Colossal (2016)
Nacho Vigalondo is niet alleen een regisseur met een geweldige naam, hij maakte ook een paar van de opvallendste science-fiction thriller-drama’s van het afgelopen decennium. Knap hoe hij vergezochte rariteiten zo weet te brengen dat de gevolgen daarvan toch logisch invoelbaar worden, en met Colossal spant ie op dat vlak de kroon. Plus dat het z’n eerste grote Amerikaanse productie is, met een verrassende Anne Hathaway en een opvallend rauwe Jason Sudeikis. En ja, om van deze film te kunnen genieten moet je zeker wel wat gewillig zijn je ongeloof op te schorten.
Het verhaal
Toch is het juist knap hoe dit opmerkelijke gegeven (verderop meer daarover) door Vigalondo wederom wordt ingepast in een mooi menselijk verhaaltje. Gloria (Hathaway) zit namelijk nogal in een rare periode, waarin ze feesten, zuipen en slapen belangrijker lijkt te vinden dan haar relatie met Tim (Dan Stevens). Na wederom een flink bacchanaal gooit Tim haar uit hun NY’se appartement, en dan rest haar uiteindelijk weinig meer om voor korte tijd intrek te nemen in het leegstaande huis van haar ouders. Maar in haar geboorteplaats komt ze ook weer een aantal oud-schoolgenootjes tegen, waarbij je aan alles voelt dat Oscar (Sudeikis) z’n middelbareschoolcrush nooit echt vergeten is. Van haar voornemen om niet te drinken komt al snel weinig terecht, zeker als ze een baantje aanneemt in Oscars bar. Tot zoverre de geloofwaardige context…
Het blijkt echter, dat wanneer Gloria weer eens ’s middags voor de TV wakker wordt, dat Seoul wordt aangevallen door een mysterieus monster. Dit beest lijkt uit het niets te ontstaan en wat stuurloos door de stad te stampen, met flink wat vernielingen tot gevolg. Al snel voel je als kijker een duidelijke link tussen Gloria en dit monster, waarin dus het ongeloof zit wat je moet willen opschorten. Maar als je dat gelukt is, dan is de stap om een metafoor tussen dit monster en Gloria’s problemen te zien niet zo groot meer. En dan wordt het interessant te zien in hoeverre Vigalondo de balans tussen drama en spectaculaire sci-fi weet te vinden.
Vigalondo’s lef
En dat is een leuk speelveld, waarin Vigalondo niet voor ‘Hollywoodiaanse zekerheid’ kiest. Het zou veel makkelijker zijn met duidelijke antwoorden te komen aan het eind, maar dan zou de film minder werken, verwacht ik. Niet dat Colossal perfect is hoor, maar ik hou wel van Vigalondo’s lef om dingen te proberen. In Los cronocrímenes fuckte hij je mind al met minimalistisch tijdreizen, terwijl hij in Extraterrestre een verhaal over liefde en jaloezie vertelt (denk aan een latino-versie van een Woody Allen-film), maar wel vanuit een appartement in een stad waar net een UFO boven is komen te hangen. Nu heb ik het schijnbaar zwaar geflopte Open Windows (met Elijah Wood en porno-actrice Sasha Grey) nooit gezien, dus z’n eerste aanraking met Amerikaanse producties was blijkbaar niet heel geweldig. Nu begrijp ik het ook wel als je je niet over de ongelofelijke context van Collosal heen kunt stappen hoor, maar als je dat wel lukt, dan geniet je mogelijk net zoals ik.
Cast
Zeker omdat Vigalondo flink aan het groeien is in z’n acteursregie. Waar ik in m’n recensie van Los cronocrímenes nog m’n twijfels plaatste bij dit aspect van z’n regiekwaliteiten, daar vallen de acteurs hier juist opvallend en positief op. Anne Hathaway was voor mijn gevoel een beetje een ’tutje’ geworden de laatste jaren. Of dat komt dat ze vooral bijrollen heeft gespeeld weet ik niet, maar in deze film mag ze een stevige hoofdrol neerzetten, met genoeg (herkenbare) menselijkheid om identificatie te vergemakkelijken. Jason Sudeikis ken ik als Saturday Night Live-fan al behoorlijk lang, maar ook enkel van komedie (naast SNL speelde hij onder andere in A Good Old Fashioned Orgy, Horrible Bosses en Sleeping with Other People). Én van z’n relatie (en inmiddels twee kinderen) met de prachtige Olivia Wilde, waarmee hij ook te zien was in Drinking Buddies (alhoewel hij zelf een bijrol had naast haar hoofdrol). Hier toont ie echter een op ploffen staande combinatie van alcoholisme, jaloezie en seksuele frustratie, en daarin zit ook een ‘waarheid’ die in veel discussies over ‘grensaanrakend/-overschrijdend gedrag’ te makkelijk terzijde geschoven wordt.
Naast Hathaway en Sudeikis vielen mij vooral Tim Blake Nelson en Dan Stevens op: Nelson omdat ik hem te weinig zie de laatste jaren, en Stevens omdat ik hem wel herkende maar niet direct kon plaatsen uit de TV-serie Legion. Maar ondanks de grootsheid van de Seoul-setting blijft Colossal een ‘kleine’ film met slechte enkele acteurs hoor, geconcentreerd rondom het verhaal van Gloria.
Final credits
Ik wilde nog wat typen over hoe ik in “de bereidwillige opschorting van ongeloof” wel de juiste, maar nog altijd minder bevredigende vertaling van “the willing suspension of disbelief” heb gevonden, maar dan leg ik de focus op iets waar je bij films als Star Wars totaal niet over valt, en dat is niet nodig/terecht. Ja, Vigalondo maakt een zeer opvallende keuze voor een metafoor voor het omgaan met verslaving e.d., maar het is daarom juist knap dat de film toch gewoon invoelbaar en herkenbaar blijft. Maar ook: hij maakt hierin dus geen risicomijdende keuzes. Ik vind dat juist cool, maar weet dus ook niet of dat de reden is dat deze film vooralsnog enkel op filmfestivals draait (hij draaide afgelopen week op het Leiden International Film Festival) en er (nog?) geen bioscooprelease bekend is…