Wakefield (2016)
Als (co-)scenarist van The Curious Case of Benjamin Button en vertaler van het boek Memoirs of a Geisha naar het witte doek, slaagde Robin Swicord erin om dit interessante en makkelijk invoelbare idee tot film te maken. Helaas gaat het in de uitvoering nogal mis, wat er ook voor zorgde dat de hele zaal ontevreden/chagrijnig was vanwege het einde. Maar als ik bescheiden yet eerlijk ben: ik zou ook geen beter of ander einde kunnen verzinnen dat wél bevredigend was. Dat komt grotendeels doordat het idee als kortfilm waarschijnlijk wel gewerkt had, maar voor een lange speelfilm toch een beter uitgewerkt hoofdkarakter nodig had. Want wat een dipshit speelt Bryan – Breaking Bad, Drive – Cranston hier zeg…
Het verhaal
Nu moet ik toegeven dat ik wel vaker moeite heb om mee te gaan in een film als het hoofdkarakter me echt totaal niet aan staat (en/of het mij dus niet duidelijk is dat dit karakter juist zo irritant is omdat hij/zij worstelt met iets interessants), maar het in mijn ogen mislukken van deze film ligt breder dan enkel mijn persoonlijke issue met dit soort types. Cranston speelt namelijk Howard Wakefield, een man die gelukkig getrouwd is met Diana (Jennifer Garner) en twee puberende dochters heeft die even in een ‘papa-is-oninteressant’-fase zitten. Of dát de reden is dat hij besluit tot waar deze film uiteindelijk om gaat draaien weet ik niet, want inzicht in iets van zijn motivatie – buiten denken “Zou dat niet vet zijn om te proberen!!??” – krijg je als kijker eigenlijk niet. In elk geval niks bevredigends…
Het ‘vette’ waar ik het hierboven over had, is dat Howard bij een reguliere thuiskomst even de zolder van hun garage op moet, van waaruit hij een voyeuristisch uitzicht heeft op z’n eigen woonhuis. Als hij kort z’n vrouw en dochter in hun dagelijkse beslommeringen bespied heeft, bedenkt hij zich iets opmerkelijks: “Wat zou er gebeuren als ik ineens uit hun leven zou verdwijnen?” Een gedachte die bij menigeen wel eens door het hoofd zal zijn geschoten (in zoverre dus interessant te onderzoeken en/of te zien in film), en Wakefield exploreert dus wat er dan gebeurt. Dat gebeurt echter nogal documentair, waarbij we zien wat er gebeurt, hoe hij uiteindelijk als zwerver vuilnisbakken afstroopt om aan eten te komen en hoe zijn vrouw en dochters hun leven weer trachten op te pakken. Dit alles gebeurt dus echter zonder iets van emotionele ontwikkeling, ook niet bij Howard zelf. Want daarvoor zouden we als kijkers dus méér moeten weten van zijn motivatie…
Waarom meegaan?
Nu lijkt het dus enkel om een uitwerking van een ‘vet idee’ te gaan. Ieder mens zal zich wel eens afvragen hoe vast hij/zij zit in de dagelijkse routine, hoe moeilijk het is om alles een keer om te gooien, et cetera. Aan dat interessante/avontuurlijke gevoel trachten de makers van deze film te appelleren, en dan lijken ze dus gedacht te hebben dat slechts appelleren aan dat gevoel genoeg was? Maar zonder interessant hoofdkarakter raak je als kijker nogal snel de noodzaak kwijt om zijn verhaal te volgen. Ik dacht al snel: “Wat een eikel van een vent!“, iets wat waarschijnlijk makkelijk opgelost had kunnen worden door één of twee korte scènes toe te voegen, waarin iets meer van zijn worsteling en/of motivatie te zien zou zijn. Mogelijk dat Swicord iets teveel vertrouwen had in hoe geweldig het idee was of dat ze ons als kijkers niet serieus genoeg nam en dus vanuit arrogantie geen invoelbaar hoofdkarakter dacht te hoeven creëren, maar hoe het ook zij: wat mij betreft is deze film nogal mislukt.
Cast & crew
Door het ontbreken van echte emotionele ontwikkeling (of zelfs emoties an sich) wordt eigenlijk geen van de acteurs echt uitgedaagd. Leuk om Beverly – National Lampoon’s Vacation-films – D’Angelo weer eens in een film te zien (als moeder van Diana), maar Cranston en Garner hoeven zich eigenlijk vrijwel niet in te spannen. En waar dat soms juist een compliment is, dat alles zo naturel gaat dat het geen moeite lijkt te kosten, daar is het dat hier dus niet. Ik ben sowieso al niet echt een fan van Garner, maar in deze film voelde ik eerder mee met haar als actrice, dan dat ik met haar karakter meevoelde. Terwijl er in haar dus zeker wel prachtige potentie zat.
Swicord schreef dus mee aan The Curious Case of Benjamin Button (onder de ‘leiding’ van Eric Roth) en vertaalde Memoirs of a Geisha naar een scenario, maar daarvoor en regisseerde ze ook The Jane Austen Book Club, terwijl ze ook de scenario’s schreef voor weinig opvallende 90’ies films als Practical Magic en Matilda. En waar ik normaliter over de nogal uitleggerige voice-over van Howard zou vallen, begrijp ik ook dat deze film niet onder zo’n exposé uit kon komen. Maar in dezen veroorzaakt deze lichte cop out wat extra frictie, want je luistert dus naar de ‘geest’ van een zak van een karakter.
Final credits
Nee, hoe meer ik typ, des te negatiever ik word. Terwijl het terughalen van het verhaal van deze film – ik zag deze bijna een maand geleden al in een sneak preview – al best wat moeite kostte, mede omdat het dus niet echt interessant uitgevoerd is. Terwijl de film thematisch gezien ook ergens wel een link heeft met Swiss Army Man: die fantastisch absurdistische film over een nogal ‘handig’ lijk. Maar daar is Wakefield in dezen dan dus zeker de mindere van.
Mogelijk voor een regenachtige herfstavond op de bank thuis, maar ook dan: ik verwacht zelfs dat er op één van de vele TV-zenders altijd wel iets beters te zien is…