Rogue One: A Star Wars Story (2016)

Rogue One: A Star Wars Story is qua originaliteit in elk geval een stuk beter dan Star Wars: The Force Awakens van vorig jaar, en daarnaast is dit een veel ‘directere’ prequel van de originele trilogie dan The Phantom Menace, Attack of the Clones en Revenge of the Sith waren. Aan de andere kant is dit als ‘film’ natuurlijk niet meer dan wederom een aflevering in een lange serie, waarmee inmiddels overigens wel een epische alternatieve en mythische ‘geschiedenis’ gecreëerd is. Maar ondanks m’n overheersende positieve gevoel is de cynicus in mij toch niet helemaal stil te krijgen als ik dit soort films kijk, want het primaire doel van dit soort films is en blijft natuurlijk een hyper-commerciële…

Het verhaal
Zoals ik vaker zeg: onderstaande twee alinea’s kan ik eigenlijk niet schrijven zonder informatie te geven die ik zelf niet zou willen weten voordat ik een (belangrijke) film kijk. Maar ja: niemand verplicht je om verder te lezen natuurlijk… ;)

Het beste aan Rogue One is dat het eigenlijk de grootste ‘plotfout’ van A New Hope oplost, en zelfs redelijk overtuigend en functioneel inzet. Ik neem namelijk aan dat ik toen niet de enige was die zich afvroeg hoe die Death Star toch zo eenvoudig te vernietigen was. Rogue One geeft daar dus uiteindelijk een goed antwoord op, plus dat het ook nog laat zien hoe die informatie ooit bij de helden uit A New Hope terecht kwam.

Het verhaal start echter op één of andere planeet, waar de jonge Jyn Erso geïntroduceerd wordt. Haar vader Galen (Mads Mikkelsen) was ooit wetenschapper voor het Keizerrijk, maar omdat hij het politiek niet eens is met de leiders van dat rijk, is hij met z’n vrouw gevlucht. Hij leeft eigenlijk een vrij rustig bestaan als boer, als hij gevonden wordt door Krennic (Ben Mendelsohn). De jonge Jyn weet weg te komen, en vijftien jaar later is ze opgegroeid tot een mooie jonge vrouw, gespeeld door de Oscargenomineerde Felicity – The Theory of Everything – Jones. Ze is opgevoed door Saw Gerrera (Forest Whitaker), maar op het moment dat we haar als volwassen vrouw zien wordt ze net bevrijd door de Rebellen, die weten van haar afkomst. Galen is namelijk nog altijd in leven (en de hoofdontwerper van de Death Star), maar hij blijkt eigenlijk nog altijd tegen het Keizerrijk te zijn. Daarom heeft hij een piloot (Riz – Nightcrawler, The Night Of – Ahmed) een boodschap meegegeven voor Saw Gerrera, maar de Rebellen weten niet zo goed bij hem te komen. En daarvoor hebben ze Jyn dus nodig, die met de hulp van een gezelschap helden op avontuur moet om de duistere plannen van het Keizerrijk te dwarsbomen. Of in elk geval ervoor te zorgen dat ze dat in 1977 in A New Hope écht kunnen gaan doen…

Klassiek
Na het zien van deze film weet ik één ding zeker: ik wil Kurosawa’s Hidden Fortress heel graag snel zien. Dat is namelijk de film waar Lucas schijnbaar nogal van ‘geleend’ heeft toen hij z’n Star Wars-verhalen schreef. De ‘Force‘ is een spiritueel ontzettend interessante kracht, en dat de Star Wars-verhalen nogal ‘klassieke’ verhalen over goed tegen kwaad, de verleiding van het kwaad, loyaliteit e.d. zijn, daarmee zeg ik natuurlijk weinig nieuws. Nu weet ik verder niet of ik bij de begintitels, waarin het bekende “a long time ago, in a galaxy far far away” voorbijkomt, in de richting van de non-lineariteit van tijd moet denken zoals die lichtjes in Interstellar zat en als groot thema in het recentelijke Arrival, maar volgens mij geef ik de beste man teveel credits als ik nu ga denken dat hij daar in de jaren 70 al mee bezig was. Laat ik me maar bij de wat breder gedragen theorie aansluiten dat het zich allemaal in een alternatief universum afspeelt, en dat vanwege de tijdloosheid van de thematiek het daarin net zo goed millennia geleden gebeurd kan zijn allemaal. Iets minder intrigerend/vet, maar laat ik het Star Wars-universum niet nóg ingewikkelder maken dan de makers zelf al doen (alhoewel in deze film minder erg als waar ik bang voor was).

