Loving (2016)
Loving vertelt heerlijk rustig het waargebeurde verhaal over een gemengd koppel in een tijd dat dit in Amerika nog wettelijk verboden was, en speelt zich af in de tijd waarin ook Hidden Figures zich afspeelt. Deze film van Jeff – Mud, Take Shelter, Midnight Special – Nichols bevat echter wel de juiste ‘raciale scherpte’. Het is werkelijk prachtig hoe intiem en ‘dichtbij’ hij hun liefde toont, dat ie als maker nergens is gezwicht voor een meer spectaculair en ‘groots’ drama. Mogelijk was dat ook wel de reden dat ik emotioneel juist bijna op springen stond aan het eind van de film. Mede geholpen door Joel – Warrior, Black Mass – Edgertons beste rol ooit en door de volledig terecht voor een Oscar genomineerde Ruth Negga.
Het verhaal
Het is 1958 als Mildred (Negga) nogal onzeker tegen haar vriendje Richard (Edgerton) vertelt dat ze zwanger is. Zijn reactie is er één van liefde, en de wat zwijgzame Richard besluit dat hij z’n liefde voor Mildred wil bekrachtigen en vraagt haar ten huwelijk. Als kijker kijk je mogelijk even op dat ze hiervoor vanuit hun thuisstaat Virginia naar Washington, DC moeten, maar al snel blijkt dat hun actie illegaal is in hun thuisstaat. Het duurt dan ook niet lang voordat ze van hun bed gelicht worden, en waar de blanke Richard vrij snel weer vrijgelaten wordt, moet Mildred een paar dagen in de cel wachten. Richard is behoorlijk gedwee en zeker niet rebels, dus als de politie hem vertelt dat hij zich rustig aan de regels moet houden, is er geen haar op z’n blonde hoofd die daaraan twijfelt. In z’n hart kan hij echter amper omgaan met het feit dat hij niet bij z’n vrouw kan zijn.
De rechter beslist dat ze een jaar de bak in moeten, maar die straf zal worden geseponeerd als ze de staat verlaten. Ze verhuizen naar Washington, maar aan alles zie je dat Mildred daar totaal niet kan aarden. Als ze een paar jaar later drie kinderen hebben en één van hen bijna verongelukt in de drukkere stad weet ze het zeker: ze wil terug naar het platteland waar ze zelf is opgegroeid. Zo fragiel en kwetsbaar als ze oogt, zo hoopvol kijkt ze uit haar ogen als ze een brief schrijft aan attorney general Robert Kennedy om hun situatie uit te leggen. Tot haar grote verbazing – het is inmiddels halverwege de jaren 60 – krijgt ze een telefoontje van de American Civil Liberties Union (ACLU), die in hun zaak een mogelijkheid ziet om deze rassenwet uit de grondwet te krijgen.
En de rest, dat is geschiedenis…
Onderhuids
Nichols schreef en regisseerde deze film, en omdat het een waargebeurd verhaal is, is natuurlijk niet alles ontsproten aan zijn fantasie. Waarschijnlijk was Richard Loving (what’s in a (last) name hè?!) die gedweeë binnenvetter in het echt, maar het lukt Nichols en Edgerton ook wel geweldig om hem zo subtiel en perfect neer te zetten, waarmee Nichols wederom aantoont een meesterlijk regisseur te zijn (en misschien wel de ‘beste’ uit z’n generatie?). De continue spanning waaronder het koppel gebukt gaat knalt er in een paar scènes ontzettend mooi menselijk uit, misschien dus juist wel doordat alle emotie zo klein gehouden wordt. Ik denk direct terug aan de scène waarin Richard een auto aan ziet komen en de paniek die ineens in z’n ogen staat, of dat telefoongesprek waarin Mildred hoort dat een advocaat (Nick Kroll in een serieuze rol!) hun zaak serieus neemt. Die scènes lijken op het eerste gezicht helemaal niet zo groots, maar wat ik daaronder/-bij voelde: pfffffffffffff.
Cast
Dat Edgerton niet genomineerd is voor deze rol is aan aardige snub, want in mijn ogen had hij beter bij de genomineerden gepast dan bijvoorbeeld Andrew Garfield (voor Hacksaw Ridge) of zelfs Viggo Mortensen, hoe geweldig ik Captain Fantastic ook vond. Nu noemde ik in m’n opening, om wat ‘contrast’ te creëren, bewust twee wat populaire films waarin Edgerton eerder te zien was, maar als je naar z’n oeuvre kijkt, dan zie je duidelijk dat hij wel vaker voor kleine, onafhankelijke ‘passieprojecten’ kiest hoor. Zo was hij al redelijk doorgebroken toen hij terugging naar z’n Australische roots met Animal Kingdom, en ook al zal hij daarna vooral voor het geld gekozen hebben bij films als The Thing en het verschrikkelijke Exodus: Gods and Kings (waarin hij Ramses speelde), hij was bijvoorbeeld ook al te zien in Nichols’ vorige film: eerdergenoemde Midnight Special. En natuurlijk is Nichols’ vaste acteur Michael Shannon ook weer van de partij, zij het in een kleine bijrol als fotograaf van LIFE Magazine (zie foto hierboven).
Maar Negga steelt inderdaad mogelijk nog veel meer de show dan Edgerton, ook al is dat natuurlijk totaal geen wedstrijdje. Ik kende deze van oorsprong Ethiopische actrice nog helemaal niet (ik herkende haar niet van haar bijrol in World War Z en heb die Warcraft-film nooit gezien), maar die combinatie van hoop, pijn, onzekerheid maar ook vastberadendheid in zo’n beetje elke blik, die werkt geweldig. Daarnaast laat Nichols ook haar alles zo klein mogelijk spelen, en combineer dat met haar fragiele voorkomen en je begrijpt wel waarom ik nogal in haar strijd mee wilde gaan. Daarbij past die ingetogenheid van Richard Loving zelf ook erg mooi, want ik weet niet of ik hem nu wilde helpen of juist wilde pushen om nou wel eens een keer met z’n vuist op tafel te slaan…
Final credits
Films die me zo mee laten voelen dat ik onverwacht emotioneel word, juist zonder daar naar te vissen, dat zijn de mooiste. Nichols toont wederom aan één van de interessante regisseurs van dit moment te zijn, want ook al heeft hij nog ‘maar’ vijf films gemaakt (in de intro noemde ik z’n debuutfilm Shotgun Stories uit 2007 niet), die behoren voor mij allemaal tot de beste van het jaar. Jammer dat er nog geen nieuwe film aangekondigd staat op IMDb, want daar kijk ik graag naar uit.
En die raciale scherpte, waarvan het gemis m’n enige/grootste ‘kritiek’ op Hidden Figures was, die zit hier zeker in, maar die wordt dus nergens aangezet of gratuit gebruikt. Door de rust in de vertelling heeft mogelijk niet iedereen daar het geduld voor, maar als jij die scherpte ook voelt, dan zul je wel begrijpen waarom de film me zo raakte, denk ik…