Ford v Ferrari (a.k.a. Le Mans ’66 – 2019)
Ford v Ferrari, in Nederland uitgebracht als Le Mans ’66, won afgelopen zondag maar liefst twee Oscars (voor editing en sound editing). Iets wat een duidelijke bevestiging is van mijn gevoel bij de film: het hele verhaal verloopt heerlijk soepel, en dat zit natuurlijk vooral in de editing. Iets dat mij normaliter enkel opvalt als het heeeeeeeeeeeeeeeeeel slecht of echt goed is, en het tweede bleek hier dus het geval. En met een paar topacteurs in the lead, scheurt deze film heerlijk smooth over het scherm. Terwijl je volgens mij niet echt racefan hoeft te zijn om hiervan te genieten. Zeker niet de belangrijkste film van het jaar, maar wel een interessant verhaal over één van de hoogste deugden waar vooral Amerikanen niet zonder kunnen: strijden..!
Het verhaal
Het is 1963 als vice president Lee Iacocca (Jon – The Walking Dead, Baby Driver – Bernthal) z’n baas Henry Ford II (Tracy – Lady Bird, schrijver van Killer Joe – Letts) ervan overtuigt een poging te wagen het noodlijdende Ferrari te kopen. Dit Italiaanse automerk domineert de 24 uur van Le Mans al jaren, en Iacocca denkt dat Ford, met de aankoop van Ferrari, haar verkopen een boost kan geven, met een meer sportief imago. In Italië blijkt Ferrari echter een spelletje te spelen, en onze Amerikaanse opportunisten druipen nogal verslagen en vernederd af. Terug in Amerika wordt Fords ego/strijdkracht hierdoor keihard getriggerd, dus hij besluit om dan zelf maar een raceteam op te stellen en Ferrari te gaan vernederen op hun sterkste punt: racen op Le Mans.
Wie is er perfecter om dat team op te zetten dan Carroll Shelby (Matt Damon), die we in de openingsscène Le Mans 1959 zagen winnen, maar daarna vanwege hartproblemen z’n racecarrière aan de wilgen moest hangen. Met z’n bedrijf Shelby American tunet Shelby sportauto’s (ik kende hem dus voor deze film vooral als ontwerper van bv. Eleanor uit Gone in Sixty Seconds, een ‘Shelby Mustang’), en initieel lacht hij Iacocca natuurlijk best hard uit. Ondertussen hebben wij echter al kennisgemaakt met de rebelse Britse coureur-monteur Ken Miles (Christian Bale), en samen met Shelby weet hij een supersnelle Ford GT40 te bouwen. In de jaren 60 zaten ego’s en verschillende belangen natuurlijk ook al in de weg, dus als een andere onderdirecteur van Ford, Leo Beebe (Josh – Sweet Home Alabama, Poseidon – Lucas), vindt dat Miles qua karakter niet echt bij het imago van Ford past, worden de stakes nog wat hoger, en kunnen we nog fijner/makkelijker/beter meeleven met onze rebelse underdogs…
Heerlijke flow
Ik glimlachte net hardop, toen ik Chris Rocks opmerking over deze film herinnerde bij de afgelopen Oscaruitreiking: “Ford v Ferrari? I own both and believe me, there is no competition!” Maar mogelijk past dat wel bij het Amerikaanse ‘exceptionalisme’, want volgens mij zijn Amerikanen het volk dat het beste verhalen verzint om daar dan keihard in te gaan geloven. Daarbij raakte de film thema’s als hoop en de underdog versus de heersende macht (zowel tussen Ford en Ferrari op racevlak, als tussen Shelby/Miles en Beebe intern), en dat is qua storytelling een meer dan beproefd recept, want wie wil er niet met underdogs meeleven? Dat ik tijdens de film daarbij meerdere keren letterlijk dacht: “Hey, dit loopt lekker. Precies de scène die ik dacht nodig te hebben nu…“, dat verklaart ook dat ik het helemaal niet raar vond toen deze film de Oscars voor beste editing (zowel beeld als geluid) kreeg uitgereikt.
Cast & crew
Bale werd niet voor niets genomineerd voor een Golden Globe voor deze rol, want hij is weer lekker rebels, én geweldig. Ik kan me geen rol van hem herinneren, waarin hij niet voor de volle 100% lijkt te zijn ingedoken, en ook hier is ie weer volledig ‘aanwezig’. Weet niet hoe ik het anders moet verwoorden, maar in elke scène voel je hoe groot zijn screen presence is, die overigens goed in balans met de rest van de cast. Damon is natuurlijk perfect gecast als de ultieme all American guy die z’n eigen ‘stem’ vindt. En het volgende bedoel ik enkel als compliment, maar is Damon niet een beetje de stoere Tom Hanks aan het worden? Jon Bernthal heeft ook zo’n uitstraling van een goedzak die z’n wat stoere uiterlijk bewust in z’n eigen voordeel inzet, of is dat grotendeels de verdienste van de regisseur? Verder ben ik altijd blij met Tracy Letts’ aanwezigheid, omdat hij niet alleen een begenadigd acteur is, maar als scenarioschrijver misschien nog wel interessanter. Want naast eerdergenoemde (en in mijn ogen geweldige) Killer Joe, schreef hij bijvoorbeeld ook William Friedkins Bug en August: Osage County (met o.a. Meryl Streep en Julia Roberts). Oh ja, opmerkelijk cast-feitje nog: voordat Damon en Bale gecontracteerd zijn, waren Tom Cruise en Brad Pitt in de running voor de twee hoofdrollen…
Regisseur James Mangolds filmografie is best indrukwekkend: Heavy, Cop Land, Girl, Interrupted, Kate & Leopold, Identity, Walk the Line, 3:10 to Yuma, Knight and Day, The Wolverine en Logan. En mogelijk wilde hij nu eens een genre proberen dat hij nog niet aangeraakt heeft: het sport-drama. De actie-dynamiek die hij zo goed wist te vangen in die treindak-scène in The Wolverine, die komt hier ook heerlijk en veelvuldig terug, want zoals ik al meerdere keren heb gezegd: het loopt allemaal heerlijk soepel. Dat is grotendeels de verdienste van die Oscarwinnaars natuurlijk. Al werken editors Andrew Buckland en Michael McCusker en sound editor Donald Sylvester ook al jaren samen met Mangold. Hier leveren ze dus gezamenlijk geweldig werk af…
Final credits
Ja, die Oscarnominatie voor Beste Film was wat overdreven, maar Ford v Ferrari is zo’n film die ik eigenlijk op ieder moment wel aan zou kunnen zetten. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een (waarschijnlijk) betere film als Little Women, waar ik wel echt voor wil gaan zitten (met de juiste mindset). Natuurlijk is dat direct ook een teken dat de film niet zo ‘belangrijk’ is, maar ik ben zeker wel gevoelig voor goedgemaakte entertainment-verhalen hoor, die me terloops ook nog een mij onbekende ‘geschiedenis’ leren.
En precies dat is Ford v Ferrari…