Public Enemies (2009)
Als ik over twintig jaar aan Public Enemies denk, dan weet ik vrijwel zeker dat ik denk: “Shit ja, dat is echt één van die klassieke gangsterfilms.” Ik heb namelijk met volle teugen genoten van deze nieuwe Michael Mann, ondanks dat ik misschien wel veel meer achtergrondinformatie had gewild…
Want hoe interessant is het dat John Dillinger – een rol van Johnny Depp – acteerde in de tijd van Frank Nitti, waarin de maffia in Chicago steeds groter en landelijker begon te opereren. Misschien was het wel de begintijd van de ‘organized crime’, en dan rende Dillinger daar als outlaw nog tussendoor. Dat hij uiteindelijk niet alleen de FBI achter zich aan kreeg was dan ook niet verwonderlijk. Veel van deze informatie is echter ‘context’ in de film en ik had het wel wat uitgebreider terug willen zien. Aan de andere kant: mogelijk dat het sporadisch tonen van deze achtergrondinformatie de chaos van die tijd nog wat versterkt…
Het verhaal speelt zich af rond 1933-34, net na de grote beurscrash en ten tijde van de drooglegging. Velen waren het niet eens met het systeem, en ergens was Dillinger dan ook wel een held voor velen. Voor het gezag werd hij daardoor mogelijk nog sneller “Public Enemy number one”, maar het zorgde er ook voor dat Michael Mann het voor elkaar krijgt dat je gewoon lekker mee gaat met deze bankovervaller.
Daarnaast staat Mann bekend om z’n perfectionisme, en zo zijn er flink wat locaties de exact zelfde locaties als waar o.a. de schietpartijen hebben plaatsgevonden. Schietpartijen met niet alleen Dillinger, maar ook met Baby Face Nelson en Pretty Boy Floyd. Inderdaad: het was de tijd van de leuke bijnamen ;).
Mogelijk dat het redelijk rauwe camerawerk en het af en toe ontbreken van duidelijke belichting voor sommige ‘mainstream-film-gewenden’ een reden is deze film niet goed te vinden. Voor mij was het de reden dat ik me nog dichter op de actie voelde zitten.
En dan die rol van Johnny Depp…! Ik denk niet dat er één acteur is die Dillinger beter had kunnen vertolken. Ik denk wel dat er een Oscarnominatie aan zit te komen. Niet dat ik direct verwacht dat ie ‘m gaat winnen, maar toch.
Public Enemies is waarschijnlijk niet de beste film die ik dit jaar ga zien, maar hij zal zeker wel in m’n top 10 (misschien wel top 5) van dit jaar komen.