Dolemite Is My Name (2019)
“Dolemite is my name, and fuckin’ up motherfuckers is my game!“, aldus Rudy Ray Moore, Eddie Murphy’s ‘comeback’-rol in dit hele vette waargebeurde verhaal (het derde waargebeurde verhaal op rij dat ik recenseer!). Vooral voor rap-/hip hop-liefhebbers mogelijk een bekende naam, maar voor mij was het heerlijk ontdekken van (en meeleven met) Murphy’s karakter. Af en toe kreeg ik zelfs een wat ‘naar’ gevoel, omdat je bij elke scène voelt dat het volledig mis kan gaan.
Gelukkig stonden Craig – Hustle & Flow, Black Snake Moan – Brewer en het scenarioduo achter andere waargebeurdverhaalfilms als Man on the Moon, The People vs. Larry Flint, Big Eyes, American Crime Story en Ed Wood (!) aan het roer, dus dat verklaart mijn genot met aardig gemak…
Het verhaal
Rudy Ray Moore is een opportunistische artiest pur sang, maar z’n muzikale carrière komt maar niet van de grond. Als hij een zwarte zwerver een folkloristische rant houdt over de problemen van arme zwarte mensen, waarin ook de naam Dolemite voorbijkomt, krijgt Rudy echter een idee. Een paar dagen later gebruikt hij z’n MC-baantje in een lokale ‘club’ om het Dolemite-typetje te testen, en wat blijkt: het publiek vreet hem werkelijk op. Direct natuurlijk een plan: een heel album maken als Dolemite. Zo gezegd, zo gedaan, maar geen enkele platenmaatschappij trekt de grove taal van Dolemite, dus besluiten ze maar om de plaat zelf uit te brengen en zelf irregulier te gaan verkopen. Een groot succes volgt (de plaat wordt zelfs officieel uitgebracht), en om dat te vieren, gaan ze met z’n allen naar de bioscoop. Daar ziet Rudy dat het blanke publiek dan wel hard lacht (ze zien Billy Wilders The Front Page), maar hij en z’n maten vinden er geen bal aan. En dat triggert wederom een opportuun plan: zelf een film maken.
Rudy wordt wederom overal de deur gewezen, maar met een economisch risicovol idee krijgt hij een voorschot van z’n platenmaatschappij. En dus kan Rudy met z’n vrienden op zoek naar een schrijver, die ze vinden in de ietwat sophisticated Keegan-Michael – Key and Peele – Key. Qua star-power weten ze D’Urville Martin (Wesley Snipes) te strikken, die ooit een bijrolletje had in Polanski’s Rosemary Baby. D’Urville is echter veel te arrogant, maar als ze z’n ego strelen door ‘m ook regisseur te maken, kan de productie van start. Wat volgt zijn tenenkrommend slecht geacteerde maar ook hilarische opnames, en natuurlijk gebeurt wederom hetzelfde: geen distributeur die er heil in ziet. Maar dan volgt een interview met een lokale radio-DJ (Chris Rock in volgens mij een scène waarin hij z’n fanschap voor Murphy maar moeilijk kan verbergen), en grijpt Rudy de zoveelste kans met beide handen, hoedje en extravagante outfit aan…
Op het randje…
Mogelijk vanwege m’n onwetendheid, maar ik vond het gaaf dat ik vrijwel de hele film ook een onaangenaam en wat bezorgd gevoel had. Omdat Rudy’s plannen namelijk bij elke nieuwe scène in elkaar lijken te kunnen storten. Wel een beetje een ‘naar’ gevoel, maar gelukkig kon ik het direct identificeren als iets dat de makers volgens mij bedoeld hadden. Maar het was dus ook de reden dat ik zeer goed meeleefde met het verhaal, en echt zat te ‘rooten‘ voor Rudy en z’n wilde plannen. Nu weet ik niet in hoeverre mijn gebrekkige voorkennis daarvoor verantwoordelijk was, maar ik vond het ook geweldig om te zien wat voor credits Rudy Ray Moore aan het eind van de film krijgt.
Cast & crew
Naast de goede spanningsopbouw, waardoor ik dus dat wat nare gevoel kreeg, is ook zeker Murphy’s mooi kwetsbare rol verantwoordelijk voor mijn fijne beleving van deze film. Je weet het grootste deel van de film niet of hij nou een loser of toch winnaar is, en door die underdog-positie wekt hij nog meer sympathie op. Mooi passend bij Murphy’s eigen carrière misschien, die het laatste decennium niet veel meer heeft gedaan dan het makkelijke Tower Heist. Naast Murphy komen ontzettend veel zwarte acteurs voorbij, misschien wel om dezelfde reden als wat ik hierboven over Chris Rock schreef: Murphy is natuurlijk nog altijd een grote held voor velen. Zo komen Craig – Hot Tub Time Machine – Robinson, Mike – Next Friday – Epps, Snoop – The Beach Bum – Dogg, Tip ‘TI’ – Ant-Man – Harris en Tituss – Unbreakable Kimmy Schmidt – Burgess voorbij, al is de mooiste bijrol die van Da’Vine Joy Randolph als Lady Reed, die volgens mij meer doet voor body positive-rollen dan Lizzo’s wat platte rol in Hustlers.
Regisseur Craig Brewer maakte eerder dus het geweldige Hustle & Flow, en ook het behoorlijk vette Black Snake Moan (waarin Samuel L. Jackson Christina Ricci met een ketting aan een verwarming vastbindt). Ik denk – mocht ik als producent een regisseur voor dit verhaal zoeken – dat ik ook als één van de eersten aan hem zou denken: een rauwe maar genuanceerde verteller van ‘zwarte verhalen’. Brewer kreeg scenario-wijs overigens hulp van het schrijfduo Scott Alexander en Larry Karaszewski. Zoals hierboven al beschreven, waren zij eerder dus al succesvol met tal van de ‘waargebeurde verhalen’-films!
Final credits
Ja, ik werd heel fijn verrast door Dolemite is My Name. Gewoon een vette film voor fans, maar ook een goede film als je nog helemaal niets over de beste man weet. Gemaakt op een manier die erg meeslepend werkt, met mooie rollen van meer dan alleen die van Murphy.
En natuurlijk is het dan vet om aan het einde de echte beelden van de échte karakters te zien.