Bad Boys for Life (2020)
Yes, Bad Boys for Life biedt vrijwel hetzelfde heerlijke escapisme als de twee eerste delen die ongeveer 20 (!) jaar geleden uit kwamen. Mijn eerste reactie na afloop: “Damn, die Belgisch-Marokkaanse makers Adil en Bilall (van Black en Patser) mogen wel fuckin’ trots zijn op hun Hollywooddebuut..!” Even later kon ik dat best authentiek aanvoelende ‘straat-gevoel’ wat beter nuanceren, waarin ik mogelijk wat ver ging door het te koppelen aan de veelal mindere authentiek aanvoelende films van veel ‘witte’ Nederlandse filmmakers (daarover verderop meer). Maar dat deze mannen geloofwaardigere en zeker ook ‘vettere’ gangsterfilms maken dan veel andere Nederlandstalige makers, dat is mij inmiddels wel duidelijk.
Niet dat deze lekkere actiefilm foutloos is hoor (die zijn er ook maar weinig), en richting het eind kreeg ik wel een paar keer ’t gevoel dat ie wat lang duurde…
Het verhaal
Marcus (Martin Lawrence) is net opa geworden, en vindt het eigenlijk wel tijd om een stapje terug te doen en met pensioen te gaan. Mike (Will Smith) wil echter nog helemaal niet geloven dat ook hij ouder wordt (hey, herkenbaar!), dus probeert ie Marcus met alle macht te overtuigen dat ze echt nog samen achter de bad guys aan moeten blijven zitten. Zeker als we in een parallelle verhaallijn zien hoe ene Isabel Aretas (Kate – La misma luna, Weeds – del Castillo) uit een Mexicaanse gevangenis bevrijd wordt en haar zoon Armando (Jacob Scipio) naar Miami stuurt, om daar de dood van haar man (en zijn vader) te gaan wreken. Op het lijstje namen die hij om moet gaan leggen prijkt ene Mike Lowrey bovenaan, als zijnde de laatste die Armando moet doden van mama.
Al snel komen onze mannen erachter dat ze dus echt wel iets moeten gaan ondernemen. Maar na een eerste aanslag op Mike heeft captain Howard (Joe – The Matrix, Memento – Pantoliano) het onderzoek in handen gegeven van AMMO, een hip/jong nieuw team van whizzkids (die raar genoeg in de zes maanden dat Mike moet herstellen geen steek verder is gekomen?). AMMO is zo’n team waar elke oude diender van gruwelt: meer achter de computer en met drones in de weer, dan lekker lomp gewoon verdachten het vuur aan de letterlijke schenen leggen. Dat dit team ook nog gerund wordt door de talentvolle Rita (Paola Nuñez), een ex van Mike, dat maakt dat Mike’s testosteron nog heftiger opspeelt. Al heeft ie die stoere mannelijkheid voor de rest van de film ook wel nodig…
Streetwise
Ten eerste: de fittie tussen de ‘ouwe knarren’ en vooral Charles – Riverdale – Meltons Rafe-karakter is wel lekker scherp. Ook zijn de actiescènes niet allemaal mega-vernieuwend, maar enkele zijn wel cool verzonnen. Daarnaast zit dat fijne ‘straat’-gevoel, waar Adil & Bilall dus zo goed in zijn, vooral verwerkt in de leuke bijrolletjes (van o.a. DJ Khaled!). En toen ik daar dus wat langer over mijmerde, over waarom hun films zoveel authentieker aanvoelen, schoot de gedachte door m’n hoofd, dat dat misschien wel komt doordat zij toch wel bij een onderdrukte minderheid in de samenleving behoren, en daardoor mogelijk veel meer urgentie voelen als het gaat om misstanden in de maatschappij. Die dan weer het duidelijkste voelbaar zijn op ‘straat’. Dat hun films veel minder als ‘werk’ aanvoelen, maar meer als een echte uiting van ongenoegen. Want kregen zij Ali B bijvoorbeeld niet ook verrassend geloofwaardig in Patser? Denk dat zoiets in een gangsterfilm van bijvoorbeeld Tim – Vet Hard – Oliehoek nooit was gelukt. Niet direct een dis naar Oliehoek trouwens, want hij maakt (schijnbaar) best goede TV-series nu, maar deze gedachte past wel bij mijn eerder/veelvuldig aangehaalde gedachte, dat wij in Nederland zoveel ‘vrijheid’ ervaren, dat we wat minder frustratie/woede/… opbouwen, en daardoor ook minder urgentie voelen om iets échts te maken. Want naast de meer absurdistische films van bijvoorbeeld Alex van Warmerdam, een aantal projecten waar ik niet echt over kon oordelen (omdat ik er zelf bij betrokken was, zoals Doodslag), of de lekkere genre-rebellie/-nostalgie van Lodewijk – Bumperkleef – Crijns, herinner ik me qua Nederlandse films van de afgelopen jaren eigenlijk enkel Rabat, Billy (vanwege de maker), Layla M. (vanwege een hoofdrolspeler) en vooral Wolf.
