Project Power (2020)
Het is nog veel te vroeg om het een nieuw ‘genre’ te noemen, maar Project Power past eigenlijk in exact dezelfde Netflix-koker als The Old Guard: vermakelijke big budget-formule-actie met een licht mysterieuze link, aangeboden met een beetje hap-snap-snack engagement (“met influencer-diepgang” raasde wat door m’n hoofd).
En mogelijk had het iets met verwachtingen te maken, maar ik genoot makkelijker (en meer) van deze nieuwe van Jamie Foxx en Joseph Gordon-Levitt, dan van die van Charlize Theron.
Het verhaal
Een paar maanden/jaar in de toekomst gezet, zien we hoe een grote drugdealer (Rodrigo – Westworld, 300: Rise of an Empire – Santoro) de nieuwe drug ‘Power’ aanbiedt aan kleinere, lokale dealers in New Orleans. Aangemoedigd om deze drug zo snel mogelijk te verkopen, zet dealer Newt (Machine Gun – Bird Box, The King of Staten Island – Kelly) ook z’n nichtje Robin (Dominique – The Hate U Give, Judas and the Black Messiah – Fishback) in. Als een deal mis dreigt te gaan, wordt Robin gered door NOPD-agent Frank (Gordon-Levitt), al lijkt hij haar vooral te redden, omdat hij zelf ook verslaafd is geraakt aan de drug.
Oh ja, mogelijk handig om te weten: slik je een Power-pilletje, dan krijg je voor vijf minuten superkrachten. Wat die kracht is, dat is voor iedereen verschillend, maar schijnbaar hebben de makers van de drug krachten uit de natuur weten te vangen, die overdraagbaar blijken op mensen,. Een overdosis is echter erg ‘explosief’, en dat is exact wat er met Newt gebeurt, als tough guy Art (Foxx) via hem achter de naam van z’n leverancier tracht te komen. Als ogenschijnlijke tegenstanders volgen we daarna Frank, die achter Art aan zit, maar als kijkers is het ons dan allang duidelijk dat ze elkaar uiteindelijk hard nodig gaan hebben. En dan rest ons als kijkers eigenlijk nog één grote onthulling: als iedereen verschillende krachten krijgt van die drug, wat staat onze hoofdpersonen dan te wachten…?
Neoliberale fantasie?
Zou het succes van superhelden-franchises iets te maken hebben met het neoliberale gedachtegoed, waarin de persoonlijke verantwoordelijkheid voor je eigen succes centraal staat? Een in mijn ogen ook wat ‘gevaarlijke’ illusie, want geloven dat jij alle controle over het succes in je leven hebt, dat is ook de bron van veel lijden, overspannenheid, polarisatie, et cetera. Maar het onderwerp van moreel-laakbare superhelden is wel ‘hip’ momenteel. Naast de geweldige ‘ver-serie-ing’ van Watchmen (wat al een interessante superheldenfilm was) zag ik onlangs ook de super-antihelden-serie The Boys, waarin een soortgelijk gegeven op overigens hele andere wijze is uitgevoerd. Daarnaast lijkt de drug in Project Power ook wel een soort ‘Warhols-15-minutes-of-fame-nog-compacter-vertaald-naar-5-minutes-of-superpower’, passend bij deze tijd van ‘instant Instagram‘-bevrediging. Appellerend aan de aantrekkelijke illusie, dat wanneer jij als mens even alle macht van de wereld hebt, dat jij dan natuurlijk wél alle wereldproblemen even op zult lossen, want hoe moeilijk kan dat zijn..?
Haha, ik sla mogelijk wat door, maar volgens mij is bovenstaande wel ergens een (deel van de) ‘verklaring’ voor de populariteit van verhalen waarin gewone mensen ineens de wereld kunnen redden. Waarbij de betere films en series hierover een interessante visie willen communiceren (denk aan seizoen 3 van Westworld, maar zeker ook aan de serie Devs!), terwijl meer commerciële partijen het enkel als ‘hip onderwerp’ uitbuiten. En dat is dus het geval bij Project Power, want hoe vermakelijk de formule ook gevolgd wordt, verwacht niet dat deze film iets van diepte opzoekt.
Cast & crew
Opvallendste castlid is Fishback, die ik nog totaal niet kende, maar die zich makkelijk staande houdt naast topacteurs Foxx en Gordon-Levitt. Jamie Foxx heeft meer dan genoeg ervaring om een rol als deze met groot gemak te spelen; Project Power lijkt voor hem meer een leuke, actieve pay check, dan dat hij z’n diepste verlangens en emoties moet aanroepen om de rol te kunnen spelen. Gordon-Levitt heeft in films als Looper, Inception en Premium Rush ook allang aangetoond dat actierollen niet heel lastig zijn voor hem, dus ook hij zal niet tot het gaatje hoeven te zijn gegaan, verwacht ik. Eigenlijk viel mij op acteervlak niemand echt op (wat tevens een compliment is). Qua naam valt “Machine Gun Kelly” natuurlijk wel enorm op, en voor de niet-fans van hem: Colson Baker kreeg deze rapper-bijnaam vanwege de enorme snelheid waarmee hij z’n raps afvuurt…
Het regieduo Henry Joost en Ariel Schulman brak ooit keihard door met een documentaire waarvan de titel een internet-begrip werd: Catfish. Daarna lijken ze vrij snel gezwicht te zijn voor het ‘Hollywood-geld’, want ze regisseerden als duo ook Paranormal Activity 3 en 4 (ik zag enkel ooit deel 1). Ook maakten ze Nerve, wat je met goede bedoelingen ook kunt zien als iets van kritiek op de lompheid van de ‘instant gratification‘-maatschappij. Net als waar ze met Project Power nu dus wederom tegenaan schuren…
Final credits
En ja, ik ben – zelfs voor mijn gevoel – wel wat op zoek geweest naar iets van engagement, mede omdat de film thematisch gezien doet vermoeden dat ze wel íets wilden zeggen. Natuurlijk raakt dit compleet ondergesneeuwd door ‘vetheid’ en harde actie – al dan niet wat vanachter obstakels gefilmd – en kan ik me voorstellen dat de productiemaatschappij mij ook wil uitlachen vanwege mijn ‘zoektocht’.
Dus om het even makkelijker te zeggen: qua Netflix-film vond ik deze vermakelijker dan The Old Guard. Voor een suffe corona-thuiszit-avond is dit dan ook zeker een aanrader hoor. En ik kon toch wat van mijn kritische houding op het verhaal projecteren…