Revenge (2017)
Damn..!
Wat een heerlijke wraakfilm is dit zeg. Naast heel vet ook gewoon erg goed, af en toe wat surrealistisch, met een beetje een post-apocalyptische western-sfeer, opvallend veel blood & gore (dat is ook de enige reden waarom dit een horror genoemd mag worden), goed vette muziek die wel bij die neonletters op de poster past, en daarom uiteindelijk ook iets als ‘Bone Tomahawk meets The Neon Demon meets The Woman‘. Helemaal geen verrassend ‘nieuw’ verhaal, maar qua uitvoering fris, lomp en wat weird. Met een enkel moment dat er zo’n naar gevoel werd opgeroepen dat ik eigenlijk niet door wilde kijken, maar achteraf gezien is dat gevoel natuurlijk wel nodig om de wraak extra ‘zoet’ te maken. Én met een opvallende rol voor iets psychedelisch..!
Het verhaal
Jen (Matilda Lutz; onthoud die naam) is de supersexy ‘fling‘ van de succesvol zakenman Richard (Kevin Janssens). De film opent met het geluid van een helicopter in de verte: de helicopter waarmee patser Richard met z’n maîtresse naar z’n buitenhuis vliegt, ergens in de woestijn (waar de film gezet is wordt nooit helemaal duidelijk; je zou denken ergens in Canada, maar daar zijn niet zulke uitgestrekte woestijnachtige gebieden, toch?). Wat duidelijk is, is dat het een seks-tripje wordt. Maar als Jen de volgende ochtend wat uit de koelkast wil halen, doet ze de schrik van haar leven: Richards jachtvrienden zijn ter verrassing een dag eerder gekomen, wat Richard ook in een wat lastig parket brengt. Want natuurlijk vermoeden z’n vrienden wel dat hij een affaire kán hebben. Maar op dat moment zul ook jij als kijker wel al aardig walgen van deze Richard, want gedurende Jens aanwezigheid belt hij net zo makkelijk heel lief met z’n vrouw en kinderen…
Maar vrienden Stan (Vincent – My King – Colombe) en Dimitri (Guillaume – Demain tout commence – Bouchède) vinden de aanwezigheid van de ontzettend sexy Jen helemaal niet zo erg. Iets wat leidt tot een scène die gelukkig juist niet-expliciet in beeld gebracht wordt, maar wat al genoeg onderwerp voor een wraakfilm op zou hebben geleverd. Maar even later wordt Jens predicament nóg lastiger/grover/uitzichtlozer, en dan beginnen de expliciet wél in beeld gebrachte redenen waarom deze film óók het genre ‘horror’ meekrijgt.
Een schurende top-10-van-het-jaar-film?
En ook al ken je veel van de elementen uit dit verhaal uit tal van andere films, de manier waarop alles hier samen komt, inclusief die psychedelisch-surrealistische scène waarin een soort van tatoeage wordt gezet, doet me wel vermoeden dat deze film onverwacht wel ergens in m’n top 10 van het jaar zal gaan eindigen. Mede omdat de film dus op nogal brute wijze ook sterk feministisch is, waarbij Jens motivatie goed ‘past’ in die noodzakelijke strijd tot gelijke behandeling van vrouwen, die de laatste tijd mogelijk des te duidelijker aan de oppervlakte komt. En verder voelt de film gewoon ‘juist’ aan. Zo zit er een scène in de film waarin één van de acteurs echt behoorlijk slecht lijkt te acteren, maar als ik er zo achteraf over nadenk: misschien was dat wel bewust gedaan, om je hekel aan hem als kijker nog wat te versterken. Iets wat mogelijk niet nodig is voor veel kijkers, maar het past wel goed. En wat ook knap is aan deze film, is dat Jen ook wel echt als een superlekker dingske wordt neergezet in het begin, waardoor ik in mezelf ook wel wat instincten op voelde komen die onze voorouders ooit deden besluiten dat iets van beschaving mogelijk wel verstandig was. Vet dat een filmmaker het aandurft om wat te schuren op dat vlak (of toont voorgaande vooral dat ik mogelijk wat te eerlijk/open ben over wat ze mij deed voelen..?).
Crew & cast
Regisseur en scenarist Coralie Fargeat was mij totaal onbekend vóór deze film. Nu blijkt dat ook niet zo raar, want dit is haar debuutfilm als regisseur. Nu heeft ze wel wat ervaring opgedaan met een paar korte films én als second unit director bij het Demi Moore-vehikel Passion of Mind (uit 2000), maar volgens mij is dit dus een ‘nieuwe’ regisseur die zeker in de gaten gehouden mag worden. Daarnaast verdient componist Robin Coudert dus wel wat credits voor z’n opvallende score. Eerder werkte hij al mee aan het misschien wel net zo opvallende Horns én aan Elijah Woods Maniac, en in m’n recensie van deze laatste film moest ik in een bepaalde scène ook al aan Drive denken; mogelijk dat Coudert ook wel fan is van Cliff Martinez, componist van die geweldige Drive-soundtrack.
De grootste acteerverrassing is de Italiaans-Amerikaanse miss Lutz, niet toevallig model voordat ze actrice werd. Nu geef ik graag toe dat ik zeer waarschijnlijk wel verblind ben door haar sexiness hoor, in combinatie met haar stoerheid in de meest pijnlijke scènes, dus mogelijk moet ik niet zo verbaasd zijn dat ze door deze film nog niet echt opgepikt lijkt door de grotere studio’s (haar volgende project volgens IMDb is een rol naast Scott Eastwood in een film van de schrijver van Mindhunters…..). En waarschijnlijk viel jou hierboven ook al de achternaam van de acteur die Richard speelt op. Kevin Janssens is een acteur uit Antwerpen, die ik overigens niet herkende uit D’Ardennen. Hier speelt hij de rol van patser Richard meer dan afdoende, al moet ik ook eerlijk toegeven: in een pulp-achtige genrefilm als Revenge lijkt acteren nooit het belangrijkste beoordelingscriterium. Des te opvallender dus dat de meest ervaren acteur in het gezelschap, Vincent Colombe, precies die scène speelt waarin het lijkt alsof hij echt een slechte acteur is, maar waarbij dat slechte acteren de scène dus wel wat versterkt…
Final credits
Ja, zoals je hierboven al kunt lezen: dit is waarschijnlijk geen film voor het hele grote publiek, juist omdat de film niet zonder risico is gemaakt. Het bloed komt stevig in beeld, de motivaties van de karakters kunnen iets teveel schuren (zeker als je niet bewust bent van hoe zulke dingen werken in je hoofd/geest), de ‘overheerser’ (de witte westerse man) wordt nogal stevig terechtgewezen én de logica van bepaalde oplossingen in de film zal mensen, die alles 100% geloofwaardig willen, waarschijnlijk wel laten zeuren.
Maar mij dus totaal niet. Ik vond het een enorm vette film, die ook nog eens een scène met psychedelische drugs bevat die me lang bij zal blijven. Niet voor tere zieltjes, maar daarvan verwacht ik sowieso al dat die deze letters allang niet meer lezen…