Zeroville (2019)
Allereerst: Zeroville past ‘quatsch-wise‘ perfect bij de film uit m’n vorige recensie (Valley of the Gods). Maar waar ik bij Lech Majewski nog dacht, dat hij als liefdeskind van Lynch en Dupieux ooit in een vat met mescaline was gevallen, lijkt Zeroville in eerste instantie gemaakt onder invloed van regisseur James Franco’s (en acteur Seth Rogens) favoriete drug: cannabis. En ik raad je ook aan de film onder invloed van die drug te kijken, want dan voel je mogelijk ook wel dat dit een op film vastgelegde droomfantasie lijkt te zien, die van hot naar her springt.
Eigenlijk lijkt het een beetje, alsof de film gemaakt is door Franco’s karakter Alien uit Spring Breakers uit 2012. Een gedachte die mede wordt gevoed door het feit dat deze film dus al in 2014 is opgenomen (nog geen twee jaar na die Harmony Korine-film), maar daarna maar geen distributeur kon vinden. Want ja: Zeroville lijkt de nogal behoorlijk onsamenhangende ‘blower-versie’ van Steve Ericksons succesvolle roman uit 2007, waarop de film is gebaseerd…
Het verhaal
Ike Jerome (Franco zelf), al snel ‘Vikar’ genoemd door z’n verleden in een seminarie, heeft als droom het te maken in Hollywood. De film opent als hij aankomt in het Hollywood van 1969, en direct wordt al een link gelegd met ook dé gebeurtenis waaromheen Tarantino z’n Once Upon a Time … in Hollywood situeerde. Vikar wordt namelijk direct opgepakt door de politie, die hem verdenkt van de moord op Sharon Tate (en anderen). De reden: hij ziet er wel erg anti-establishment uit, met z’n tatoeage van Montgomery Clift en Elizabeth Taylor (een scène uit A Place in the Sun) op z’n kaalgeschoren hoofd. Maar voordat we het als kijker weten, loopt hij op het terrein van Paramount Pictures rond, waar hij een baan als decorbouwer heeft weten te regelen. Weer niet veel later staat ie naar Ali McGraw te kijken, die daar Love Story aan het opnemen is, en dan ontmoet hij de doorgewinterde editor Dotty Langer (Jacki – Animal Kingdom – Weaver).
Niet veel later leert Dotty hem ‘to fuck continuity‘ als editor, en voordat we het als kijker door hebben, is Vikar één van de meest gewaardeerde editors van Hollywood. We hebben dan allang gezien hoe de rebelse schrijver/regisseur Viking Man (Rogen) hem op een feestje heeft voorgesteld aan jonge regisseurs die graag een film over robots (George Lucas), haaien (Steven Spielberg) of gangsters (Martin Scorsese) willen gaan maken, maar Vikar heeft dan al enkel oog voor de prachtige European artmovie actrice Soledad (Megan Fox). Na een eerste ontmoeting waardoor elke vrouw hem volgens mij nooit meer zou hoeven te zien, blijkt ze toch wel geïntrigeerd te zijn, en dat was het moment dat ik het zeker wist: we kijken hier niet naar een niet-te-geloven verhaal, maar naar een geweldige droom.
Waarna eigenlijk alles wat daarna gebeurde, hoe batshit crazy dan ook, zo ‘logisch’ bleek, dat zelfs Will Ferrell helemaal los mocht gaan in zijn rol als patserige Hollywood-producent…
A movie in a movie…
Mogelijk moet ik melden, dat ik dat boek van Steve Erickson totaal niet kende, voordat ik deze film zag. Ik zocht er net wat over op, en ik wist dus vooral niets over de interessante thema’s die in dat boek aangehaald worden. Had ik dat wel geweten, dan was ik mogelijk ook veel meer gevallen over hoe een thema als ‘de grote veranderingen in Hollywood in die tijd’ en (de betekenis van) het bijbelverhaal over Abraham die z’n zoon Isaak moest offeren, totaal niet goed zijn uitgewerkt. Met andere woorden: zonder die voorkennis nam ik de film sowieso al minder serieus dan menig criticus.
