulematige daarachter zou een iemand ook wel kunnen optekenen, if you ask me…
Cast & crew
De film wordt dan ook ‘gered’ door de acteurs en hoe ze qua timing de vele grappen afleveren. Natuurlijk zitten er ook wat romantische lijntjes in het verhaal, waarvan de meeste natuurlijk gedoemd zijn te mislukken, maar die tussen Batemans en Munns karakters is wel iets waar je in mee wilt gaan. Na het ondergewaardeerde The Break-Up, eerdergenoemde The Switch en de twee Horrible Bosses-films is dit overigens al de vijfde film waarin Bateman en Aniston samen te zien zijn. Eigenlijk herhaalt Aniston haar Horrible Bosses-rol gewoon, maar dan iets gematigd. T.J. Miller ken je mogelijk uit She’s Out of My League, maar z’n stem zul je zeker wel herkennen, want die was te horen in onder andere How To Train Your Dragon en Big Hero 6. Als flauwe komedieacteur is ie meer dan geschikt, maar hier viel het me dus op hoe scherp en wisecrackery hij af en toe uit de hoek kwam. McKinnon toont dat ze een steeds waardiger ‘opvolger’ van SNL-koningin Kristen Wiig aan het worden is, want haar bereik lijkt ook behoorlijk onbeperkt. Je zult haar waarschijnlijk wel kennen van haar rol als Hillary in de vele fragmenten die bij DWDD herhaald werden, alhoewel ze eerder dit jaar ook al te zien was in de remake van Ghostbusters. Daarnaast komen ook Vanessa – SNL – Bayer, Karan – Deadpool, Safety Not Guaranteed – Soni, Abbey – The Neon Demon – Lee, Jamie – Sin City: A Dame to Kill For– Chung, Randall – Kim Yung-Un in The Interview – Park en Rob Corddry nog voorbij, die je kunt kennen van zo’n beetje elke flauwe komedie van de laatste tien jaar, waarbij Cedar Rapids en The Way Way Back wel als toppers eruit springen.
Regisseurs Josh Gordon en Will Speck kregen in 1997 een Oscarnominatie voor hun kortfilm Culture. Daarna braken ze ‘door’ met Blades of Glory, waarna ze enkel The Switch nog maakten (naast wat TV-werk). Een echt topteam is het niet dus, maar eerlijk is eerlijk: dat is bij zo’n film ook niet helemaal nodig. Wat me dus wel opviel waren de zes namen die als schrijver een credit krijgen bij deze film. Degenen met een screenplay-credit zijn de debuterende Justin Malen, de enkel aan TV en één onbekende film gewerkt hebbende Laura Solon en de AliG-, Borat– en Brüno-veteraan Dan Mazer (die dus niet meer betrokken is bij de laatste Sacha Baron Cohen-films). Degenen die ‘enkel’ een story-credit krijgen is het schrijversduo Jon Lucas en Scott Moore, die samen onder andere aan The Hangover, Flypaper, The Hangover Part II, 21 & Over, The Hangover Part III en Bad Moms werkten. De zesde schrijver, ook met slechts een story-credit, is Timothy Dowling, die eerder werkte aan Role Models, Just Go with It, This Means War en het mislukte Pixels. En als ik deze namen en hun films dan allemaal bij elkaar zie, dan begrijp ik ineens ook wel waarom er zo overduidelijk een trailer van een ‘nieuwe’ Johan Nijenhuis-‘film’ (remake van Magic Mike, zonder dat ze dat (durven te?) zeggen?) voor deze film getoond werd, als in: qua originaliteit passen al die namen wel bij elkaar…
Final credits
Want inderdaad, die overdreven manier van namedropping hierboven doe ik maar voor een klein deel om aan te tonen hoe divers de filmografieën van de cast en crew zijn, maar vooral omdat er inhoudelijk eigenlijk zo goed als niks over deze film te vertellen is. Het is niet meer dan een best goede combinatie van lompe kantoorhumor, ongeloofwaardige lekkere chicks, wat simpel gevaar en een flinke dosis drank en drugs, en nu weet je ook precies wat je moet verwachten…
Waarschijnlijk werkt deze film ook het beste als je wat suf bent van de griep of verkoudheid, of zelf ook onder invloed van eerdergenoemde drank en/of drugs.