Guardians of the Galaxy Vol. 2 (2017)

Voor het schrijven van deze recensie heb ik me even ingelezen in die immense hoeveelheid karakters die in het Marvel-universum rondrennen en -vliegen, en alleen daarom al moet je concluderen dat het ontzettend knap is dat regisseur/scenarist James Gunn er een begrijpelijk verhaal van heeft weten te maken. Nu zijn het plot en al die verwijzingen natuurlijk vooral voer voor fanboys, want net als bij het heerlijke eerste deel moet ik eerlijk toegeven dat ik nu – ongeveer een week na het zien van Guardians of the Galaxy Vol. 2 (een buikgriep gooide overal roet in de afgelopen dagen), het verhaal niet meer 100% kan herinneren. Iets wat ik (als niet-fanboy) helemaal niet erg vind, want qua beleving herinner ik me een meer dan geslaagde nachtvoorstelling die óók spiritueel wel iets interessants probeert te zeggen. Beetje het negatief van één van de bekendste bijbelverhalen…

Het verhaal
In een leuke openingsscène, waarin iedereen wegzwijmelt bij de schattigheid van Baby Groot (Vin Diesel), zien we hoe onze helden Quill (Chris Pratt), Drax (Dave Bautista), Gamora (Zoe Saldana) en Rocket (Bradley Cooper) een paar batterijen beschermen tegen een wild ruimtemonster. Ze doen dit als huurlingen in opdracht van een nogal arrogant volkje. Deze Soevereinen begrijpen niet waarom er überhaupt nog wezens zijn die ‘menselijk’ willen zijn (dus met emoties, ruzie, e.d.), maar als blijkt dat Rocket een paar kleine batterijtjes heeft gejat (puur omdat hij een kutzak is overigens), sturen deze goudkleurige ‘rationalisten’ een shitload aan drones achter onze helden aan. In hun strijd hiertegen worden ze echter gered door één of andere ‘space-surfer‘, maar niet voordat ze zo hard zijn geraakt dat ze crashen op een bewoonbare planeet.

Al snel komt Quill erachter dat die surfer z’n pa Ego (Kurt Russell) blijkt te zijn, en dat zorgt voor een aardige herziening van z’n leven en doelen daarin. Pa wil namelijk dat zoon zich aansluit bij hem, om zo gezamenlijk de wereld één te maken, of in elk geval volledig te overwoekeren met zijn energie. Maar waar het ratio eerder al niet lukte om Quill en onze guardians te verleiden, daar lukt het Ego uiteindelijk ook niet om Quills hart te overstemmen. En dus is die vader, die lang niet aanwezig was in Quills leven, ineens een nogal lastig te definiëren villain. Al wordt er uit licht onverwachte hoek wel een substituut voor hem opgevoerd, wat uiteindelijk een best werkende emotionele climax veroorzaakt…

Campy religie
Iedereen die het eerste deel gezien kan gerustgesteld zijn: dit tweede deel zit ook weer vol met ultieme camp-humor en een zelfbewustzijn waar ik veel beter (in elk geval “langer”) tegen kan dan die in Deadpool. Nu weet ik niet of Ryan Reynolds karakter ooit in de wereld van de guardians terecht zou kunnen komen, maar ergens hoop ik er dan wel op dat hij direct even terechtgewezen wordt (ik vind de Guardians-films dus inderdaad leuker, vermakelijker en/of beter dan Deadpool ja, maar inderdaad: waarom vergelijken?), bijvoorbeeld door Baby Groot, die onder al die schattigheid toch ook wel een al dan niet onbedoeld maar zeker verontrustend duister randje heeft. Maar mogelijk dat deze film voor sommigen dus ook te self concious is, alhoewel daar tijdens de nachtvoorstelling niks van te merken was (al waren dat waarschijnlijk wel bovengemiddeld grote fans, die Koningsnacht opofferen voor een filmvertoning).
Het spiritueel interessante zit ‘m in die letterlijke ‘rationalisten’-‘volg je hart’-ego-strijd in de film. Waar Being Flynn een paar jaar geleden het oude Horus-verhaal, in de bijbel verbouwd tot het fantasy-verhaal over de opstanding van Lazarus, naar het nu haalde door het karakter het goede (lees: goddelijke) van z’n vader in zichzelf te ontdekken (’tot leven te wekken’), daar wordt dat spiritueel prachtige verhaal hier ogenschijnlijk omgekeerd. Dat het ego je groei als ‘mens’ nogal in de weg kan staan, dat ervaar ik zelf vrijwel continu, maar hier wordt onze held (toch wel degene waar jij je als kijker mee dient te identificeren, toch?) juist verleid door dat ego. Maar waar de vaderfiguur in zeer veel mythes juist als het goede wordt gezien, lijken Stan Lee c.s. hem hier dus juist andersom in te zetten. Is dat gewoon “iets vet creatief origineels“, of zit er iets interessanters achter, iets wat ik nog niet 100% door heb? Dat ze meer lijken te willen zeggen lijkt vrij duidelijk, ook als je in één van de vijf (!!) tijdens- en after-the-credits-scènes de ‘geboorte’ van ene Adam ziet: de naam van de eerste bijbelse mens die door Ayesha (rationaliteit) wordt gecreëerd om onze helden (die lijken te staan voor hart/emotie/familie) te verslaan. En dat hele contrast tussen ego en het hart, dat wordt in de hele film vrij ver doorgevoerd, iets wat je niet doet om alleen maar even iets leuks er doorheen te gooien, toch?

