Hidden Figures (2016)
Dit jaar dongen er maar liefst drie ongelooflijk mooie waargebeurde verhalen mee voor een Oscar voor Beste Film. Naast Hacksaw Ridge en Lion was dat deze Hidden Figures, een mij totaal onbekend verhaal over de rol van een aantal zwarte vrouwen in het NASA-ruimteprogramma dat uiteindelijk een Apollo op de maan zou zetten. Hidden Figures is wel de meest ‘luchtige’ feel good-film van deze drie, iets wat ik direct na afloop van het zien nog niet zo voelde, maar nu een paar dagen later wel. Vanwege het opmerkelijke verhaal en het goede acteren van de drie hoofdrolspeelsters sowieso een mooie en ook leuke film die je moet zien hoor, maar ik had ‘m graag iets scherper gezien. Nu voelt ie een beetje aan als achteraf geschreven met een wat nostalgische blik, waarin zelfs het overduidelijke racisme waarmee deze vrouwen te maken kregen ook iets te makkelijk versimpeld is…
Het verhaal
In een tijd waarin de eerste IBM-computer nog (letterlijk) aangesloten moest worden bij NASA werden veel van de benodigde berekeningen gedaan door de “colored computers“, waaronder Katherine G. Johnson (Taraji P. Henson), Dorothy Vaughan (Octavia Spencer) en Mary Jackson (Janelle Monáe). Naast het feit dat ze volgens hun blanke bazin (Kirsten Dunst) blij mogen zijn dat “Y’all got jobs at all“, blijken deze drie dames elk op hun eigen vlak nogal uit te blinken. Katherine’s rekenkracht wordt al snel onderkend, waardoor ze wordt toegevoegd aan de Space Task Group onder leiding van Al Harrison (Kevin Costner), die wordt bijgestaan door z’n hulpje Paul (Jim Parsons), die het nogal stereotype middle management vertegenwoordigt en die z’n eigen reputatie zo belangrijk vindt dat hij Katherine’s overduidelijke superioriteit in denken niet wil onderkennen.
Dorothy overziet een hele groep menselijke number crunchers, maar krijgt van haar bazin niet de erkenning met een officiële functie als supervisor, terwijl ze dat eigenlijk wel is. Maar Dorothy is eigenwijs genoeg en zelfs zo gewiekst om als eerste die IBM-computer aan de praat te krijgen, iets wat de aanwezige installateurs natuurlijk niet kunnen begrijpen. Mary’s uitdaging ligt in haar strijd om toegelaten te worden tot een whites only-universiteit om de benodigde diploma’s te halen om als ingenieur aan de slag te gaan. Gelukkig lijkt Amerika’s beroemdste astronaut na Neil Armstrong, John Glenn (Glen Powell), nogal onder de indruk van onze heldinnen, en dat zorgt er mede voor dat ze uiteindelijk toch allemaal wel de waardering krijgen die ze verdienen…
Zoetig
Ja, dat is eigenlijk het enige wat bij mij wat ‘wringt’ bij deze film, dat de makers het er wel behoorlijk dik bovenop hebben gelegd dat jij met een fijn gevoel de zaal uit moet lopen. Sommigen noemen het een “ouderwetse bioscoopervaring”, maar als ik er echt langer over na ga denken, dan gaat dit me juist steeds meer tegen staan. Maar dat verdient de film helemaal niet, en het verhaal zeker niet. Dus laat ik vooral melden dat ik hieronder naast “drama” ook bijna “komedie” had aangevinkt, wat Hidden Figures is ook gewoon een vermakelijk en leuk avontuur. Daarnaast moet ik eerlijk toegeven dat ik vooral helemaal niet zoveel zin had in deze film, maar dat bleek dus totaal ongegrond. Ik heb zelf rondom de Oscars alle ‘belangrijke’ films gekeken, en dan kan ik wel eens licht verzadigd en/of verwend raken, maar ik ben dus best blij dat ik ‘m toch gezien heb, juist vanwege dat opmerkelijke en ongelooflijke waargebeurde verhaal.
Cast & crew
Spencer kreeg een Oscarnominatie voor vrouwelijke bijrol voor haar rol als Dorothy, en die was ook best wel verdiend, alhoewel ik niet weet of Henson die niet net zo goed had verdiend. Janelle Monáe begint ook goed door te breken als acteur, terwijl ze toch bekender is/was als zangeres. Ze straalde al erg mooi in Moonlight, en zij is niet de enige acteur die in beide films te zien is. Oscarwinnaar Mahershala Ali heeft hier namelijk een leuke bijrol als mogelijke love interest van één van de dames, die echter ook wel wat wordt geprikkeld in z’n wat misplaatste (maar voor die tijd ‘normale’) mannelijke arrogantie.
Regisseur Theodore Melfi maakte eerder het best opvallende maar in mijn ogen nét niet geslaagde St. Vincent, en schreef het scenario samen met Allison Schroeder, die hiervoor weinig opvallends schreef (maar als productieassistent eerder wel actief was op de set van onder andere Pineapple Express en de TV-serie Smallville). Natuurlijk mag Schroeders huidskleur hierin weinig uitmaken, maar ik vraag me af of het wat ‘ge-whitewash-te’ racisme in het verhaal nu door haar blankheid komt, waardoor je die echte pijn van die eeuwenlange racisme mogelijk nooit volledig in kunt voelen, doordat Melfi het luchtiger wilde houden, of doordat het bronmateriaal van Margot Lee Shetterly die scherpte al miste. Shetterly zelf is geboren in 1969, dus zij heeft dit verhaal waarschijnlijk gehoord via haar vader, die bij NASA heeft gewerkt. Zelf werkte ze eerder onder andere op Wall Street, voordat ze Hidden Figures: The Story of the African-American Women Who Helped Win the Space Race schreef. En inderdaad, je voelt wel dat dit verhaal niet is geschreven door iemand die het racisme als belangrijkste thema in dit verhaal voelde, maar juist het succes van onbekende vrouwen…
Final credits
Maar nogmaals: ik wil niet echt negatief zijn over deze film, want daarvoor is het verhaal te mooi en de film ook gewoon een te ‘fijn’ avontuur. Daarnaast heeft Pharrell Williams voor een opvallend hippe soundtrack gezorgd, en ik denk dat voor mensen die niet elke dag een goede film kijken en/of iets minder kritisch zijn dit inderdaad een heerlijke filmervaring is.
Dus laat ik verder niet zeuren en je deze film gewoon aanraden!