Alita: Battle Angel (2019)
Mogelijk dat het de mindere reviews waren van een paar recensenten die ik toch aardig respecteer, maar het duurde dus even voordat ik Robert – Sin City, Desperado – Rodriguez’ Alita: Battle Angel zag. Of moet ik zeggen: James – Avatar, The Terminator – Camerons Alita: Battle Angel, want hij schreef het scenario. Gebaseerd dan weer op de manga Gunnm van Yukito Kishiro, om even helemaal volledig te zijn.
Maar wat jou mogelijk veel meer zegt: ik vond de film echt geweldig. Wat een fantastische wereld hebben ze gecreëerd in deze origin story. Want dat er vervolgen gaan komen – mits de film genoeg opbrengt natuurlijk (/helaas) – dat hoop ik eigenlijk best wel stevig. Ik werd namelijk volledig meegevoerd in het verhaal, en niet enkel vanwege de verrassend grote acteurs in de cast…
Het verhaal
Het is 2563, als Dr. Dyson Ido (Christoph Waltz) de vuilnisbelt onder de laatste ‘hangende stad’ Zalem op aarde afstruint, op zoek naar reserveonderdelen van cyborgs en robots. Mensen laten zich namelijk al lange tijd ‘upgraden’ en/of redden door hun lichaam te vermengen met technologie. Rondom deze vuilnisbelt is een mega-grote stad ontstaan, en ik had wel een interview met Robert Rodriguez nodig om te ontdekken dat de film zich ergens in Zuid-Amerika afspeelt (vanwege een technisch snufje/weetje van Cameron, dat zulke steden enkel boven de evenaar zouden kunnen hangen?). Omdat het echter de laatste stad op aarde is, lopen er werkelijk alle culturen door elkaar heen, wat het een mooie bonte verzameling maakt.
Op die vuilnisbelt vindt Ido het hoofd en romp van een tiener-meisje-cyborg, en na wat gekoppel in z’n laboratorium wordt onze heldin wakker. En wat blijkt: ze is een vrij zelfbewuste tiener die maar wat graag de wereld verkent. Ido voorziet haar van een naam – waarachter een persoonlijke tragedie schuilgaat – en Alita (Rosa – Bird Box, The Kindergarten Teacher – Salazar) is ‘geboren’. Ondanks haar volledig ‘metalen’ nanotechnologische lichaam heeft ze wél een menselijk brein, en ook nog dat van een tiener. Ze herinnert zich niks van haar vroegere leven, totdat ze geconfronteerd wordt het grof geweld. Ineens lijkt ze toch best wat ‘musle memory‘ te hebben, en ziet ze flarden van haar vorige leven voorbijflitsen. Als het opportunistische handelaartje Hugo (Keean Johnson) geïnteresseerd en/of verliefd op haar wordt, vindt ze het dan ook totaal niet erg dat hij haar de wildere wereld intrekt. Ook al voelt ‘papa’ Ido daar direct nogal wat zorgen bij.
En dan moet de film eigenlijk nog beginnen…
Rijkgevuld Cameronesque
Een sterke vrouw in de hoofdrol is natuurlijk koren naar de James Cameron-molen, al lijken vooral mannelijke recensenten dat als ’te simpel’ te betitelen. Ik ben juist erg voorstander van dit soort verhalen, juist omdat ze zo tegen patriarchale conventies in gaan. Maar misschien wringt dat bij sommigen onbewust wat, en als je daardoor tegengehouden wordt in je overgave aan het verhaal, ga je mogelijk wel focussen op details en foutjes e.d. Ik begrijp ook niet helemaal waarom ik wil verklaren waarom bijvoorbeeld Variety en The New Yorker deze film zo afzeken, maar mogelijk wil ik wel in de bres springen voor een film die mij dus wel enorm vermaakte. Want ook al vind ik het opzichtige flirten met franchise-potentie normaliter juist irritant, hier ben ik echt wel benieuwd naar hoe 300 jaar eerder een grote oorlog de hele wereld vernietigde. Of hoe Alita aan menselijke hersenen komt. Hoe ze die steden ooit hangend kregen (dat heeft nerd Cameron echt wel technisch uitgedacht). En hoe heeft Ido ooit Zalem verlaten met z’n vrouw? Hoe ziet het leven op Zalem er überhaupt uit? En wie is die Nova nou écht? En wat wil hij van Alita..?