Crew & cast
Nogmaals: het is sowieso al knap dat Gunn een scenario heeft geschreven waarin al die vele potentiële zijplot-verhaallijnen uit de originele comics nergens in de weg zitten, al zitten er natuurlijk wel wat links met karakters uit bijvoorbeeld de wereld van The Avengers (wie is Gomora’s papa bijvoorbeeld?). Daarom was het waarschijnlijk ook ondoenlijk geweest om dat hele ego-hart-ratio-strijdje wél echt verbazingwekkend interessant te maken, maar nogmaals: wie weet moet ik hier nog wel ooit op terugkomen hoor. Gunn is trouwens wel de perfecte regisseur voor deze films, of waren de comics sowieso enkel door Gunn te verfilmen? Met films als Slither en Super toonde hij al aan een unieke en coole kijk op verschillende genres te hebben, en dat past erg goed bij deze franchise. Wel vet dat ik in 2005 ooit op bezoek was bij Lloyd Kaufmans Troma Entertainment in New York, waar Gunn een paar jaar daarvoor ooit begon als scenarist…
Qua acteerwerk zou ik hier waarschijnlijk hetzelfde kunnen typen als bij het eerste deel, want eigenlijk herhalen de acteurs hun geslaagde rollen gewoon. Die enkele nieuweling zit zo onder de make-up en motion-capture-CGI dat het acteren natuurlijk ook minder belangrijk lijkt. Wat me wel weer opviel was dat ik Coopers stem wederom niet herkende in Rocket. Iets wat bij Groot/Diesel natuurlijk niet zo raar was, aangezien zijn vocabulaire in de film aardig beperkt is. Eigenlijk te gek voor woorden dat Diesel hiervoor een net zo volledige credit krijgt als Pratt, al hoop ik toch dat Pratt uiteindelijk wel wat meer verdiend heeft met zijn rol; puur kijkend naar het werk dat hij heeft moeten verrichten. Stan Lee heeft trouwens wel z’n meest ‘onaardse’ cameo in een Marvel-film ooit.

Final credits
Ja, ik ben wel behoorlijk positief over dit tweede deel. In het begin viel het me zelfs een paar keer op hoe goed de 3D gebruikt werd (bijvoorbeeld door het scherm van die gamedrones), al had ik aan het eind toch nog wel wat traanogen. Daarnaast was de muziek wederom geweldig natuurlijk, en biedt de film eigenlijk exact waar ik op Koningsnacht naar op zoek was: heerlijk escapisme waarbij je ook nog eens keihard kunt lachen.
En dat ik daarna zelf mogelijk te ver/diep na ging denken over die ego-hart-ratio-strijd, dat was natuurlijk mijn eigen keus. Wie weet valt het juiste kwartje nog een keer, maar ook als dat niet gebeurt zal ik deze film met een gerust hart aanraden als vergelijkbaar met dat verrassende eerste deel…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt3896198