Death Wish (2018)
Mogelijk mag je van Eli – Hostel – Roth ook niet verwachten dat hij nu ineens wél geloofwaardige emoties weet te regisseren, maar één scène in deze remake van de Charles Bronson-klassieker uit 1974 liet me onbedoeld lachen. Terwijl de rest van de film precies de harde actie biedt die je van een Bruce Willis-actiefilm mag verwachten, iets waar een groot deel van het publiek ook meer dan genoeg aan had. Ik voelde me een beetje een ouwe lul, toen ik me bedacht dat die Bronson-klassieker (toen mogelijk ook wel als simpele wraakporno gezien door critici?) in elk geval nog met ‘oprechtere’ bedoelingen gemaakt werd. Zijn we als mainstream publiek inmiddels zó gewend aan film als commercieel ‘lopende-band-entertainment’, dat alleen critici en/of recensenten zulke films nog steeds redelijk afserveren? Als je naar de IMDb-commentaren kijkt, dan lijkt het daar in elk geval wel op.
Het verhaal
Eerstehulpdokter Paul Kersey (Willis) is ontzettend gelukkig getrouwd met z’n vrouw Lucy (Elisabeth Shue), heeft een prachtige dochter (Camila Morrone) en woont in een chique buitenwijk van Chicago. Inderdaad: de stad met misschien wel het hoogste aantal ‘schietmoorden’ van de hele VS. En dat zegt nogal wat, in dat ‘gun crazy‘-land aan de andere kant van de Atlantische plas. In z’n dagelijks werk is Paul dan ook continu getuige van slachtoffers van wapens, en waar Amerikanen nog altijd niet willen toegeven dat hun verslaving aan wapens behoorlijk primitief oogt in de rest van het ‘beschaafde westen’, daar wordt dit ook enkel als context gebruikt (dus nee: verwacht geen scherpe film over die verslaving). En zo verloopt het zetten van het verhaal allemaal behoorlijk rustig en netjes, compleet met scène waarin de dokter tijdens een voetbalwedstrijd van z’n dochter een grove mede-toeschouwer wel aanspreekt op z’n lompe taalgebruik, maar niet ingaat op diens fysieke agressie…
Maar dan gaat het (natuurlijk) mis. Terwijl pa wordt opgeroepen voor wederom een spoedgeval in het ziekenhuis wordt er bij hen thuis ingebroken door een stel onverlaten. Helaas zijn Lucy en dochter Jordan thuis, dus dat gaat uiteindelijk zo mis, dat – spoiler alertje, maar dit zit allemaal in de trailer – Pauls vrouw overlijdt en Jordan in coma in het ziekenhuis belandt – einde spoiler alertje. De politie heeft weinig aanwijzingen en hun handen natuurlijk meer dan vol aan die 762 moorden en 3550 schietincidenten in 2016 (bron: CNN), dus als na maanden onderzoek nog niets en niemand verdacht is en Paul toevallig zijn bij de inbraak gestolen Panerai-horloge om de pols van een slachtoffer ziet, gaat hij zelf op onderzoek uit. Gelukkig heeft ie ook een wapen gevonden, en voordat ie het weet verijdelt hij nogal lomp een autodiefstal, wordt hij gefilmd, en gaat ie viraal als ‘magere hein’. En dan begint z’n wraaktocht pas…
Ben ik te kritisch?
Ja, als ik zo bovenstaande typ, dan voel ik de teleurstelling nog steviger dat ik deze film toch eigenlijk niet kán aanraden. Vooral ook omdat die Charles Bronson-film zoveel ‘puurder’ was dan dit zwakkere en hoog-commerciële aftreksel (terwijl die 70’ies film echt niet minder lomp, grof of vet was hoor: kijk die zeker eens!). Natuurlijk begrijp ik de industrie erachter, dat ze succesvolle films een update willen geven naar het nu (het viraal gaan van video’s voegt zeker ook wel iets toe), maar als er dan ineens zo’n emotionele scène in zit waarin een acteur als Willis me ineens volledig onbedoeld op m’n lachspieren werkt, dan kan ik weinig anders dan de cynische conclusie trekken dat het maken van een zo goed mogelijke film niet de primaire drijfveer was. Of Roth kan er écht weinig van, want door zo’n scène erin te laten zitten, vind ik dat hij ons als kijkers nul respect toont. Zo van: “Geef me je geld voor het toegangskaartje en niet zeiken verder hè: hier zijn schietpartijen en stoere oneliners van Bruce!” Terwijl Roth zeker andere talenten heeft hoor. Zo zitten er ook best grove sterfgevallen in de film, die Roths verleden als horror-regisseur tonen (hij maakte ook het toen best verrassende Cabin Fever). En bij twee scènes voelde ik ook echt wel wat van de bedoelde emoties hoor.
