Prince of Persia: The Sands of Time (2010)
Oscarwinnaar sir Ben Kingsley, Oscargenomineerde Jake G., en BAFTA-winnaars Alfred Molina en Mike – Donnie Brasco – Newell kunnen niet voorkomen dat Prince of Persia: The Sands of Time niet meer is dan CGI-porno. Okay, ik heb ‘m zonder tegenzin afgekeken, maar dat kwam dan ook vooral omdat er in m’n favoriete programma’s alleen maar over één of ander rechts regeerakkoord kon worden gesproken…
Heeeeeeeeeeel vroeger speelde ik Prince of Persia op de Commodore 64..! Dat was één van de eerste spelletjes die meer deden dan tweedimensionaal omhoog of naar rechts schieten. Green Beret deed dat ook wat, maar was toch iets ‘kaler’. Hmmmm, wat voor nut heeft deze informatie…? Wil ik nu aangeven dat ik hoopte dat deze film mij een nostalgisch gevoel zou geven? Dat slaat natuurlijk nergens op, want aan alles – trailer, poster – zag je dat deze film maar voor 16% op een filmset is gefilmd, en de rest uit een computer komt, en die zijn inmiddels zo’n 18 triljoen keer sneller dan dat dikke toetsenbord uit de jaren 80. Niet dat deze film slecht gemaakt is, overigens. Met Jerry Bruckheimer achter je heb je natuurlijk de beschikking over de apparatuur waar ook de Pirates of the Carribean-franchise mee is gemaakt. En bij de videotheek werd deze film aangeraden aan iemand die z’n nieuwe Blu-ray-speler wilde testen, en daarvoor is ie inderdaad best geschikt.
Haha, zoals je ziet probeer ik krampachtig wat regels te vullen, want wat moet je hier nou over vertellen? Prince of Persia: The Sands of Time ligt in de lijn van Clash of the Titans en 2012, maar irriteerde me van die drie het minste. Enige dat echt stom was, was Jake Gyllenhaals Britse accent… Wat is dat toch, dat Amerikaanse acteurs in films die zich in de oudheid afspelen, altijd een Brits accent gebruiken? Lijkt dat meer op Arabisch dan Amerikaans Engels of zo…?
Okay, ik stop…