Lion (2016)
De derde Oscargenomineerde film (voor beste film) die op een opmerkelijk waargebeurd verhaal is gebaseerd – naast Hidden Figures en Hacksaw Ridge – is Lion, over een Indiaas jochie dat verdwaalt en uiteindelijk via een weeshuis terechtkomt bij adoptieouders in Tasmanië, en dan zo’n 20 jaar later (ineens?) op zoek gaat naar z’n achtergebleven familie. Gemaakt door een succesvol commercial-regisseur weet de film alle snaren goed te raken, maar toch begrijp ik het cynisme van enkele collega-recensenten ook wel. Mijn conclusie: als je optimaal wilt genieten van deze film is het fijn als je vooraf helemaal niks weet over het verhaal. Al zal iedereen sowieso toch wel stevig onder de indruk zijn van het acteerwerk van Dev – Slumdog Millionaire, The Newsroom – Patel en vooral van de debuterende Sunny Pawar…
Het verhaal
Okay, je wilt dus wél meer weten, dus bij dezen kort het verhaal:
De jonge Saroo (Pawar) woont ergens in India met z’n moeder en grote broer Sudduh. Zoals het jochies betaamt kijkt hij enorm op tegen z’n broer, en als die weer voor een paar dagen vertrekt om écht geld te verdienen, wil Saroo graag eens mee. Op een treinstation raakt hij Sudduh echter kwijt, en als hij in een gerangeerde trein een dutje doet, wordt ie wakker als de trein al een tijdje aan het rijden is. Een paar dagen en zo’n 2.500 kilometer verder komt de trein uiteindelijk tot stilstand in Calcutta, maar omdat daar iedereen Bengaals spreekt, en hij enkel Hindi, lukt het hem maar niet om uit te leggen waar hij vandaan komt. Na een tijdje rondgezworven te hebben tussen de vele straatkinderen van Calcutta komt ie uiteindelijk in een weeshuis terecht. Ook daar is het niet echt een pretje, dus uiteindelijk is Saroo blij dat hij wordt geadopteerd door een Australisch stel.
20 Jaar later is Saroo (Patel) inmiddels zo ver dat hij gaat sturen en z’n pleegvader (David – 300, The Lord of the Rings: The Return of the King – Wenham) en -moeder (Nicole Kidman) achterlaat om naar de stad te vertrekken. Daar wordt hij al vrij snel verliefd op Lucy (Rooney Mara), en op een feestje vertelt hij over z’n jonge levensjaren. Daardoor wordt hij aangespoord om op zoek te gaan naar z’n moeder en broer, en waar sommigen zich afvragen waarom hij dit pas ging doen op het moment dat dit via Google Earth ook op een vrij aparte manier mogelijk was, daar levert dat mensen die zich wat makkelijker in het verhaal mee laten zuigen (zoals ik!) een mooie zoektocht op. Kan hij z’n geheugen genoeg vertrouwen om als een bijna kluizenaar de satellietbeelden van India af te struinen, op zoek naar iets herkenbaars..?
Waargebeurd
Omdat het een waargebeurd verhaal is, weet je als kijker natuurlijk dat dit uiteindelijk resulteert in een mooi verfilmbaar verhaal. Nu vroeg ik me wel al snel af van hoe speciaal Saroo’s verhaal is tussen de verhalen van die schijnbaar 80.000 (?) kinderen die jaarlijks vermist worden in dat land, maar daar kom je aan het eind natuurlijk wel achter. Net voor- of nadat de titel op schattige/prachtige wijze verklaard wordt overigens. En Lion is echt een zeer mooie film hoor, maar ik moest ook wel even gniffelen toen ik net een recensie las van iemand die dacht dat het een beter drama had opgeleverd als ie vanuit het perspectief van een depressieve maker van Google Earth was gemaakt. Ik snap wel wat ie bedoelt, maar ik voelde dus niet het cynisme dat de film alle juiste snaren raakt omdat regisseur Gareth Davis als reclameman natuurlijk heel goed weet hoe hij jou emotioneel moet bespelen. Maar mogelijk verklaart het wel waarom ik direct na bekendmaking van de Oscarnominaties ook wel al wist dat deze de Oscar voor beste film niet zou gaan winnen.
Cast
Dat Patel een nominatie verdiende, daar kan ik wel een beetje inkomen hoor, maar het rare is: dat was voor beste mannelijke bijrol, terwijl hij toch de helft van de film de hoofdrol speelt. Ik begreep zijn gek worden in z’n zoektocht namelijk af en toe iets te goed, althans: ik voelde ’t behoorlijk heftig mee. En dat is voor het grootste deel toch wel Patels verdienste. Al vond ik dat jochie nog een stuk indrukwekkender hoor. Alhoewel ik daar mogelijk een andere reclameterm bij moet aanhalen, het zogenaamde Kindchenschema: een truc die reclamemakers gebruiken omdat ze weten dat de aandacht van een kijker direct vergroot wordt bij het zien van een schattig kindje (of jong dier). Al lijkt dat jochie zich helemaal niet bewust van het feit dat hij aan het acteren is, zo naturel voelt het allemaal aan.
Het is altijd apart om te zien hoe naturel Kidman in haar rollen durft te zijn, terwijl ze in real life er toch meest volledig door de botox strakgetrokken uit ziet. Hier toont ze haar grootste kracht weer in een mooie rol, die misschien net iets te klein en dienstbaar was om meer erkenning voor te krijgen. Verder vond ik de relatie tussen de volwassen Saroo en z’n vriendin wel mooi, wat voor een belangrijk deel ook de verdienste is van Mara. Maar zij kan die ‘vriendinnenrol’ wel goed aan, gezien ook haar werk in onder andere Carol, Her en The Social Network.
Final credits
Yes, Lion raakte me toch wel behoorlijk. Ik vond het ook prachtig om Saroo’s broederliefde te voelen, ook in z’n volwassen leven. En ergens vind ik het jammer dat ik die cynische recensie heb gelezen, want nu voel ik me lichtjes bespeeld door de makers. Natuurlijk is dat altijd het geval wanneer een film je emotioneert, dus vergeet dat cynisme en kijk deze film gewoon, zeker als je in een mooi avontuur meegezogen wilt worden, met prachtig camerawerk, wat ook terecht genomineerd werd voor een Oscar afgelopen maand…