Coco (2017)
Pixar verbaast en verrast ons al sinds het geweldige Toy Story uit 1995, en met Coco voegen ze weer een prachtig nieuw hoofdstuk toe aan hun imposante oeuvre. Een ontzettend mooi verhaal dat perfect past bij de Kerst (ook al speelt het verhaal zich af rondom Allerzielen a.k.a. Día de los Muertos a.k.a. 2 november), met heerlijk Spaans er doorheen, waardoor het één van de eerste grote Hollywoodfilms is waarin latino’s zich eindelijk eens met de held kunnen identificeren. Met ontzettend veel mooie thema’s als dromen, verlangens, familie, het kiezen van je eigen weg, et cetera.
Enige ontzettend grote minpunt, dat totaal niks met de film te maken zou moeten hebben, is dat Disney er een 20 (!!!) minuten lang filmpje over sneeuwpop Olaf voor geplakt heeft, dat er voor zorgde dat een paar niet-Frozen-liefhebbers de zaal zelfs verliet voordat de film begon…
Het verhaal
Miguel is één van de jongste telgen van de familie Rivera, al zo’n 100 jaar dé schoenenfamilie van de stad (of het land?). Ooit stortte Miguels over-overgrootmoeder zich op het schoenmaken omdat ze met haar dochtertje Coco verlaten werd door haar muzikale echtgenoot. Muziek werd verboden in de familie, iets wat in de Mexicaanse cultuur nogal opmerkelijk is, en dat is hetgeen waardoor Miguel zich steeds meer afzet tegen z’n familie. Hij is namelijk gék op muziek, maar mag nog eens niet met mariachi’s praten van z’n oma. Overgrootmoeder Coco is behoorlijk aan het dementeren en communiceert niet echt meer, hoe graag Miguel haar ook verhalen vertelt. Stiekem gaan die vaak over Ernesto de la Cruz, Miguels grote voorbeeld als de beste muzikant van Mexico én afkomstig uit hetzelfde stadje.
Omdat de dag van de doden op handen is, is de spanning in de familie des te groter, want deze familietraditie zorgt er nog meer voor dat oma blind is voor Miguels wensen. Ze runt het huishouden zoals Miguels over-overgrootmoeder Imelda ooit deed: met strakke hand en zonder enig respect voor muziek en muzikanten. Als er echter op de dag van de doden ook een talentenjacht gehouden wordt besluit Miguel voor z’n eigen geluk te kiezen. Hij ‘leent’ de gitaar van Ernesto de la Cruz, maar voordat ie het weet belandt hij in het land van de doden, waar hij ineens al z’n overleden familieleden tegenkomt. Geholpen door de outcast Héctor probeert ie echter de overleden Ernesto te vinden, want daar ligt de sleutel om terug naar het land van de levenden te komen. Maar lukt het Miguel om alle losse eindjes voor zonsondergang weer aan elkaar te knopen..?
Grandeur der doden
Ja, vooral de grandeur van het land van de doden is zó groots dat ik me voor kan stellen dat in de Mexicaanse cultuur sterven bijna niet erg lijkt. Met zo’n sterk geloof in en connectie met de overledenen is het waarschijnlijk sowieso wat lastig voor een blanke westerling als ik om me hier precies in te verplaatsen, maar Coco hielp me zeker hun cultuur beter te begrijpen. Ik was ooit in een soort ‘commune’ in Playa del Carmen waar de dag van de doden net gevierd was, en dat is voor Mexicanen volgens mij het grootste feest van het jaar. In het westen is de dood vooral iets engs en formeels, maar in dat Latijns-Amerikaanse land gaan ze hier toch iets ‘mooier’ mee om. En hoe mooi dat kan zijn, dat leer je door Coco beter begrijpen. Plus dat er dus een prachtig en ook best genuanceerd verhaal aan gekoppeld is over het belang van familie in het licht van je eigen levenswensen en hoe die dingen nogal kunnen schuren. Iets wat me nu ook weer laat denken dat ik in mijn omgang met mijn familie ook best meer liefdevol ‘drama’ mag zien/voelen, hoe dat ook totaal niet past bij de Brabantse nuchterheid waarin ik opgegroeid ben…
Cast & crew
Zo’n beetje alle stemacteurs in Coco hebben ook een latino achtergrond. Miguel wordt vertolkt door Anthony Gonzalez, die hier z’n speelfilmdebuut maakt. Hij was al in een paar afleveringen van TV-series te zien (zoals de Amerikaanse versie van The Bridge), maar mij was ie totaal onbekend. Gezien het feit dat hij ook een viertal nummers in de film zingt, verwacht ik dat ie mede ook op z’n zangkwaliteiten is gecast. Bekender zijn natuurlijk Benjamin – Traffic, Doctor Strange – Bratt, die Ernesto de la Cruz van een stem voorziet, en Gael García – The Motorcycle Diaries, The Limits of Control, No – Bernal als Héctor. Misschien zegt het feit dat de andere stemacteurs totaal onbekende namen hebben wel genoeg over de nog altijd niet 100% volwaardige positie van latino-acteurs in Hollywood. Oh ja, Cheech Marin en Edward James – Miami Vice, Blade Runner 2049 – Olmos zitten er ook heel kort even in…
Veel credits moeten er ook gaan naar de animatoren, want overgrootmoeder en naamgever van de film Coco heeft ongeveer tien keer meer rimpels dan Carl Fredricksen uit Up, en het ziet er werkelijk geweldig uit. Ik raakte hierboven al amper uitgepraat over de pracht van het land van de doden, en ook op animatievlak zijn schijnbaar ontzettend veel latino-animatoren ingehuurd. Waarschijnlijk omdat ‘wij westerlingen’ natuurlijk geen bal begrijpen van de cultureel componenten van dat grote Mexicaanse feest. De regie was in handen van Adrian Molina, die hier z’n regiedebuut maakt, en Lee Unkrich, die als regisseur al meewerkte aan Toy Story 2 en 3, Monsters, Inc. en Finding Nemo. Daarnaast was Unkrich ook senior creative team bij o.a. Brave en Inside Out. Unkrich schreef ook mee aan het scenario, samen met Jason Kats, die ook al story artist was bij de eerste Toy Story. Met andere woorden: er zat een vrij gevarieerd maar ook grotendeels ervaren team achter de knoppen, wat waarschijnlijk ook de reden is dat het verhaal heerlijk smooth maar ook goed gevuld verteld wordt.
Final credits
Ja, de teleurstelling van die voorfilm zorgt er bijna voor dat ik je wil aanraden om gerust een kwartier te laat binnen te komen, maar dan moet ik dus wel 100% kunnen vertrouwen op de uitspraak van de manager bij m’n lokale Pathé, dat Olaf’s Frozen Adventure er écht vast aan/voor zit, overal ter wereld. Want als ik iets niet wil riskeren, dan is het wel dat je iets van deze prachtige nieuwe Pixar-film gaat missen.
Want wat heerlijk genieten was het weer, en hoe blij ben ik dat ik deze binnenkort met m’n neefjes en nichtjes kan gaan kijken, hopende dat ze inmiddels de Engelstalige variant wel kunnen volgen. Want ik kan me niet voorstellen dat zoiets net zo indrukwekkend en leuk overkomt met niet-latino stemmen…