Volwassener..?
Ergens begint m’n gevoel, dat deze film meer gericht is op de inmiddels allemaal volwassen fans van de eerste trilogie dan op nieuwe jonge kijkers, steeds sterker te worden. Zo zitten er bijvoorbeeld weinig rare wezentjes en/of Ewoks in, en de nogal vele heroïsche opofferingsscènes maken de film ook minder kindvriendelijk dan de eerdere films. Koppel dat aan de (directe) relatie met A New Hope, en dat gevoel wordt nog sterker. Zeker ook omdat ook de in deze film gebruikte communicatiemiddelen nogal analoog aanvoelen, als in: koptelefoons met kabels, schotels om iets te verzenden, e.d.? Die dingen voelen bijna ‘nostalgisch futuristisch’, als in: het past allemaal bij wat Lucas begin jaren 70 enorm futuristisch vond, maar wat nu af en toe toch wat simpel aanvoelt.

Cast & crew
Het lijkt alsof men er niet echt voor gekozen heeft om onze hoofdrolspelers een echte ontwikkeling door te laten maken. Dat zorgt er ook voor dat Felicity Jones, Diego – Elysium, Y tu mamá también – Luna, Donnie – Ip Man – Yen, Forest Whitaker, Mads Mikkelsen, Ben Mendelsohn en Riz Ahmed weinig serieus acteerwerk af hoeven te leveren. Ik las ergens wat kritieken dat Jones haar teksten wat vlak afleverde, maar dat lijkt toch meer bij de makers, dan bij de actrice te liggen. Ik ben overigens wel blij dat Ahmed steeds ‘stevigere’ rollen krijgt, want ik vond hem in Nightcrawler al erg goed, en als ik één TV-serie-uit-2016-tip zou moeten geven naast Westworld, dan is het wel The Night Of, waarin hij z’n grote talent wél kan laten zien. Apart overigens dat de leukste humor deze keer komt van de androïde K-2SO (met stem van Alan – Tucker & Dale vs Evil, Trumbo – Tudyk). Iets wat bij C3PO natuurlijk ook al het geval is, maar ook hier lijkt Rogue One voor een wat volwassener aanpak gekozen te hebben.
Regisseur Gareth Edwards brak door met het interessante en gedurfde Monsters, een als science-fiction verpakt relatiedrama. Daarna werd hij verleid om Godzilla te maken, waarmee hij aantoonde dat hij zo’n gruwelijk grote productie in elk geval wel aan kan. Op het gebied van grootsheid is er dan ook weinig aan te merken op deze film. Verder las ik dat Tony Gilroy, schrijver van The Bourne Quadrilogy en regisseur van Michael Clayton, door de studio is ingehuurd om wat reshoot-scènes te schrijven. Alsof ze met Chris – American Pie, About a Boy, The Golden Compass – Weitz niet al een best grote naam gestrikt hadden, naast degenen met een verhaal-credit: Industrial Light & Magic-insider John Knoll (hij werkte als visual fx supervisor aan onder andere vijf van de zeven tot nu toe gemaakte Star Wars-films, maar ook aan topfilms als Avatar, Super 8 en Hugo) en Gary Whitta, die succes had met The Book of Eli en nogal door de mand viel met M. Night Shyamalans Another Earth. Als “visual fx supervisor: ILM” verdient Knoll sowieso ook voor Rogue One wel wat credits, want er zitten een paar overtuigende digitale gezichten van ‘oude’ karakters in de film, die ooit gespeeld werden door mensen die allang niet meer leven of inmiddels echt te oud zijn geworden om geloofwaardig te zijn. Wie dat zijn ga ik natuurlijk niet verklappen…

Final credits
Want ik denk dat het voor veel grotere fans van vooral dus die originele trilogie nog leuker is om alle verwijzingen en karakters zelf te ontdekken, zeker ook omdat ik die ‘herkenningsvreugde’ al een paar keer voelde. Daarbij bleek m’n grootste angst, dat met zo’n spin-off-/afsplitsingsfilm iets vergelijkbaar onbegrijpelijks en/of overdreven ingewikkelds zou gebeuren als met de Star Trek-wereld en al die series en films door elkaar heen, wel wat ongegrond.
En ik blijf dus maar schipperen tussen hoe enthousiast ik over deze film moet zijn, want Rogue One is voor 90% gewoon simpel entertainment en dus ook best misbaar, maar die 10%, die dus A New Hope ‘helpt’ van die wat simpele plotfout af te komen, die weegt toch best zwaar. En dat maakt Galens motivatie, om het Keizerrijk tóch weer te gaan helpen, gelukkig een stuk minder negatief dan hoe ik dat initieel in de bioscoopzaal voelde…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt3748528