Going in Style (2017)
Going in Style is een remake van het schijnbaar een stuk scherpere en meer duistere origineel van Martin – Beverly Hills Cop, Midnight Run, Scent of a Woman, Meet Joe Black en Gigli (!!??) – Brest uit 1979, over een drietal oudjes dat hun pensioen afgepakt ziet worden door hun nietsontziende voormalige werkgever en besluit om dan maar een bank te gaan beroven. Inderdaad: ga niet al te kritisch lopen wezen qua geloofwaardigheid, zeker ook omdat de humor gewoon goed werkt. Mogelijk de verdienste van regisseur Zach – Garden State, Wish I Was Here – Braff, maar vrijwel zeker de verdienste van de combinatie Michael Caine, Morgan Freeman en vooral Alan Arkin.
Het verhaal
De gepensioneerden Willie (Freeman), Joe (Caine) en Albert (Arkin) slijten hun dagen met koffie drinken, The Bachelor kijken en af en toe een taartje eten in de lokale diner. Qua setting heeft Joe z’n dochter (Maria – Martha Marcy May Marlene – Dizzia) en kleindochter Brooklyn (Joey King) bij zich wonen, hoort Willie van z’n dokter dat z’n leven snel zal eindigen als hij niet gauw een nieuwe nier krijgt en probeert Albert vrij amechtig de avances van Annie (Ann-Margret!!) af te wimpelen, want een relatie wil hij helemaal niet. Alle drie komen ze echter in de problemen als hun voormalig werkgever op lomp-Amerikaanse en/of -neoliberale wijze een trucje heeft gevonden om onder de pensioenverplichtingen uit te komen, en als Joe zelf getuige is van een brute bankoverval, vat hij al snel het idee op om dat overval-voorbeeld te volgen.
Fijn vermakelijk
Wat volgt is een ‘gedegen’ voorbereiding, een oplevende Albert en genoeg situaties waarin de ‘veilige’ ouwelullenhumor goed werkt. Natuurlijk roept de keuze voor de te overvallen bank herinneringen op aan het geweldige Hell or High Water, maar ga deze film op serieus vlak daar alsjeblieft niet mee vergelijken, want dan verknal je waarschijnlijk je filmervaring. Denk een beetje Grumpy Old Men, maar dan met wel degelijk wat politieke links, die je volgens Caine zelf overigens ook weer niet te serieus moet nemen. De mix van karakters werkt gewoon fijn vermakelijk, waarbij Arkin de kar toch wel het hardste trekt.
Cast & crew
Daarnaast lijkt Freemans linkerhand toch weer steeds beter te werken (na een nogal heftig auto-ongeluk in 2008 was die hand volledig verlamd), of mogelijk kan hij er steeds beter ‘omheen acteren’. Bij Caine vond ik z’n Britse accent wel wat raar, zeker als je leert dat hij minstens 30 jaar voor z’n Amerikaanse baas heeft gewerkt, maar dan raak ik weer een ‘kritiekniveau’ dat je bij dit soort films gewoon niet moet raken. Arkin liet in Little Miss Sunshine een veel betere versie van z’n rol zien, maar zoals aan alles in Going in Style: het lijkt allemaal met veel plezier wat op de automatische piloot gedaan. Leuk trouwens om Ann-Margret als een hitsig oud vrouwtje te zien. Ze speelde toch ooit tegen Elvis in Viva Las Vegas, maar ook in The Cincinnati Kid en Stagecoach, to name a few ‘classics’. Maar degene met de vetste rol is toch wel Christopher – Back to the Future – Lloyd als aardig seniele vriend van onze helden, die alles door een megafoon móet schreeuwen…
Het scenario is geschreven door Theodore Melfi, onlangs nog regisseur en schrijver van het natuurlijk veel betere Hidden Figures. Hij zou de film ook gaan regisseren, toen eerste keus Don – The Incredible Burt Wonderstone – Scardino afhaakte, maar ook Melfi hield het uiteindelijk ‘enkel’ bij het aanpassen van het scenario van het origineel, waarin George Burns, Art Carney en Lee Strasberg (!!) de hoofdrollen speelden. Uiteindelijk mocht Braff deze dus regisseren (van één van de producenten van het origineel), en hij lijkt hier ook gewoon voor een wat makkelijke paycheck te hebben gekozen. Braff brak als filmmaker overigens ooit geweldig door met Garden State, en na jarenlang in de TV-serie Scrubs gespeeld te hebben maakte hij een paar jaar geleden met Wish I Was Here z’n ‘comeback’ als regisseur.
Final credits
Veel meer moet ik inderdaad niet schrijven over deze film. Gewoon een leuk en makkelijk tussendoortje, dat precies geeft wat je verwacht, en dat ook meer dan voldoende doet. Ik merk echter dat als ik hierboven meer wil schrijven, ik iets van cynische kritiek op voel komen. Dat deze film door aardig wat recensenten ook lichtjes afgebrand lijkt te worden, dat begrijp ik dan ook wel. Gewoon kijken als je zin hebt in iets makkelijks, en ik denk dat je hier ook gewoon je opa en oma (of vader en moeder, ligt aan jouw leeftijd natuurlijk) met een gerust hart mee naar toe kunt nemen en je hen een leuke tijd bezorgt, met een occassional rode-oortjes-grapje…