Daarnaast wordt de wat wereldvreemde Vikar (in de film wordt z’n wereldvreemdheid gekoppeld aan z’n seminarie-achtergrond; in het boek blijkt hij op het autismespectrum te zitten) al vrij snel – door een inbreker (Craig – Hot Tub Time Machine – Robinson) nota bene – gewezen op een film, waarin de karakters naar een film zitten te kijken. Waarbij ik direct de knipoog naar mij als kijker voelde, dat ik dus als het ware naar een film in een film in een film zat te kijken. Oftewel, dat ik niet meer conventioneel naar logica moest gaan zoeken. Toen ik door kreeg dat eigenlijk alles gebeurde zoals dat in een heerlijke fantasie kan gebeuren – dat je aan een vrouw denkt, en dat ze dan op de deur bonst; of dat je op een feestje direct iedereen tegenkomt die later beroemd wordt (zie still hierboven) – viel alles eigenlijk best aardig in elkaar. Niet dat het daarmee een meesterlijke film wordt hoor – het blijft een film gemaakt door ‘stoners’ – maar wel de reden waarom ik totaal niet meega in het afkraken hiervan. Daarnaast lijkt het erop dat je in dat hyper-dubbelop-zelfbewuste (van die film in een film in een film, in een film?) ook je eigen rol als kijker moet herkennen: de film gaat letterlijk over (film)dromen, en dan moet jij als filmkijker mogelijk ook bewust worden van jouw rol daarin..?
Cast & crew
Gezien de enorme hoeveelheid acteurs in deze film (zie de tags hieronder), is het ondoenlijk op iedereen in te gaan. Het is eigenlijk dezelfde cast als in Pineapple Express, aangevuld met Ferrell, Fox en Weaver. Daarnaast heeft regisseur Gus Van Sant een rolletje als curator van een filmarchief, en maakt Joey King de grootste ‘ontwikkeling’ door als dochtertje van Soledad. Natuurlijk is het deels vet, maar mogelijk ook een reden voor kritiek, om regisseurs/schrijvers als Scorsese, Coppola, Spielberg, Paul Schrader en Brian De Palma in een film te schrijven, want dan zorg je dat fans hier ook weer een mening over denken te moeten vormen. Ik kon er gelukkig omheen kijken, deels verblind overigens door de schoonheid van Fox.
Franco lijkt overigens door twee vrienden geholpen te zijn in het omzetten van Ericksons roman naar een scenario. Paul Felten en Ian Olds werkten al mee aan Francophrenia (Or Don’t Kill Me, I Know Where the Baby Is) en Burn (beide met/over Franco zelf), maar – puur afgaande op de IMDb-cijfers – lijken ze als scenarioschrijvers nog niet heel succesvol te zijn. Verder heeft Franco zich omringd met genoeg talent om alles er meer dan voldoende uit te laten zien (a.k.a. er viel me qua camerawerk, editing of geluid weinig op), dus eigenlijk typ ik deze woorden vrij overbodig :).
Final credits
Ik wil het gebruik van drugs niet echt propageren, maar om van Zeroville te genieten, lijkt cannabis best behulpzaam. Kijk je deze film namelijk te serieus, dan verwacht ik dat je vrij snel zo kritisch wordt, dat je de film niet meer gaat zien als iemand die letterlijk een droom direct op film heeft gezet. Want dat lijkt de reden dat veel scènes zo ongeloofwaardig in elkaar overlopen, en alles dus eigenlijk exact gaat zoals deze Vikar zelf amper durft te dromen…
Toch merk ik, dat ik tijdens het schrijven van deze recensie, toch best vaak een glimlach voelde opkomen. Ik heb er dus toch wel behoorlijk van genoten ;).