A Ghost Story (2017)
Als je vooraf weet dat de regisseur van Disneys Pete’s Dragon twee dagen na het afronden van die mega-productie zin had in iets superkleins en persoonlijks, dan denk ik dat je beter de film in gaat dan wanneer je denkt dat dit lekkere geesten-horror is. Een horror is A Ghost Story namelijk totáál niet. En ook al zit het woord “verhaal” in de titel, focus je niet daarop, maar juist op het gevoel dat de maker wil oproepen, want dáár zit de (risicovolle) schoonheid van deze film. Hoe irritant sommige mensen het ook vinden – check de user comments op IMDb maar eens – als ze geen normaal lopend verhaal voorgeschoteld krijgen. Dat dit geen standaard film wordt, dat weet je direct aan het begin al, als je ziet dat regisseur David – Ain’t Them Bodies Saints – Lowery heeft gekozen voor een bijna vierkant frame, in plaats van het reguliere 16:9- of Cinemascope-formaat.
Het ‘verhaal’
De film opent met een verliefd stelletje in bed: C (Casey Affleck) en M (Rooney Mara). Als je niet direct gegrepen wordt door de ongelooflijk lieve knuffel- en zoenshots in het begin, zet je dan maar schrap, want A Ghost Story is bij vlagen een kunstexperiment in het testen van jouw geduld. Niet snel na die in mijn ogen prachtige openingsscènes sterft C echter bij een auto-ongeluk, en de rest van de film – op één flashback na – zien we Affleck enkel terug als geest van de overleden C, enkel gehuld onder een groot laken met twee uitgeknipte zwarte ooggaten.
Bewust rotgevoel?
Wat we dan te zien krijgen is echt niet bedoeld om jou als kijker te irriteren hoor, maar Lowery toont wel de enorme leegheid van rouw in shots die af en toe minutenlang duren. En dat riep bij mij ook wel een paar keer vragen op als “Ehm, waarom gaan we niet door naar de volgende scène?“. Totdat ik door begon te krijgen dat het rotgevoel dat deze scènes oproepen juist het doel van de film lijkt. Enorm gedurfd, want dat is helemaal geen fijn gevoel, en als je standaard studiofilms gewend bent, dan zul je deze film waarschijnlijk totaal niet trekken. Eigenlijk wordt het hele gevoel van de film samengevat in een nummer dat C ooit maakte en als eerste aan M liet horen, getiteld I Get Overwhelmed. Toen ik dat nummer zojuist op YouTube vond werd ik direct weer naar deze prachtig pijnlijke ‘film’ teruggetrokken. Maar laat ik wel melden dat A Ghost Story first and foremost een kunstzinnige overpeinzing van verlies is, met ook een paar ontzettend interessante gedachten…
Concept boven plot
Zo dacht ik, vanwege het wat aparte tijdsverloop dat geest C meemaakt, dat we juist Ms verhaal aan het volgen waren, en dat die openingsscène mogelijk een flashback was. Dat bleek echter niet, en hoe langer we C volgen, hoe opvallender zijn reis wordt. Zeker omdat die reis voor- en achteruit in tijd gaat, waarin je zelfs een link met misschien wel het interessantste aan Interstellar kunt zien. En dat idee alleen al geeft de film z’n bestaansrecht. Maar als jij me vertelt dat zo’n concept net zo goed (of zelfs beter) in een korte film of zelfs videoclip (zoals bij bovenstaand nummer) thuishoort, dan zou ik je ook grotendeels gelijk kunnen geven hoor. Qua plot ga je namelijk weinig bevrediging voelen. Ik voelde echter ook weer direct rillingen toen ik net terugdacht aan Cs ‘buur-geest’ (gespeeld door popartiest Kesha, naar het schijnt), waarmee C communiceert via ondertitelingen, die hem vertelt dat ze op iemand staat te wachten, maar zich niet meer kan herinneren op wie. Iets wat me deed denken dat de film eigenlijk gaat over geesten die hun ‘eigen’ dood niet wil accepteren; mede ook omdat C duidelijk níet door die portal (naar het ‘hiernamaals’?) stapt in het ziekenhuis.
Cast & crew
En in zo’n brooding en melancholische rol past Affleck natuurlijk geweldig. Nu zal hij geen nominaties ontvangen, juist omdat je hem onder het laken niet ziet, maar de uitstraling van geest C is wel erg goed neergezet hoor. En ook Mara, die je onder andere kunt kennen van The Social Network, Her of Lion, speelt af en toe ongemakkelijk ingetogen. Alsof ze in een soort shock zit, terwijl wij als kijkers juist groots drama en/of pijnuitbarstingen verwachten. Maar buiten een scène waarin ze bijna een hele taart verorbert, zien we haar nooit opzichtig rouwen. Maar juist dit ‘underplayen’ maakte het voor mij uiteindelijk extra menselijk…
Mara en Affleck speelden ook al samen in Lowery’s Ain’t Them Bodies Saints (wel gezien ooit, maar nooit kunnen recenseren), en ik vroeg me bij die mooie openingsscènes ook vaak af hoe apart het voor zulke acteurs moet voelen om zó enorm intiem met iemand te zijn die niet je geliefde is. Lowery maakte inmiddels dus al twee films die ik wel zag, maar die ik nooit heb kunnen recenseren, want zijn versie van Peter en de Draak zag ik ongeveer een jaar geleden in een sneak preview. Het idee achter A Ghost Story komt overigens van een discussie tussen hem en z’n vrouw over het al dan niet verkopen van hun huis.
Final credits
Ja, het lijkt alsof Lowery na die grote Hollywoodproductie het tegenovergestelde van een studiofilm wilde maken, waarbij hij enkel z’n eigen instinct/gevoel wilde volgen en nul rekening hoefde te houden met onze wensen en verwachtingen. Dat dit bij een zeer groot deel van het publiek minder werkt dan bij recensenten is niet zo verwonderlijk volgens mij. Klik hieronder maar eens op de IMDb-link, scroll naar de comments en ontdek hoe ‘gedurfd’ het was om zoiets te maken en dit dan (door de Amerikaanse distributeur?) te laten verkopen als geestenfilm…
Ik vind het dan ook erg lastig om deze aan te raden. Ik ken mensen waarvan ik zeker weet dat ze deze prachtig gaan vinden, maar ken ook mensen die waarschijnlijk na maximaal 20 minuten de bioscoopzaal uitlopen in ongeloof. Ikzelf ben erg blij dat ik ‘m gezien heb en verwacht dat ie nog wel een tijdje door m’n hoofd zal spoken (pun intended ;))…