The Spy Who Dumped Me (2018)
Als de begintitels van een film worden vergezeld door Scorpions’ Wind of Change, dan weet je natuurlijk direct al dat er weinig serieus te nemen is aan de film die gaat volgen. Toch moet ik toegeven dat ik keihard genoten heb van The Spy Who Dumped Me, die je in het kort kunt samenvatten als Game Night meets Mission: Impossible – Fallout, maar dan met ontzettend goede vrouwenhumor (door én voor vrouwen gemaakt) en twee actrices die perfect passen in de rollen die ze spelen. En dat de makers één van de grappigste vrouwen op de aardbol zo goed als volledig vrij hebben gelaten, dat pakt in ongeveer 93% van de grappen ook goed tot geweldig uit.
Maar wees inderdaad geen moment té serieus, zoals de film zichzelf ook nergens echt serieus lijkt te nemen…
Het verhaal
Audrey (Mila Kunis) viert haar 30e verjaardag met wat tegenzin in de kroeg. Haar vriendje Drew (Justin Theroux) heeft haar net via SMS gedumpt, maar dat weerhoudt Audrey’s beste vriendin Morgan (Kate – Saturday Night Live! – McKinnon) er niet van haar heerlijk voor lul te zetten met een muzikale ode. Hun vriendschap staat daarmee direct, al wordt die verderop in de film nogal plastisch dieper uitgewerkt (iets waar volgens mij alle vrouwen in de zaal om in een scheur lagen). Ondertussen worden wij als kijker een jaar teruggeworpen en zien we hoe Audrey op haar 29e verjaardag in één avond/nacht verliefd werd op Drew. Op dat moment hebben wij als kijkers overigens allang door dat Drew een soort James Bond/Jason Bourne/Ethan Hunt-spion is, die maar net wist te ontkomen aan een moordaanslag. Zou hij haar gedumpt hebben om haar juist te beschermen, of wat zit hier achter..?
Net op dat moment wordt Audrey op nogal knullige wijze door een aantal inlichtingendiensten meegenomen in een obscuur busje, en doen ze eigenlijk alles wat je niet verwacht van inlichtingendiensten: ze vertellen haar alles over Drews echte baan. Audrey vertelt het natuurlijk direct door aan Morgan – BFF’s vertellen elkaar namelijk alles – en voordat ze het weten blijkt Drew niet zo van de aardbodem verdwenen als ze dachten en verplaatst het avontuur zich ineens naar vrijwel alle locaties die de laatste Mission: Impossible-film ook aandeed…
Rommelig LACHEN
Als ik kritischer was geweest, dan had ik echt wel wat gezegd over hoe de film nergens echt kiest wat het nu wil zijn, waardoor het af en toe ook best een rommeltje is. In het begin was ik zelfs even kwijt wat nu flashback was en wat niet (mogelijk lag dat aan mijn aandachtsspanne?), en ik verwacht dat als je het verhaal echt serieus gaat analyseren, dat je erachter komt dat er mogelijk geen bal van klopt. Op vergelijkbare wijze was ik het ook een beetje kwijt richting het einde van eerdergenoemde M:I-film, maar waar ik het in die film echt als een fout zag, daar vergeef ik het The Spy Who Dumped Me net zo goed als dat ik het Game Night ooit vergaf. Misschien zelfs nog wel meer, en dat komt vooral door de geweldig lompe humor én actie in de film. De film balanceert ook beetje op het randje van ‘Hoe zelfkritisch mag ik zijn?‘ met ingebouwde Hollywoodgrapjes (vooral leuk hoe McKinnon refereert aan dame Judi Dench, als Gillian – X-Files – Anderson als hoofd van MI6 ten tonele verschijnt). Maar het viel me echt op hoe goed doordacht en/of herkenbaar veel van de humor in de film is, waar bij sommige grappen de lach zelfs ietwat vertraging had: een teken dat het intelligente humor was waar het kwartje nog bij moest vallen, of omdat mensen (lees: “vooral vrouwen”) niet helemaal wisten of ze wel moesten lachen om zoiets pijnlijk herkenbaars.
