Honey Boy (2019)
“Wauw, als dit echt zijn persoonlijke verhaal is, dan is het wel verdomd eerlijk!“, aldus de eerste regel van m’n aantekeningen na het zien van Honey Boy. Geschreven door Shia – Transformers, American Honey – LaBeouf, vrij meesterlijk geacteerd door toppers Lucas – Manchester by the Sea, Lady Bird – Hedges en Noah – Ford v Ferrari, A Quiet Place – Jupe en ‘poëtisch’ geregisseerd door Alma Har’el (ze won een DGA Award voor dit debuut!), lijkt Honey Boy een soort ‘vastgezette tussenstand’ in een therapeutisch proces. Een proces dat misschien nog lang niet ten einde is, maar wel enorm open en eerlijk wordt getoond. Naast vrij zwaar ook gewoon erg mooi en dynamisch…
Het verhaal
Otis (Hedges) is een acteur/stuntman die in de openingsscène wat shots opneemt voor een vliegtuigcrashscène. Al snel heb je als kijker door dat voor Otis de grens tussen illusie en werkelijkheid soms wat zoek is, waardoor alcohol een (te) aantrekkelijke vluchtoptie biedt. Na een auto-ongeluk wordt hij verplicht opgenomen in een afkick-/rehabilitatiekliniek, als wij als kijkers overigens allang door hebben dat zijn gedrag mogelijk een oorsprong vindt in z’n jongere jaren.
In mooi/logisch gemonteerde scènes hebben we namelijk al gezien dat de 12-jarige Otis (Jupe) met z’n vader James (LaBeouf zelf) in een shabby motel woont, van waaruit pa de jonge Otis overal naar de set brengt. Otis is namelijk best succesvol, in die mate zelfs, dat hij z’n vader betaalt om ‘m te begeleiden. Sowieso misschien al niet zo’n gezonde situatie, maar het feit wil ook nog dat pa een bij vlagen schizofrene, veelvuldig drinkende en nog veelvuldiger falende womanizer is, die allang gescheiden is van Otis’ moeder. Dat Otis ook een band op wil bouwen met moeders nieuwe vriend Tom (Clifton – Capote, Triple 9 – Collins Jr.), dat wringt natuurlijk gruwelijk in pa’s hoofd. Maar ondertussen – zeker door het mooie contact met hun buurmeisje (FKA Twigs!!) – hebben we als kijker allang door dat de jonge Otis vooral liefde en wat rust zoekt. Iets wat de volwassen Otis in de kliniek ook steeds duidelijker lijkt te worden…
In your face…
Weet je, vooraf wist ik niet hoe persoonlijk dit verhaal voor LaBeouf was. Er zijn dus wat zaken in de film, die bij mij reacties als “Holy shit, zou dit echt zijn gebeurd?” opriepen. Met andere woorden: zie je de film ná het lezen van deze recensie, dan heb ik die reactiemogelijkheid misschien wat voor je weggenomen. Al is en blijft het dan nog altijd een erg openhartig verhaal over ouders die het ook allemaal niet weten, hoe hard je als kind ook een duidelijk voorbeeld wilt hebben (herinner me nu die heftige scène (zie still hierboven) waarin Otis een gesprek tussen z’n ouders ‘doorgeeft’ aan de telefoon: pfffffff..!). Daarbij is de balans tussen een soort van aanklacht tegen of juist vergeving van z’n eigen vader ook mooi grijs, zoals het leven ook never zo zwart-wit is als we soms wel eens willen geloven. En dan lijkt het verhaal mogelijk wel iets te ‘veilig’ afgerond te worden, met overduidelijke in your face-symboliek, maar ik kan me voorstellen, dat dit verhaal voor LaBeouf dus ook een fijne/veilige ’tussenstand’ is in z’n eigen helingsproces. Waardoor ik de film ineens ook weer persoonlijk begin te voelen, want ben zelf al jaaaaaaaaaaaaaaaren bezig met een persoonlijk verhaal waarin ik vergeet te kiezen voor zo’n ’tussenstand’, waardoor het verhaal nog altijd niet af is, want het verandert met mij mee…
Cast & crew
Hierboven was ik mogelijk wat aan het namedroppen, maar dat doe ik hier puur omdat ik de ‘grootsheid’ van deze film wil laten zien. Ja, het is en blijft een echte American indie, maar dan wel een waar aardig veel mensen een bijdrage aan wilden leveren. Naast misschien wel de beste acteurs van hun leeftijdsgroep – Hedges én Jupe – komen ook Laura – Sex, Lies, and Videotape, Pretty Woman – San Giacomo, Martin – Freaks and Geeks, Spider-Man: Far from Home – Starr, Natasha – Ad Astra, Orange Is the New Black – Lyonne en Maika – It Follows, Greta – Monroe nog voorbij. Opvallendste vond ik echter de aanwezigheid van singer-songwriter FKA Twigs, die misschien wel de meest liefdevolle rol in de film speelt.
Har’el heeft een aantal prijswinnende documentaires gemaakt, waarin ze ook erg verhalend te werk lijkt te zijn gegaan. Eén van die documentaires – Bombay Beach – trok de aandacht van LaBeouf, waarna ze bevriend raakten, mogelijk omdat ze beiden ervaring hebben met alcoholistische vaders (?). LaBeouf produceerde (en financierde) haar docu LoveTrue uit 2016 ook al mede. Maar wat Har’el dus erg mooi, subtiel en oprecht doet, is om voorbij de oppervlakkige laag van de ‘worstelende gewone Amerikaan’ te kijken, zonder te oordelen. Waardoor ze uiteindelijk mensen toont die vrij universele problemen ervaren. Hier wordt die sluier dus gelicht van een wereld die ogenschijnlijk erg glamourous oogt – de wereld van de kindsterretjes – maar waarin net zo goed thema’s als ‘papa-trots’, ‘mannelijkheid’ e.d. spelen. Thema’s die mijn voelsprieten ook best weten te raken…
Final credits
En dus schijnbaar niet alleen de mijne, want Har’el was niet alleen de eerste vrouwelijke regisseur die de debuut-award won van de Directors Guild of America, maar de film zelf ontving ook de Special Jury Award op het Sundance Film Festival vorig jaar.
Dus ja, het is zeker een behoorlijk zware film, maar de setting (stunt- en acteerwereld) maakt de film direct ook ‘aantrekkelijker’. Daarbij verplaatst die opening je ook direct naar een soort van ‘dromerige tussenwereld’, tussen film en realiteit in. Daardoor krijgt alles ook nog een meta-laag, omdat je als kijker ook de hele film daar ook wat tussen zit te schipperen.
En dan begint de aftiteling ook nog met Bob Dylans prachtige All I Really Want to Do..!