Joy (2010)
Ik weet niet welke filmkenner/-maker ik het net na de uitreiking van de Gouden Kalveren hoorde zeggen, maar hij vond dat Joy het Gouden Kalf niet had mogen winnen, omdat deze film het niet goed had gedaan in de filmtheaters. Enige dat ik tegen die filmkenner/-maker wil zeggen: “Houd gewoon je kop, en wees eens trots op NLse films die iets échts willen vertellen..!”. Ik vond Joy namelijk verrassend goed, iets wat ik na 10 minuten kijken al voelde. En die Samira Maas: wat een ontdekking..!
Joy vertelt over een 17-jarig meisje die als baby te vondeling is gelegd, en sindsdien van opvanghuis naar internaat en terug is geschopt. Nu woont ze echter ergens (anti-?)kraak op zichzelf en zie je dat het ook een meid is waar je niet mee moet fucken. Haar beste vriendin is zwanger, en mogelijk dat die zwangerschap Joy ertoe aanzet om haar biologische moeder te zoeken. Maar of dat de aanzet is weet ik niet, zoals in de film meerdere vragen opgeroepen worden, waar geen cliché antwoord op gegeven wordt. Waar de ‘filmkenner’ uit de eerste alinea mogelijk zelf wél die antwoorden wilde, of in elk geval de spreekbuis is voor het grote mainstream publiek dat zo geconditioneerd is dat een film alle vragen MOET beantwoorden, vind ik dit juist één van de grootste krachten van deze film van Mijke de Jong. Doordat er veel open (en ter eigen invulling) wordt gelaten, kreeg ik in elk geval het gevoel dat ik naar een écht verhaal zat te kijken. Nee, de wereld waarin Joy woont is niet relaxed, en af en toe dacht ik ook: “Hey, doe ’s normaal..!”, maar eigenlijk toont dat iets aan dat zo vaak ontbreekt in films: meevoelen met de hoofdrolspeelster.
Joy is zo goed gemaakt, dat het meerdere keren lijkt alsof je een documentaire over een stoere meid/meisje in de problemen zit te kijken…
Halverwege de film kreeg ik ineens een zinnetje uit Tarantino’s Death Proof in m’n hoofd, wat niet alleen aangeeft wat ik aantrekkelijk vind aan vrouwen in het dagelijks leven, maar ook de reden is waarom ik zo mee wilde leven met Joy in deze film: “There are few things as fetching as a bruised ego on a beautiful angel.“. En daar ligt de grote kracht van Samira Maas. Ze speelt niet alleen een vrijgevochten meid die haar mannetje wel kan staan, in dezelfde blik kan ze net zo goed een getroubleerd meisje spelen die heel graag onder de vleugels van een afwezige moeder warm gehouden wil worden.
Yes, fijn om eens een Nederlandse film te zien die meer wil dan het verfilmen van een boek of het gebruiken van weer diezelfde acteurs voor weer een soortgelijke film… Joy heeft een rauwheid die ik wel eens zie in bv. Amerikaanse ‘indies’ of in een Spaans drama, maar die ik graag meer zou zien in NLse films.