Cast & crew
En die grappen werken dus bijna allemaal, waarbij SNL-held McKinnon dus helemaal los mag gaan. Niet alles daarvan pakt perfect uit, maar kudos for trying in elk geval. De grappen die wel werken, die werken namelijk erg goed. Misschien zit er zelfs wel iets extra zelfbewust in McKinnons rol, want op gegeven moment vraagt ze of ze een accentje mag doen (als ze zich voor moet doen als chauffeur), maar dan kiest ze per ongeluk de rol van een Britse kerel, waar ze dan wat ongemakkelijk in blijft hangen. De grap werkt niet helemaal, maar je zou daarin – met wat moeite – zelfs wat scherpte kunnen zien inzake de (voormalige) ‘SNL-vloek’, ooit bedacht doordat zoveel voormalig SNL-castleden door de boot vielen in ‘reguliere’ films…
Kunis is overigens ook erg goed gekozen, al hadden ze in het verhaal ook wel iets kunnen doen met het feit dat de actrice zelf in Oekraïne is geboren, maar dat terzijde. Ze is en blijft natuurlijk een prachtige vrouw, maar hier toont ze ook – alhoewel volledig passend bij de ‘makkelijkheid’ van de film – dat ze zich bewust is dat ouder worden niet zonder obstakels gaat. Daarnaast houdt ze zich aardig staande in de actiescènes, waarin ik bij één scène net zo verwonderd was als haar karakter dat zelf was. Verder vallen op acteervlak vooral de bijrollen Jane Curtin en Paul Reiser op, die de veel te open en eerlijk communicerende ouders van Morgan spelen. Curtin was ooit de grande dame van SNL, terwijl je Paul Reiser natuurlijk kent van TV-series als Mad about You en Stranger Things. De enige waar ik wat moeite mee had, was Sam Heughan, die een Britse MI6-agent speelt met een wel erg aangezet Brits accent. Nu weet ik niet zeker of mijn ego/testosteron hem wat wilde ‘kleineren’, maar zijn rol zorgde bij mij wel voor wat wrijving. Je kunt hem trouwens kennen van de mannelijke hoofdrol in de TV-serie Outlander.
Regisseur Susanna Fogel was mij totaal nog onbekend, maar als je haar filmografie op IMDb bekijkt, dan zie vooral TV-series die allemaal wel een duidelijke ‘sterke vrouwen/vrouwenemancipatie’-thematiek lijken te bevatten. Dus dat ik verwacht dat vooral vrouwen de humor erg goed zullen waarderen, dat komt waarschijnlijk vooral doordat Fogel ook zelf het scenario schreef, samen met David Iserson, die eerder ook voor Saturday Night Live schreef. Fogels regie, in combinatie met McKinnons ongetwijfelde hoge mate van improvisatie, zorgt voor meerdere komedie-parels, die in deze film enkel worden overtroffen door een paar opvallend strakke en lompe actiescènes (niks geen 3D, maar ik voelde m’n hoofd bij een autoachtervolging toch behoorlijk meebewegen). Daarnaast vliegen onze meiden van Wenen naar Praag, Parijs, Amsterdam en Berlijn – waarin ook een heerlijke grap over vrouwelijke toeristen is verwerkt – waarmee de film dus ook die stevige spionnenvibe weet te vangen. Al wordt dat wel weer wat gedownplayd met zelfbewuste quotes als “Look at that Tinker Tailer Stoner Spy,” en dergelijke.
Final credits
Ja, een heerlijke mix van (vrouwvriendelijke en/of zelfbewuste) humor en stevige actie, die dan mogelijk wel wat in onbalans is bij vlagen, maar zichzelf ook nergens serieuzer neemt dan nodig. En dat redt de film, want in een serieuzere film zou ik wel kritischer zijn geweest. Toch wil ik dit niet helemaal als nuance aanvoeren, want dat de humor zo goed werkt in de film is zeker niet enkel te ‘wijten’ aan mijn persoonlijke gevoel voor humor, maar juist omdat je voelt dat de regisseur en actrices erg goed van elkaar wisten wat te verwachten. Dat dat niet 100% perfect werkt is niet zo raar, want als dat wel wat geweest, dan was dit met stip de beste actiekomedie van het jaar geweest. Nu is het ‘slechts’ een actiekomedie die ik vrijwel al m’n vrouwelijke vrienden aan wil raden…