La La Land (2016)
La La Land biedt ‘ouderwetse’ en af en toe zelfs wat surrealistische Hollywood-magie, die mij in elk geval zo betoverde dat ik tijdens de film al riep: “Laat die Oscarnominaties maar komen!“, maar die me naderhand ook wel liet voelen dat Eckart Tolle (van de boeken The Power of Now en A New Earth) mogelijk niet helemaal blij is met deze film. Regisseur/scenarist Damien – Whiplash – Chazelle gaat echter toch wel een stap dieper dan het enkel creëren van een romantische fantasiewereld, die mij als filmfreak lange tijd ook in een onrealistisch beeld van liefde deed geloven, want wat hij over dromen vertelt biedt zeker in deze tijd perfect escapisme. Waarbij hij overigens geweldig wordt geholpen door superster Ryan Gosling en superster-in-wording Emma Stone…
Het verhaal
De film opent met een musical-nummer in één lang onafgebroken shot. Laat het woord “musical” je overigens niet teveel afschrikken, want ondanks dat er zeker meerdere keren overgegaan wordt in zang en dans, gebeurt dat hier vooral verhaal- en magie-ondersteunend, niet dialoogvervangend. In dit openingsshot wordt Mia (Stone) geïntroduceerd, een struggling wannabe actress in Hollywood die op weg is naar haar werk als serveerster. Als ze na een mislukte auditie over straat loopt wordt ze gegrepen door muziek uit een barretje, maar voordat we weten wat ze daar ziet spoelt de film terug, en wordt ineens Sebastian (Gosling) geïntroduceerd. Hij stond achter Mia in de file en ze wisselden in hun chagrijn wat middelvingers uit. Maar als we Sebastians verhaal volgen, dan zien we hoe hij juist als jazzpianist z’n hoofd boven water tracht te houden.
Het zal geen verrassing zijn dat deze twee elkaar dus ‘verderop’ in de film weer tegenkomen, maar de manier waarop ze zich aan elkaar ergeren doet elke kijker al vermoeden dat ze perfect zijn voor elkaar. Deze ‘courtship‘ geschiedt echter zo subtiel scherp met een paar geweldige steken onder de gordel, dat volgens mij zelfs de meest cynische kijker wel mee zal willen gaan in hun verhaal. En hun verhaal ontvouwt zich initieel ook vrij formulematig. Maar de hele film is doordrenkt met het scheppen van verwachtingen die, op het moment dat je het cliché verwacht, toch net wat anders ingewilligd worden. De vraag is dus: houdt hun romance stand, in een wereld waarin ze beiden hun mogelijk onmogelijke dromen najagen en in een stad die 1000x meer dromen uit elkaar doet spatten dan in vervulling laat gaan..?
Prachtig pijnlijk/-lichaam
De reden dat ik in de intro over Tolle begon komt doordat hij mij wees op hoe ik als ‘dramatist’ mijn pijn ook graag zó groots maak, dat daar de mooiste verhalen uit ontstaan. Dat je pijn nodig hebt om iets écht moois te maken zal waarschijnlijk bekend zijn bij iedereen met een creatief beroep, maar ergens kan dit ook zorgen voor het vasthouden van oude pijnen die je eigenlijk alleen nog maar in de weg zitten. Dus wat ik uit ervaring ken als bron van prachtige ‘kunst’ (m’n bescheidenheid maakt het lastig dit te typen, btw), is net zo goed ook een mogelijke oorzaak voor voortdurend ‘lijden’, juist doordat je dus vast kunt blijven zitten (en hangen) aan die oude pijnen. In Tolle’s woorden: het “pijnlichaam”. Chazelle gebruikt dit gegeven ook om mooi pijnlijk drama te creëren, maar gelukkig blijft het daar niet bij. De manier waarop dromen in het verhaal verweven zitten biedt namelijk ook een weg uit het drama, of in elk geval een manier om om te kunnen gaan met bijvoorbeeld de zoveelste afwijzing na een auditie. De film verandert ook een beetje van heerlijk populair cool naar het volwassen omgaan met dromen, zonder deze echter te kleineren. Toch wringt de film daar ook wel wat, want doordat de levendigheid van de film duidelijk verandert richting het einde, daardoor voelde hij voor mij niet 100% in balans. Iets wat overigens ook met mijn interpretatie te maken kan hebben hoor, maar denk dat dit meerdere mensen op zal vallen.
Crew & cast
Toch verdient Chazelle wel zeer veel credits hoor. Naast een interessant en fijn gedetailleerd scenario weet hij namelijk een sfeer neer te zetten die die ouderwetse Hollywood-musical-magie uit de jaren 50 en 60 mooi vangt, maar nergens oubollig aanvoelt. De dialogen en de af en toe zeker ook campy-muziekkeuze zorgen dat het hedendaags publiek ook wel geboeid zal blijven, schat ik zo. De verantwoordelijken voor de kleding, de production design en het camerawerk (Linus – American Hustle, Joy – Sandgren) staan waarschijnlijk ook al op een Oscar-shortlist, want ‘het plaatje’ ondersteunt het verhaal en z’n magie erg mooi. Enkele scènes zijn zelfs licht surrealistisch…
Dat Gosling kon zingen wist ik al, omdat ik een album van zijn band Dead Man’s Bones in m’n iTunes-bibliotheek heb staan. Hier laat ie echter ook zien dat hij een aardige danser is, wat hem als ster alleen maar groter maakt natuurlijk. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik me tijdens de film wel afvroeg of Joseph Gordon-Levitt niet ooit in de running is geweest voor deze rol, want denk dat hij de enige andere ‘grote’ acteur is die deze combinatie zo aan kan. Emma Stone’s karakter ontwikkelt zich – volledig passend bij het verhaal – iets rustiger, en daarvoor is Stone ook geweldig gecast. Ze ziet er namelijk helemaal niet echt uit als een superster, terwijl ze wel één van de betere actrices van haar generatie is, if you ask me. Daarom past het ook erg goed dat ze pas tegen het eind écht los gaat qua zang, en dan ook direct je hart steelt. Verder valt in de cast vooral J.K. Simmons op, die een Oscar won voor z’n rol als muziekleraar in Chazelle’s Whiplash. Leuk hoe hij hier de kracht van muziek juist totaal niet ziet. Rosemarie – Your Sister’s Sister, Promised Land – DeWitts rolletje is wat te klein om te beoordelen, terwijl John Legend wel een leuke bijna-cameo heeft…
Final credits
Ja, absoluut een aanrader voor liefhebbers van ‘grootste films’. Oude glorie herleeft in La La Land op eigentijdse wijze, waarmee Chazelle toont dat Whiplash zeker geen lucky shot was. Die huidige 8,9 (!) op IMDb zegt natuurlijk ook wel wát. En weet dat ik ook niet echt fan ben van musicals. Bij films als Chicago en Les Misérables ergerde ik me continu aan het feit dat ze alles wat ze voelen móeten bezingen (volledig ingaand tegen het show don’t tell-principe), maar La La Land ligt meer in lijn met bijvoorbeeld Romance and Cigarettes.
Daarnaast is een film over Hollywood voor echt filmliefhebbers natuurlijk sowieso al interessant, en hier krijg je meer dan één leuk kijkje in de backlots van een grote Hollywood-studio…