American: The Bill Hicks Story (2009)
Bill Hicks is mogelijk dé persoon die de meeste invloed op mijn leven heeft gehad, buiten m’n familie en beste vrienden om dan. Misschien klinkt dat wat groots, maar ik ken niemand die scherper de schaduwkanten van onze samenleving wist te verwoorden dan William Melvin Hicks uit Texas. Toen ik vorige week hoorde dat er een documentaire over zijn leven was gemaakt, moest ik ‘m dan ook meteen zien. Een halve dag later was ’t zover…
Okay, waarom zo’n persoonlijke introductie? Nou, allereerst omdat dit natuurlijk mijn beleving van American: The Bill Hicks Story gruwelijk heeft beïnvloed. Als in: ik wéét dat je – als je in elk geval een IQ boven de 100 en zelfs maar een paar procent sociale engagement hebt – moet luisteren naar wat Bill wil vertellen. Zie hem als de godfather van Michael Moore, The Yes Men en RSA Animation, maar ook als hét grote voorbeeld voor bv. Theo Maassen, die mij ooit als eerste iets van Hicks liet zien toen hij te gast was bij Zomergasten. Dat Theo Maassen letterlijk wat grappen van Hicks heeft gejat vergeef ik hem wel, want dat deed Bill ook al vrijwel letterlijk van die andere GROTE stand up-comedian: Lenny Bruce, die waarschijnlijk weer (onbewust?) één van de grote inspirators van Hans Teeuwen was. Maar dat is een heel ander verhaal…
Dus, hoe geweldig vond ik American: The Bill Hicks Story? Het heeft me in elk geval weer laten denken dat zijn shows verplichte stof moeten worden in elke Maatschappijleer-les in de westerse wereld. Dat zal natuurlijk nooit gebeuren, want we mogen natuurlijk niet al te kritisch worden op onze consumptiemaatschappij. Ik merk meteen weer dat ik bijna geen recensie over deze documentaire kan schrijven zonder als ‘Hicks discipel’ het spreekgestoelte te willen betreden, maar ik zal me proberen in te houden. Ik kan het namelijk never nooit nie zo goed nuanceren en beschrijven als meneer Hicks dat deed…
Okay, nog wat opvallende dingen aan de documentaire dan. Het eerste punt is puur technisch: een groot deel van de docu is namelijk vormgegeven als foto-animatie, maar dan wel vrij opvallend. Daar moest ik wel effe aan wennen, to be honest. Daarnaast dacht ik het eerste half uur wel: “Hey, dit heb ik al in eerdere documentaires gehoord. Ik hoop wel dat er nog nieuwe dingen aan bod komen.” Die ‘zorg’ werd ruimschoots weggenomen door de meest opvallende onthulling, die te maken heeft met de moord op de Branch Davidians in Waco, Texas in 1993, door de ATF en FBI.
“Hè, wat typte hij nou net?“, hoor ik je denken… Inderdaad: Hicks vertelde me iets dat ik nooit eerder gehoord heb, maar zojuist ook op Wikipedia kon teruglezen: “De FBI heeft steeds volgehouden dat het vuur werd aangestoken van binnenuit, alhoewel het bewezen is tijdens de hoorzittingen dat het vuur startte op het moment dat de tanks hun laatste gaten in de gebouwen hadden geslagen en het traangas dat erg ontvlambaar was hadden binnengegoten.”
Volgens Hicks dus een manier om te laten zien dat ‘state power’ altijd wint, zeker als je je tegen de Amerikaanse/westerse ‘democratie’ keert. Hij eindigt dan ook terecht met: “You’re free, to do what we tell you..! You’re FREE, to do what WE tell you..!“.
Shit, heb je hier iets aan gehad? Ik hoop dat ik je interesse heb gewekt. Weet wel: het kijken van een Bill Hicks-show kan je leven sterk beïnvloeden. Ook al is het natuurlijk veel makkelijker om niet naar zijn argumenten te luisteren, en compleet ‘vrij’ je boodschappen te doen in grote winkelcentra, vast te zitten aan je baan omdat je je hypotheek moet kunnen aflossen, en te kijken naar SBS6 en RTL.
Inderdaad, vraag je maar eens af waarom dat makkelijker is…