Crew & cast
Cameron heeft dus een enorm gevulde film geschreven. Hij kreeg voor het scenario overigens hulp van Laeta Kalogridis, die haar speelfilmdebuut in 2004 maakte, met het scenario van het Russische Night Watch én Oliver Stone’s Alexander. Marcus Nispels Pathfinder (over die Viking-jongen die door Indianen werd opgevoed, om later tegen diezelfde Noormannen te vechten) was een aardige miskleun, maar daarna schreef ze – samen met Dennis Lehane – het scenario voor de vierde samenwerking tussen Martin Scorsese en Leonardo DiCaprio: Shutter Island. Daarna werkte ze aan Terminator Genisys, en mogelijk dat ze via die film al met Cameron in aanraking kwam?
Lullig trouwens dat ik het nog helemaal niet over Robert Rodriguez heb gehad, die hier zo’n beetje al z’n opgedane ervaring inzet om dus een enorm vette wereld neer te zetten. Ervaring met actie heeft hij natuurlijk meer dan genoeg, maar ergens is Alita: Battle Angel ook het enorm volwassen zusje van Spy Kids. De fun uit die film zit ook zeker in Alita. En naast die heerlijk foute overdreven quatsch heeft ie ook Jeff Fahey meegenomen uit Planet Terror en Machete.
Zoals ik al meldde: de film zit vol met een paar erg grote acteurs. Oscarwinnaars zelfs, want naast Christoph Waltz – die zich qua weirdness gelukkig inhield (lijkt me lastig voor hem, dat ie z’n accent altijd moet onderdrukken, om niet direct weer de gedachte aan Hans – Inglourious Basterds – Landau op te roepen) – heeft ook Mahershala – True Detective (seizoen 3), Green Book, Moonlight – Ali een vrij grote en vette rol. Jennifer Connelly is al meer dan 35 jaar een topactrice, terwijl ze volgend jaar pas 50 wordt. Daarnaast kom je ook Ed – Deadpool, If Beale Street Could Talk – Skrien en een vrij onherkenbare Jackie Earle – Watchmen – Haley nog tegen. Maar degene die je – mede door haar CGI-ogen – vrijwel zeker niet herkent, is Rosa Salazar in de titelrol. Ik vond het al opmerkelijk toen ik tijdens het schrijven van m’n Bird Box-recensie erachter kwam dat zij deze rol zou gaan spelen. Ze is namelijk ‘al’ 33 in real life. Maar ten eerste zorgt de CGI ervoor dat ze fysiek als tienermeisje overtuigt, maar het lijkt ook alsof ze ’tienerproblemen’ als volwassene veel makkelijker/allang een plek heeft gegeven, waardoor ze uiteindelijk voldoende afstand heeft om dat meisje juist perfect neer te zetten. Dus met alle onzekerheden, onverschrokkenheid én hoop. En dat werkt goed, want ik was vooral verrast door haar sterke aanwezigheid…
Final credits
Zoals ik dus sowieso enorm positief verrast ben door deze film. Natuurlijk loop ik nu het gevaar jouw verwachtingen weer te hoog te maken, maar ik kon me gemakkelijk overgeven aan het genre en de fantasiewereld, wat voor mij uiteindelijk een fantastische wereld werd. Ook zag alles er ontzettend vet uit, ondanks dat ik op rij 3 eigenlijk iets te dichtbij het 3D-beeld zat.
Durf ik het te typen, dat de film me wat herinnerde aan Total Recall en The Terminator, en andere van dat soort 90’ies sci-fi-films dat in mijn hoofd stiekem lichtelijk ‘classic’ is geworden? En dat dan aangevuld met een energieke anime-vibe, lekkere foute dialogen waar ze zelf ook af en toe (zelfbewust) om moesten lachen, een stevige soundtrack van ‘onze’ Tom – Junkie XL – Holkenborg en een beetje grindhouse-quatsch van Rodriguez..?