Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga (2020)
Dat Will – Anchorman, Saturday Night Live – Ferrells humor nogal wat overeenkomsten heeft met het behoorlijk campy Songfestival, dat kwam voor mij niet echt als een verrassing. Dus dat zijn heerlijke zelfoverschattende én -spottende humor perfect werkt in David – Wedding Crashers, The Judge – Dobkins ode aan die jaarlijkse muziek-extravaganza, bijgestaan door een geweldige Rachel – The Notebook, Midnight in Paris – McAdams, dat maakt het overduidelijke kopiëren van een werkende film- en verhaalformule meer dan goed. Al zijn dit natuurlijk niet de films die je als recensent echt serieus moet bekritiseren, want dat voelt net zo nutteloos als bijvoorbeeld het becommentariëren van een heerlijke dag op het strand…
Het verhaal
Na het horen van ABBA’s optreden bij het Songfestival in 1974, heeft de IJslandse Lars Erickssong (Ferrell) al snel zijn enige levensdoel gedefinieerd: ooit meedoen aan dat muziekspektakel. Z’n beste vriendin Sigrit Ericksdottir (McAdams) lijkt dan wel een vader met dezelfde naam te hebben, volgens Lars zijn ze “waarschijnlijk” geen broer en zus. Voor Sigrit is dit helemaal niet onzeker, want al snel zien we dat zij toch wel iets meer van Lars wil, dan ogenschijnlijk omgekeerd. Al is Lars, juist vanwege z’n vreemde voorliefde, ook wel een beetje het lachertje van hun woonplaats Husavik. Een imago dat door z’n vissende vader Erick Erickssong (Pierce Brosnan!) niet echt tegengesproken wordt, want hij ziet weinig in z’n zoons artistieke ambities.
Als Lars en Sigrit met hun tweemansband Fire Saga als opvulling mee mogen doen met het Nationale Songfestival, hebben wij als kijkers al door dat het Nationale Songfestival-committee wat verdeeld is over het wel of niet willen winnen van zo’n groot evenement. Zeker ook, omdat de winnaars het volgende jaar het spektakel dienen te organiseren, en daarvoor past voorzitter Victor Karlosson (Mikael – In a Better World, The Hobbit: The Desolation of Smaug – Persbrandt) eigenlijk liever, want IJsland heeft daar het geld helemaal niet voor.
Door nóg een aparte samenloop van omstandigheden is de gedoodverfde winnares Katiana (Demi Lovato!!) echter verhinderd, en wordt Fire Saga de IJslandse inzending voor het Songfestival, waarmee Lars’ droom werkelijkheid wordt. Maar als het bij de repetities en halve finales al zó mis gaat met decor, props en kleding, verheugt presentator Graham Norton zich al licht sadistisch op wat er komen gaat. Terwijl de liefdesspanning tussen Lars en Sigrit natuurlijk op exact het juist getimede moment tot ontploffing komt, mede door de aandacht die Sigrit wél krijgt van de Russische deelnemer Alexander Lemtov (Dan – Beauty and the Beast, Legion – Stevens).
Werkende formule
Weet je, soms doe ik best lang over het beschrijven van het verhaal van een film, omdat ik graag spoilers vermijd, maar ergens ook wel iets van spanning wil creëren, zodat jouw zin in de film in kwestie aangewakkerd wordt (of juist niet…). Bovenstaande alinea’s heb ik echter in één ruk doorgeschreven, juist omdat ik voel dat bij zulke films elke vorm van analyse de beleving van de film geen goed doet. Want ja, als je bovenstaande leest, dan zie je overal de mega-herkenbare formule-elementen. Voorafgaand aan het zien van deze Netflix-film hoopte ik dat de film het plot van bijvoorbeeld Blades of Glory niet volledig zou volgen, maar ‘helaas’ deed de film dat wel. Maar daarover wil ik bij The Story of Fire Saga eigenlijk helemaal niet te veel nadenken, want uiteindelijk werkte de formule ook bij mij ontzettend goed. Nu zag ik de film op een zondagavond, na een ietwat intens weekend, dus mogelijk was ik daardoor wat makkelijker emotioneel, maar ik voelde aan het eind wel precies dat wat de makers voor ogen hadden, en de ‘fysieke uiting’ daarvan verraste me wel aardig…
Cast & crew
Mogelijk had ik direct moeten melden dat ik al erg lang een groot fan ben van Ferrells humor. In Saturday Night Live toonde hij al aan één van de grappigste kerels op de planeet te zijn. Mogelijk dat hij daardoor gevraagd werd door Mike Myers voor de Mustafa-rol in Austin Powers: International Man of Mystery. Daarna brak hij verder door met A Night at the Roxbury (een spinoff van deze SNL-sketch met o.a. Jim Carrey (excuses voor de kwaliteit, maar deze lijkt (nog) niet vrijgegeven door SNL)), waarna een aantal van mijn favoriete komedies van de laatste twee decennia volgden (waaronder natuurlijk Old School!!!). Maar hij was dus ook al naast McAdams te zien in eerdergenoemde Wedding Crashers. Het belangrijkste trio van Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga ontmoette elkaar dus op de set van die film. Al valt me nu dus pas op, dat McAdams de laatste jaren helemaal niet zoveel films heeft gemaakt. Na het tweede (teleurstellende) seizoen van True Detective in 2015, was ze ‘enkel’ te zien in Spotlight (waarvoor ze haar eerste en vooralsnog enige Oscarnominatie in de wacht sleepte), Doctor Strange, Disobedience (hier niet uitgebracht volgens mij) en Game Night. En nu zingt ze dus – met behoorlijk wat blended vocals van een Zweedse zangeres door haar stemgeluid gemixt – de pannen van het dak op het Songfestival-podium.
Leuk hoe de makers in interviews uit moeten leggen hoe groot het Songfestival in Europa is. “Is it like The Voice?“, hoorde ik een Amerikaanse journalist vragen, waarop ze antwoordden dat het qua publiek groter is dan bijvoorbeeld de Super Bowl. Ze hebben ook mogen filmen op het Songfestival in Tel Aviv, waar onze eigen Duncan uiteindelijk wist te winnen. Maar voor de publieksshots hebben ze dus het festival van 2019 mogen gebruiken. Iets waar veel aanwezigen schijnbaar niet zo blij mee waren, omdat hun avond enkele keren werd onderbroken door de filmcrew. Al heeft dat dus wel heerlijk grootse shots opgeleverd van zowel publiek als venue…
Final credits
Kijk, doordat ik in deze recensie net zo oppervlakkig blijf als de film, voel ik gelukkig ook vrijwel geen kritiek opkomen. Schijnt zelfs dat IJslanders helemaal weglopen met deze film. Misschien ook wel, doordat Ferrell in al z’n zelfspot ook in meerdere scènes een groepje Amerikaanse toeristen heerlijk afblaft vanwege hun oppervlakkige vakantiegedrag.
Weet je: deze film zal Ferrell meer fans opleveren, en het Songfestival ook (er komen ook tal van eerdere winnaars in de film voorbij!). Nu wist ik vooraf al dat ik deze film waarschijnlijk wel gaaf zou gaan vinden, juist omdat ik Ferrell zo goed vind. Bij het Songfestival voorkom ik kromme tenen door dat puur als kleurrijke en campy quatsch te zien, en deze film mengt die twee dingen geweldig en gooit daar nog een zweem makkelijk herkenbare papa-, opgroei- en liefdesissues bovenop. En dat werkt dus!