Lady Bird (2017)
Yes, eindelijk draait één van de beste coming of age-films van het jaar in de Nederlandse bioscoop. Tevens één van de betere verrassingen bij de Oscarnominaties dit jaar, en dan vooral die voor Beste Regie van Greta Gerwig (de eerste vrouw die zo’n nominatie kreeg voor haar debuutfilm!). Al spelen Saoirse Ronan en Laurie Metcalf zó realistisch dat hun nominaties ook meer dan terecht waren (vooral Metcalf enkel al voor die ene scène in de auto aan het eind). Maar dat realisme past ook volledig bij het ‘mumblecore‘-verleden van Gerwig, en dan heeft ze het scenario ook nog eens gebaseerd op haar eigen jeugd in (en vertrekwens uit) Sacramento, Californië. Vandaar dat alles zo authentiek aanvoelt waarschijnlijk…
Must-see voor alle dochters en moeders en iedereen die drama’s over de haat-liefde verhouding met je ouders interessant vinden.
Het verhaal
Christine McPherson (Ronan) zit aan het eind van haar puberteit (en middelbareschooltijd) en noemt zichzelf liever “Lady Bird” dan Christine. Ook een teken voor waar ze staat in het leven: een vrije vogel die stiekem al als volwaardig vrouw/mens gezien wil worden. Compleet met afzetten tegen al het advies van haar ouders in, ook al voel je in alles wel dat ze het toch wel goed bedoelen hoor, hoe lomp eerlijk vooral moeder Marion (Metcalf) ook is. Pa Larry (Tracy Letts!) zit werkloos thuis en is zo zelfbewust dat hij ook wel inziet dat hij daarmee mogelijk niet het stoerste voorbeeld is, maar hij is wel zo zelfverzekerd dat hij weet dat z’n primaire taak vooral toch ook het bijstaan van z’n nageslacht is. En in die wereld gaat Lady Bird met haar moeder op zoek naar een vervolgopleiding, terwijl ze ook nog moet zien te dealen met haar beste maar niet zo populaire vriendin Jules (Beanie Feldstein), haar suffige vriendje Danny (Lucas – Manchester by the Sea, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri – Hedges) en die too cool for school-crush Kyle (Timothée – Call Me by Your Name, Hostiles – Chalamet!).
Het liefste vertrekt Lady Bird naar de beste school, graag zo ver mogelijk van Sacramento (en haar ouders) vandaan. Maar toch voel je aan veel wel dat dat stoere afzetten tegen haar ouders echt wel geworteld is in een liefde die ze vanuit haar rebelsheid natuurlijk niet wil of durft te tonen. Maar echt wel dat je die overal doorheen voelt…
Authentiek to the max
Waar Juno bijvoorbeeld vooral heerlijk tegendraads brutaal was en een serie als Girls enorm veel zelfverzekerde/-bewuste dialogen bevat, daar zit Lady Bird daar ergens mooi tussenin. Vooral omdat het niet lang duurt voordat jij ook wel door zult hebben dat Lady Bird dan wel stoer wil zijn en alles, maar als je dan die scène in die kledingwinkel ziet (uit de trailer) – waarin ze wat aan het bekvechten is met haar moeder, totdat deze een heel mooi jurkje omhoog houdt en ze het ineens volledig eens zijn – dan is dat voor mij net zo overduidelijk als hoe ik m’n 13-jarige nichtje dat nu zie doen met/tegen haar ouders. ‘Probleem’ van zulke films is soms echter, dat de regie hierin zo subtiel is, dat die pure authentieke menselijkheid zó herkenbaar aanvoelt, dat je vergeet dat dit ontzettend moeilijk te bewerkstelligen is. En dat is thematisch ook gekoppeld aan het karakter Lady Bird zelf, want zij voelt aan al haar puberhormonen dat ze zich toch moet afzetten tegen haar ouders? Maar is ze eigenlijk niet ook gewoon een vrij ‘standaard’ meisje uit een normale buurt, in een hele normale stad, met weinig spannende hobbies e.d..?
