The Glass Castle (2017)
The Glass Castle is een wat minder ‘dromerige’ maar ook genuanceerdere film in het genre ‘vrijheidsfilms’, waar ook prachtige films als Little Miss Sunshine en Captain Fantastic toe behoren. Die nuance komt waarschijnlijk doordat de film gebaseerd is op het leven van real life roddeljournaliste Jeannette Walls, wier levensverhaal waarschijnlijk interessanter is dan de columns die ze voor MSNBC.com schreef. En ik voelde richting het eind wel degelijk wat vocht opwellen in m’n ogen, ondanks dat je ook de ‘beperking’ van het waargebeurde voelt. Want in een niet-waargebeurd verhaal was de invloed van haar onconventionele jeugd op haar volwassen leven waarschijnlijk een stuk dramatischer en explicieter ‘uitgebuit’…
Het verhaal
Met een fantastisch fout 80-ies kapsel zien we de volwassen Jeannette (Brie Larson) liegen over haar ouders, als ze zit te eten met haar investment banker vriendje/verloofde David (Max Greenfield) en een bevriend stelletje. Even later zien we haar ouders (Woody Harrelson en Naomi Watts!) de vuilnisbakken van New York afstruinen, terwijl Jeannette met een taxi voorbijrijdt en eigenlijk net wil doen of ze hen niet herkent. Daar wordt daarmee behoorlijk wat mee geïnsinueerd, en wat dat is, zie je gedurende flashbacks die zo’n 75% van de film vullen.
We zien namelijk hoe vader en moeder vanuit ideologisch, maar ook pragmatisch oogpunt continu hun gezin (met vier kinderen) verhuizen. Moeder is een vrij excentriek artiest en pa lijkt een geweldige uitvinder, maar hij duikt toch vooral veel de fles in. Of ze nu echt zo anti-establishment zijn als ze zich voordoen weet ik niet, mogelijk is het gewoon een smoesje om niet alle verantwoordelijkheden in het leven te hoeven nemen, maar het zorgt er dus wel voor dat de kinderen in ‘vrijheid’ opgroeien. Ook in armoede overigens, al weet de charismatische pa voldoende hoop te creëren met het vooruitzicht dat ze ooit in het titulaire huis kunnen wonen. Al moet dat nog wel volledig ontworpen, gefinancierd en gebouwd worden natuurlijk. Maar dat is een werkelijkheid die het gezin niet echt ‘aanraakt’, iets waar Jeannette en haar broer/zussen als pubers op verschillende manieren mee omgaan. En lukt het de volwassen Jeannette om toch nog in het reine te komen met haar verleden, voordat ze door kan pakken richting toekomst..?
Respectvol
Dit soort films verheerlijkt vaak het anti-regeltjes vrijheidsbeeld dat voor velen natuurlijk gruwelijk aantrekkelijk is, maar wat in onze ‘werkelijkheid’ bijna niet vol te houden is. Hier wordt echter niks verheerlijkt, juist door de voor- en nadelen van beide ‘kanten’ te tonen. Natuurlijk zit de volwassen Jeannette vast in een bekrompen rijk leven waar ze in haar jeugdjaren van zou walgen, maar omgekeerd zien we ook hoe dat vrije leven ook een rookgordijn kan zijn voor sociaal-psychologische problemen van ouders. En daarin weet regisseur Destin Daniel – Short Term 12 – Cretton best veel van de juiste snaren te raken, juist door oordeelloos beide werelden te tonen. Natuurlijk ging ik in m’n hoofd wel behoorlijk aan het oordelen, maar als een film je daar dan bewust van maakt, dan steekt zo’n film wel direct boven het maaiveld uit. Ik zag de film ook tijdens een PAC-festival, dus ik verwacht ook dat arthouse-publiek deze film beter zal waarderen dan mensen die gewend zijn aan reguliere Hollywoodfilms.
Cast
Dit soort films zijn ook ideaal voor acteurs natuurlijk. Het zal ook voor acteurs fijn zijn weg te dromen bij zo’n idealistische levenswijze, plus dat hier voldoende nuance aan gekoppeld is om het ook uitdagend te maken. Nu kende ik het waargebeurde verhaal vooraf niet, dus dat de manier waarop Harrelson de in werkelijkheid schijnbaar erg knappe en charismatische vader neerzet feitelijk niet klopt, dat zat mij totaal niet in de weg. Kan me wel voorstellen dat de (Amerikaanse) leden van de Academy het waargebeurde verhaal mogelijk wel kennen, wat zijn nominatiekansen kan ondermijnen. Ik vond het misschien wel z’n beste rol in tijden. Larson won al volledig terecht een Oscar voor haar rol in het prachtige Room, en ook al hoeft ze hier minder ‘groots’ te gaan qua acteren, in haar blikken acteert ze echt flink wat meer dan wat ik enkel aan mijn interpretatie kan toeschrijven. Naomi Watts speelt de wat warrige moeder met ogenschijnlijk gemak, al lijkt haar rol wel iets minder ‘grijs’ dan die van Larson en Harrelson. Verder past Greenfield geweldig in z’n rol, die hij volgens mij ook al vergelijkbaar speelde in The Big Short. Ik weet echter niet of hij ook andere rollen aan kan dan die van (wannabe) Wall Street-wolf.
Final credits
Yes, mooie film, met ook een mooie aftiteling. Het waargebeurde maakt de film uiteindelijk ook interessanter, omdat je je terecht af mag vragen of haar opvoeding wel zoveel slechter was dan de volwassen Jeannette ons – via het boek waarop de film gebaseerd is – wil doen geloven. Maar mogelijk heeft ze daar zelf uiteindelijk ook wel geen antwoord op; zo ‘menselijk’ is het verhaal wel.
Of deze in m’n top 10 van het jaar gaat komen, dat weet ik nog niet. Maar ik verwacht wel dat fans van goed drama – vermengd met karakters die best gefundeerde maatschappijkritiek uiten en hun veel lastigere weg trachten te vinden in een (boekhoudkundige) wereld die liever geen kritiek aanhoort – waarschijnlijk net zo zullen genieten als ik. En wie weet loopt er dan op een gegeven moment ook wel wat vocht over jouw wang…