Wonder Wheel (2017)
Woody Allen maakt al vijftig jaar films, waarvan de laatste 30 jaar elk jaar één. Wonder Wheel is Woody Allens 2017-film en is zeker niet z’n beste, maar ook lang niet zijn minste. Gezet in het hoopvolle naoorlogse Coney Island, contrasterend gevuld met klassiek (en al dan niet terecht) zeurende Woody-karakters, vertelt Wonder Wheel wederom een verhaal over verloren dromen, al dan niet ijdele ‘liefdeshoop’ en het trachten te ontsnappen aan je situatie; hoe onbewust men ook is dat ze daarbij vooral zichzelf in de weg staan. Met andere woorden: het leven! Met nog andere woorden: herkenbare Woody Allen-tragedie. Iets wat je zowel positief als negatief kunt zien ja…
Het verhaal
Ginny (Kate Winslet) werkt als serveerster in een visrestaurant aan de beroemde boulevard van Coney Island: in de jaren 50 van de vorige eeuw dé plek waar New Yorkers konden ontspannen en ontsnappen van het drukke leven in de stad. Dit voormalig Nederlandse ‘konijneneiland’ was één grote kermis die het hele jaar aanhield, zeker in de tijd waarin Wonder Wheel is gezet. Ginny is niet zo gelukkig (maar noodzakelijk?) getrouwd met Humpty (Jim Belushi!) en woont naast het titulaire reuzenrad, dicht genoeg bij de schiettenten om de hele dag migraine te hebben van alle herrie. Tot overmaat van ramp wil haar tienjarige zoontje alles in de fik zetten, en alsof dat nog niet genoeg is, keert Humpty’s dochter-uit-een-eerder-huwelijk Carolina (Juno Temple) terug naar papa, omdat die gangster waarmee ze trouwde – tegen de uitdrukkelijke wens van pa in – toch echt een gangster bleek. Carolina’s leven is daardoor nu in gevaar, en dat is allemaal stress die Ginny er helemaal niet bij kan hebben.
Gelukkig voor haar is daar strandwacht Mickey (Justin Timberlake), toevallig ook de in-de-camera-verteller van de film én een aspiring toneelschrijver (een groot deel van het verhaal van de film lijkt door hem geschreven, maar dat loopt volgens mij niet 100% kloppend/logisch door naar het eind, toch?). Nu heeft Mickey wel zin in een zomeravontuurtje, maar eigenlijk ziet hij het leven als één groot drama waaruit hij inspiratie kan putten. Nu hoorde Ginny hem dat niet aan ons als kijkers vertellen, maar mogelijk maakt dat de tragiek ook wel groter als je ziet hoe heftig Ginny haar ontsnappingswens projecteert op haar fling met hem. Maar ja, dan komt Woody’s mannelijkheid en/of achtergrond om de hoek kijken in de vorm van de veel knappere en vooral jongere Carolina, en dan voel je aan alles dat minstens één persoon de dupe zal zijn aan het eind van de film, en misschien wel iedereen…
Vergane glorie
Na uitstapjes naar tal van andere wereldsteden (Rome, Parijs, Barcelona, ..?) is Woody wederom terug in zijn New York. De keuze om het verhaal in de jaren 50 op Coney Island te zetten versterkt dat rotgevoel dat Ginny moet hebben, dat haar beste tijd voorbij lijkt. Coney Island is zelf inmiddels namelijk ook één brok vergane glorie (dat is hoe de meeste Amerikanen nu aan die plek denken, verwacht ik) en niet voor niets juist de belangrijkste locatie in het desolaat prachtige Requiem for a Dream. Als je er dan gedurende de film achter komt dat alle karakters het echt wel goed bedoelen (a.k.a. mens zijn?), dan wordt het contrast tussen wat hen overkomt – al dan niet door eigen (onbewuste) toedoen – en die mooie setting functioneel groter, en dan voel je meer/makkelijker mee. Nu wilde ik wederom ‘classic Woody‘ typen, maar daarin zit dus ook wel een beetje m’n kritiek op deze film. Je kunt namelijk best veel van de bekende Woody-elementen afvinken, en dat voelt ietwat ‘standaard’ aan. Alsof ie té goed weet hoe het moet en zichzelf net te weinig uitgedaagd heeft? Iets wat voor die hard-fans van Allen mogelijk juist ook een positief punt is hoor, want vanaf de eerste scène kun je je anderhalf uur onderdompelen in die wat zeurderig hoopvolle en licht maatschappijkritische wereld van hem.
Cast
In elke Allen film spelen de hoofdrolspelers delen van of varianten op Woody Allen zelf. In Wonder Wheel is Winslet het meest ‘Woody’, en in die rol past ze perfect. Ik vind het wat oppervlakkig van mezelf dat ik Winslet de laatste jaren steeds minder aantrekkelijk ben gaan vinden, al verpak ik dat natuurlijk graag als “ze speelt haar leeftijd met lef” of zo. Hier is haar afnemende aantrekkingskracht echter zeer functioneel in de manier waarop haar karakter in het leven staat, en dat weerspiegelt waarschijnlijk ook een zelfbewustzijn bij Winslet dat ik enorm waardeer (en wat juist weer aantrekkelijk is). Voor haar laatste scène in de film zou ze wel eens wat nominaties kunnen ontvangen, al ben ik daar niet 100% zeker van.
Belushi was eerder dit jaar al te zien in het meer dan geweldige Twin Peaks: The Return (misschien wel het beste dat ik ooit op TV zag; in elk geval het meest memorabele), al was hij daarin als casinobaas iets meer ‘getypecastet’ dan hier in Wonder Wheel, waarin hij een gast speelt die het allemaal goed bedoelt, maar niet door heeft dat z’n vrouw qua vermaak wat meer verwacht dan mee mogen op vistripjes met zijn vrienden. Timberlakes spel zal voor velen een verrassing zijn, want hij houdt zich vrij makkelijk staande naast Winslet. Ik ben echter al jaren best ‘fan’ van hem, mede door z’n leuke optredens in Saturday Night Live, maar ook door z’n goede rollen in films als Alpha Dog, Southland Tales, Black Snake Moan en Inside Llewyn Davis. Daarbij is Juno Temple erg goed gecast. Zonder het plat te bedoelen heeft ze die ideale combinatie van onschuld en sexyness, iets wat in Killer Joe nog heel terecht (maar ook functioneel) ongemakkelijke gevoelens opriep. Al lijkt dit ook wel een rol waar menig actrice graag haar tanden in zet, iets wat in handen van Woody Allen natuurlijk een extra edge biedt/geeft…
Final credits
Misschien zou ik deze film vanwege mijn leeftijd en vrijgezelle bestaan wel iets harder mogen voelen hoor, want ik voel me wel ergens een combinatie van Mickey en Ginny. Zo kan ik me haar wanhoop bij momenten wel voorstellen/voelen. Misschien wel omdat ik juist, vergelijkbaar met Mickey, lang heb gedacht ‘in drama’ te moeten leven om het leven zo volledig mogelijk te voelen en daardoor dan zelf beter verhalen te kunnen schrijven?
Met andere woorden: Woody heeft een supermenselijke film gemaakt waarin waarschijnlijk velen wel iets van zichzelf kunnen herkennen. Maar het is ook wel een ‘standaard-Woody’-film geworden, wat in de sneak-zaal niet door iedereen werd gewaardeerd, en voor sommige fans ook mogelijk té bekend zal aanvoelen…