Cast & crew
Het grootste compliment dat je acteurs (en de regisseur) kunt geven, is dat je helemaal niet door hebt dat ze een rol spelen. Dat is zowel bij Saoirse Ronan als bij Laura Metcalf meer dan het geval. En waar Ronan wat extra credits verdient doordat ze haar reguliere Ierse accent volledig weg kan laten, vind ik die scène van Metcalf in de auto nog altijd één van de best geacteerde scènes die ik dit jaar gezien heb. Ronan kun je kennen uit Brooklyn, Lost River, The Grand Budapest Hotel, The Host, Byzantium of het geweldige Hanna, maar ze brak natuurlijk ooit door tegenover Keira Knightley in Atonement. Metcalf was vooral bekend van de TV-serie Roseanne, al speelde ze in de jaren 90 toch ook in topfilms als JFK, Blink, Leaving Las Vegas en U Turn, naast haar stemacteerrol in alle drie de Toy Story-films (en ook in de vierde, die volgend jaar komt!). Toy Story 3 was overigens haar laatste filmcredit vóór deze prachtrol in Lady Bird. Leuk ook om Chalamet in nóg een Oscargenomineerde film te zien, en dan ook nog eens in een volledig andere rol dan in z’n doorbraakfilm Call Me by Your Name. Neem daar ook nog Hostiles bij, en hij zit in één jaar gewoon in drie topfilms. Tracy Letts werd voor mij ooit ineens een stuk interessanter, toen ik ontdekte dat hij naast acteur (in o.a. U.S. Marshals, The Big Short en Homeland) ook de scenario’s heeft geschreven voor William Friedkins Bug én Killer Joe, alsmede voor het Osargenomineerde August: Osage County.
Ik denk dat ik Gerwig wel al genoeg geprezen heb. Naast voor haar regie werd ze overigens ook voor het scenario van Lady Bird genomineerd voor een Oscar. Als actrice brak ze dus overigens door in zogenaamde mumblecore-films. Zo speelde ze in Baghead (van Mark en Jay Duplass) en in Joe – Drinking Buddies – Swanbergs Hannah Takes the Stairs. Ze werd bekender door de hoofdrol in Noah Baumbachs Greenberg, waarna ze niet veel later in Woody Allens To Rome with Love te zien was. De film die qua gevoel mogelijk het beste bij Lady Bird ‘past’ is Baumbachs Frances Ha (die ze ook schreef overigens), waarin Gerwig wederom de hoofdrol speelde. De ‘grootste’ film waarin ze te zien was is Jackie, waarin ze een nogal opvallend serieuze bijrol speelde. Maar op al die sets heeft ze dus waarschijnlijk gruwelijk goed opgelet, al verwacht ik dat ze op de sets van al die mumblecore-films ook vooral veel geholpen heeft, want dat lijken me van die films waar cast en crew wat makkelijker in elkaar ‘overvloeien’. Wat ze in elk geval ook geleerd heeft, is om een film een heerlijke flow mee te geven, want ook het tempo van Lady Bird is geweldig. Echt zo’n film die ook ‘slechts’ anderhalf uur duurt, maar ook die 94 minuten vlogen voorbij…
Final credits
Of het nou komt doordat ik deze film dus al drie maanden geleden zag, of omdat je over bepaalde goede films eigenlijk niet meer moet vertellen dan “Ga kijken en geniet!“, ik merk dat ik hierboven helemaal niet zoveel (inhoudelijks) gemeld heb over deze geweldige film. Ik vond het heerlijk hoe dat meiske haar eigen identiteit aan het zoeken was, daarin langzaam ontdekt dat haar ouders natuurlijk niet perfect zijn (en ze misschien ook wel behoorlijk op hen lijkt), en hoe die ouders ook worstelen tussen liefde en lompe eerlijkheid.
Mogelijk een beetje weird om zo te stellen, maar voor mij zou Lady Bird een perfecte datefilm zijn, als in: als mijn (potentiële) vriendin zo’n film niet ook heerlijk zou vinden, dan weet ik niet hoe heerlijk ik haar zou vinden. Of toon ik nu wederom wat te kritisch te zijn..?