Passengers (2016)
Ik heb niet vaak een film gezien waarbij de trailer je zo goed op het verkeerde been zet, maar dat is ook het grootste ‘gevaar’ voor jouw filmbeleving: verwacht geen dikke vette actiefilm (zie ook de tags onder deze recensie), maar juist een verhaal met een mooi klein thema, gezet tegen een zeer grootse achtergrond. Ik begrijp nu dan ook wel waarom de eerste reacties wat minder waren, want deze deed me eerder een Duncan Jones’ Moon denken, dan aan bijvoorbeeld één van de Star Wars-films. En door m’n enthousiasme kon ik me ook vrij makkelijk over een paar ‘plottrucjes’ heen zetten. Een enthousiasme dat verhoogd werd door Chris Pratts redelijk-makkelijk-mee-te-identificeren-typetje en Jennifer Lawrence’ aanwezigheid…
Het verhaal
Ongedefinieerd gezet, maar waarschijnlijk een aantal decennia in de toekomst, is het mogelijk om op ongeveer de halve lichtsnelheid naar andere bewoonbare planeten te reizen (mogelijk niet zo ver weg meer, getuige dit artikel?). Omdat zo’n reis naar Homestead II dan nog altijd 120 jaar duurt worden de 5000 passagiers van ruimteschip Avalon in een cryoslaap gehouden, waardoor ze onderweg niet verouderen en dus op hun nieuwe woonplaneet aankomen in ongeveer dezelfde gedaante als waarin ze onze aarde verlieten. Er gaat echter wat mis onderweg, en dat zorgt ervoor dat er wat slaapmodules in de war raken, waardoor Jim (Pratt) en Aurora (Lawrence) 90 jaar te vroeg wakker worden. Terug in cryoslaap geraken lukt niet, en langzaam maar zeker wordt duidelijk dat niet alles is wat het lijkt. En dat er meer mis is met het schip dan dat het met het zichzelf herstellende vermogen aan kan, dat wordt langzaam maar zeker steeds duidelijker. Lukt het onze helden om het schip te redden, om te gaan met hun vrij ingewikkelde ontluikende liefde én met de wetenschap dat ze zelf de eindbestemming waarschijnlijk niet levend zullen halen..?
Vrij duidelijk thema
Zoals je ziet beschrijf ik niet veel over het verhaal, maar dat komt omdat ik jou net zo ‘open’ de zaal in wil laten lopen als dat ik zelf deed. Ik had de trailer overigens grotendeels vermeden, maar kwam er tijdens de film dus achter dat dit niet echt nodig was geweest. Dat is echter ook de reden dat ik nu eerst een – SPOILER ALERT – plaats, want in de volgende zinnen móet ik wel wat op de daadwerkelijke inhoud in gaan om meer te zeggen over de interessante thematiek in de film.
Okay, je hebt doorgelezen, dus dat deze film me vooral aan Moon deed denken – doordat het eerste zeer rustige half uur ongeveer enkel een one-man-show van Chris Pratt is – dat kan ik nu wel melden. Het is dan ook al vrij snel duidelijk dat acceptatie van wat er op je pad komt het centrale thema van de film is, en misschien nog wel dieper wordt bedoeld als zijnde essentieel voor ons voortbestaan als soort. Ik denk echter wel dat het nóg sterker was geweest als Jims wanhoop (dat hij nog zo’n 90 jaar alleen op dat schip zou moeten leven) nog wat steviger was aangezet. Okay, z’n bijna-suïcide toont wel hoe wanhopig hij op een gegeven moment is, maar ergens voelde ik het op dat moment nog niet zo goed als dat het script me ‘vertelde’ dat ik het moest voelen – EINDE SPOILER ALERT.
Maar terugkomend op dat acceptatie-thema: je ‘moet’ wel voelen hoe groots/breed je dat thema op ons menselijk bestaan/leven kunt projecteren, want als je dat niet voelt, dan kan ik me voorstellen dat het allemaal wat te ‘klein’ en/of simpel aanvoelt, en mogelijk verklaart dat wat van die teleurgestelde reacties. Ik voelde hem wel, en ook al vrij snel in de film, en dat zorgde er bij mij dus voor dat eigenlijk de hele film behoorlijk goed ‘klopte’…
Crew & cast
En daardoor kon ik me deze keer wel behoorlijk makkelijk over een paar plotpuntjes heen zetten. Zoals de toevallige ‘komst’ van Laurence Fishburne’s karakter, of het feit dat de film een aantal decennia (zo niet eeuwen) in de toekomst speelt, maar wij als mensen nog altijd niet veel ouder lijken te worden dan nu, wat best raar is. Dat zou je scenarist Jon – Doctor Strange, Prometheus, het aankomende The Mummy – Spaihts in z’n schoenen kunnen schuiven, maar zoals je merkt ben ik bij deze film juist niet zo kritisch op dit soort zaken. Dat is deels ook de verdienste van regisseur Morten Tyldum, die de complexiteit van wat er tussen onze helden gebeurt goed heeft neergezet. Z’n doorbraakfilm Headhunters vond ik iets té Hollywoods voor een Noorse film, maar met The Imitation Game liet hij al zien dat hij in grootse verhalen de menselijkheid juist leidend laat zijn.
Pratt en Lawrence hebben trouwens een ontzettend fijne chemie, mogelijk wel doordat die wat ingewikkelder is dan je vooraf verwacht. Pratt is zo’n ‘niet-bedreigende’ en vriendelijke kerel, die weinig jaloezie oproept (buiten het spelen van zo’n rol naast J-Law natuurlijk), waardoor het mogelijk wat makkelijker identificeren is dan met bijvoorbeeld iemand als Brad Pitt of Ryan Gosling. Over Jennifer Lawrence kan ik erg moeilijk objectief zijn (ben je dat als mens trouwens ooit, buiten wiskundelessen om?), want in mijn utopie zou ik direct met haar trouwen. Daarmee wil ik haar acteertalenten overigens niet bagatelliseren, maar zij is toch gewoon ook de leukste actrice die op dit moment in Hollywood werkzaam is? In een leuke bijrol zien we trouwens ook Michael – Nocturnal Animals, Frost/Nixon – Sheen, die wel ietwat doet denken aan de barman uit The Shining. Kudo’s trouwens ook voor de visual fx-mannen die aan deze film hebben gewerkt, want naast de androïde barman ziet het ruimteschip er wel echt ontzettend vet uit, hoe ‘ongeloofwaardig’ die zelfherstelmogelijkheden ons nu ook (nog) voorkomen. En mogelijk versterkt dat wel de kritiek op de film, omdat er met dat enorm indrukwekkende ruimteschip verder best weinig wordt gedaan…
Final credits
Zoals je ziet: het is wat moeilijk om m’n enthousiasme de vrije loop te laten, omdat ik ook wel begrijp waarom er mensen kritiek op de film hebben. Het lijkt alsof er door de makers een flinke potentie gemist wordt (vooral visueel en qua epische vertelling), maar volgens mij ga je dat enkel denken als de thematiek niet (duidelijk) genoeg is voor je. Voor mij was ie dat wel. Niet dat deze film daarmee ineens m’n toplijstje van het jaar binnenrent, want het contrast tussen de (potentiële) grootsheid van de productie en het kleine van de thematiek is wel erg groot en niet volledig perfect uitgevoerd. Toch ben ik erg blij dat ik ‘m gezien heb, en op één of andere manier blijft ie ook best goed hangen, zo twee dagen na het zien…