Cast & crew
Het plezier dat Lawrence en Smith onderling volgens mij hebben, dat voel je aan alles. En voor hen zijn deze rollen natuurlijk letterlijk gesneden koek, dus aan hen is ook niks op te merken. Goed dat Lawrence wederom te zien is, want ik glimlach nog altijd erg hard als ik aan z’n Captain Whack uit The Beach Bum terugdenk. Theresa Randle is na een acteerpauze van ongeveer tien jaar ook weer terug in de rol van Marcus’ vrouw, en van de nieuwe acteurs viel mij vooral Vanessa Hudgens wederom positief op. Met Spring Breakers liet ze al zien dat ze veel meer kan dan enkel zingen, en ik kan me voorstellen dat sommige fans van haar zoetere zangcarrière haar amper herkennen in de bad ass-rol die ze hier neerzet. Waar eerdergenoemde Charles Melton best goed was in het spelen van een irritant ventje (waarvan ik niet zeker kan beoordelen of ie dat gewoon is, of dat ie het goed speelt; ken hem verder niet), daar vroeg ik me wel af of die enorme kleerkast, gespeeld door Alexander Ludwig, misschien een WWF-worstelaar was of zo. Maar wat blijkt: fans van de TV-serie Vikings zullen hem daar waarschijnlijk wel direct van herkennen…
Volgens mij heb ik Adil El Arbi en Bilall Fallah al voldoende veren tussen hun spreekwoordelijke billen gestoken, dus op crew-vlak beperk ik me hier enkel nog tot de scenaristen. Joe Carnahan brak ooit best goed door als regisseur van de politie-thriller Narc, waarna hij met Smokin’ Aces en The A-Team vooral z’n bankrekening spekte, denk ik. Maar The Grey (met Liam Neeson) verraste mij dan wel weer aardig positief, al weet ik niet zeker of dat vooral mijn interpretatie was. Als schrijver lijkt hij echter een vrij veilige go-to-guy voor Hollywoodstudio’s. Het plot bevat een best aardige (doch simpele) twist, en daarnaast voelde ik het letterlijk fijn aanvoelen, toen Mike (Smith) verlost was van z’n terughoudendheid, en niks meer te verliezen leek te hebben. Toen kon ik onbeschaamd meegaan in het lekker simpele actieverhaaltje…
Final credits
Ja, mogelijk dat m’n respect voor Adil & Bilall wel heeft meegespeeld in m’n positieve beoordeling van Bad Boys for Life, maar dan wel maar heel lichtjes. Je verwacht van een Bad Boys-film geen hoogstaand diepgravende film, maar wel goede actie en lekkere buddy-humor. Dat krijg je in overvloed, en qua actiescènes had ik maar één klein momentje waarop het er iets te digitaal nabewerkt uit zag, voor zo’n halve seconde of zo.
En dat betekent dan direct ook, dat de overige 2 uur, 3 minuten en 59,5 seconde gewoon goed gemaakt is.