Ach, wie weet ben ik wel te kritisch de laatste tijd, want het denken dat zo’n film bijvoorbeeld ook best wat scherper mag zijn over het wapengebruik in Amerika zit ook eigenlijk alleen maar in de weg. Sowieso zit teveel denken bij dit soort films in de weg. Normaliter lukt het me in een bioscoopzaal juist ook wel om dat denken juist uit te zetten, maar hier werd mijn gevoel voor logica toch teveel tegen de haren in gestreken, helaas…
Cast
Bruce Willis speelt zo’n rol natuurlijk met twee vingers in z’n spreekwoordelijke anus; de actiescènes in elk geval. Als chirurg is ie net iets minder geloofwaardig, maar ik snap de functie van dat beroep in het verhaal wel, om meerdere redenen. Daarnaast is er een belangrijke rol voor Vincent D’Onofrio, die hier Pauls broer speelt. Ooit brak D’Onofrio natuurlijk geweldig door als private Pyle in Kubricks meesterlijke Full Metal Jacket, maar de laatste jaren lijkt hij vooral z’n paychecks op te halen als een goede bijrolacteur. Was z’n rol in Tarsem Singhs The Cell niet z’n laatste echt opvallende rol..? Daarnaast heeft Shue een wat klein rolletje, dat ze meer dan voldoende speelt. Jij kent haar waarschijnlijk uit de Back to the Future-trilogie; persoonlijk vind ik het nog altijd gaaf haar in films te zien, omdat ik haar ooit in New York haar hondje zag uitlaten…
Verder is Camila Morrone vooral een mooie meid, maar ze ‘wees’ er me via IMDb wel op dat James Franco in 2013 een film heeft gemaakt getiteld Bukowski, over de schrijver van Factotum, Bar Fly, Tales of Ordinary Madness en minstens 10% van de inhoud van mijn boekenkast. Die film is vanwege rechtenkwesties nooit uitgebracht helaas, maar daar speelde Morrone dus een rolletje in. Verder herken je Dean Norris mogelijk net als ik als die klootzak uit Stephen Kings TV-serie Under the Dome, terwijl de bad guys in de film toch best opmerkelijke credits (of goede agents) blijken te hebben. Zo speelde Beau Knapp eerder in Super 8, The Signal én The Nice Guys, terwijl ik in Ronnie Gene Blevins vooral een goedkopere variant van Peter Sarsgaard zag. Maar Blevins was wel te zien in een bijrolletje in één aflevering van het beste van 2017: Twin Peaks: The Return (ja, ik grijp graag elke mogelijkheid aan om dat kunstwerk van David Lynch te promoten).
Final credits
Scenarioschrijver Joe Carnahan brak ooit best verrassend door met Narc (nog uit het videotheek-tijdperk), maar is daarna vooral gaan cashen met dit soort scripts. En weet je, mogelijk moeten hij en Roth nog wel gewoon leren om over elke scène in films goed na te denken. Vraag me alleen af of er iemand in Roths omgeving hem hierop wijst. Daar twijfel ik behoorlijk over, want deze film zal ook wel weer z’n geld opbrengen, dus waarom zeuren hè? De film geeft je ook precies wat je inmiddels moet verwachten van zulke films, en toont ook weer hoe het primaire doel van trailers vaak het lokken van bioscoopbezoekers is (en niet het intrigeren zonder iets te verklappen). Want door die trailer wist ik ook alweer te vroeg hoe de film zou gaan eindigen, helaas…