12 Strong (2018)
Ik begrijp dat Amerikanen zulke films nodig hebben om zichzelf te kunnen overtuigen dat ze het goed voor denken te hebben met de wereld, maar ik begrijp net zo goed dat zulke heroïsche verhalen in niet-Amerikaanse landen alleen maar meer weerstand oproepen. Zeker als je weet dat oorlogsvoering een geweldig goed verdienmodel is voor veel president-ondersteunende donoren. 12 Strong, met een paar grote namen in de cast (Chris – Thor uit The Avengers – Hemsworth, Michael – The Shape of Water, Take Shelter – Shannon en Michael – Crash, End of Watch – Peña) is in elk geval een minder opzichtige leger-advertentie dan Act of Valor, maar ook minder spectaculair (en ook iets minder ‘oorlogsverheerlijkend’) dan Lone Survivor.
Het verhaal
12 Strong vertelt het waargebeurde verhaal over een groepje Amerikaanse tough guys die na 9/11 als eerste in Afghanistan aan de slag gingen, en in een schijnbaar cruciale slag een paar Afghaanse stammen wisten te verslaan. Daarbij moesten ze gebruik maken van aparte technieken, waarschijnlijk de reden dat het verhaal eerst werd opgeschreven in het boek Horse Soldiers…
Met de kennis van nu
Het beste aan de film, naast een paar stevige actiescènes die voor sommigen mogelijk genoeg vermaak bieden om de hele film te valideren, is dat de zinloosheid van oorlog lichtjes de boodschap is. Nu hoop ik niet dat dat vooral projectie mijnerzijds is, omdat ik iets te graag iets positiefs zie in alles. Daarnaast viel het me ook op dat het verhaal opzichtig achteraf, ‘met de kennis van nu’ geschreven is. Terwijl één van de scenaristen (Ted Tally) toch een Oscar won voor z’n Silence of the Lambs-scenario (!!) en de ander (Peter Craig) eerder Ben Afflecks The Town en de laatste twee The Hunger Games-films schreef. Maar toch jammer dat die Afghaanse generaal Dostum (Navid – Homeland, American Sniper – Negahban) zo overduidelijk westers was geschreven in z’n heroïek. Ik moest tijdens de film al gniffelen bij de gedachte hoe geweldig fout het was geweest als ze al die Afghanen door westerlingen hadden laten spelen, maar heeeeeeeeeeeeeeel even schoot ook door m’n hoofd dat niet-Westerse critici mogelijk ook ooit minder blij kunnen zijn geweest met Lawrence of Arabia. Op dat moment wist ik dat ik op moest letten met het geloven van m’n gedachten… ;)
Final credits
Voor mensen die vette/harde/simpele oorlogsfilms willen zien zeker niet minder dan eerdergenoemde, en door ’t Pentagon-gesponsorde films, maar voor mensen die van goede films houden en/of kritisch zijn op het Amerikaanse geopolitieke beleid: 65% van de films die hierover gemaakt zijn, zijn beter. Maar wel van producent Jerry Bruckheimer, dus het ziet er natuurlijk wel allemaal goed uit, production value-technisch…