Catfish (2010)
Door “Don’t let anyone tell you what it is” op de poster te zetten maak je het recensenten natuurlijk erg lastig om iets over je film te vertellen. En omdat ik toch wil dat jij deze film gaat bekijken (zeker als ‘social media’ inmiddels ook al onderdeel zijn geworden van je ‘daily routine’), ga ik het toch proberen. Want ik was erg onder de indruk van deze documentaire.
In Catfish volgen filmmakers Henry Joost en Ariel Schulman de ‘relatie’ die Nev Schulman (Ariels broer) via e-mail en Facebook opbouwt met een familie uit Ishpeming, Michigan. De drie mannen zijn filmmakers en/of fotograaf in Manhattan, en Nev raakt langzaam meer dan gefascineerd door de 8-jarige Abby. Zij heeft namelijk een schilderij gemaakt van één van zijn gepubliceerde dansfoto’s, en daar is hij (en wij) nogal van onder de indruk. Het contact met de familie wordt intensiever, en niet veel later kent hij ook o.a. moeder Angela en de oudere halfzus Megan. Abby is de schilder, Megan een singer-songwriter en Angela is de moederkloek die over het gezin waakt. De relatie met Megan begint steeds romantischer en erotischer te worden, en Nev laat z’n broer (en dus jou als kijker) net genoeg meelezen met de e-mailtjes en berichtjes dat je je als kijker nét niet ongemakkelijk gaat voelen.
Het knappe aan deze documentaire is dat het zo realistisch is. Je kunt de karakters uit deze docu ook gewoon op Facebook vinden. Natuurlijk is realisme best wel een vereiste voor het maken van een documentaire, maar deze film past echt geweldig in deze tijd (ook al speelt het verhaal zich aan het begin van 2008 af). Omdat het vooral over Facebook e.d. gaat, las ik voor het eerst iets over deze film in een recensie van The Social Network in de Filmkrant. En misschien moet je deze twee films wel in één programma zien: de ene gaat over hoe dit sociale medium is ontstaan, de ander laat zien hoe groot de invloed van dit medium kan zijn op het leven van zowel een hippe filmmaker uit New York als op het leven van een arme maar creatieve familie uit ’the middle of nowhere’.
Eén van de producenten van deze documentaire is Andrew Jarecki, die eerder de enorm indrukwekkende documentaire Capturing the Friedmans maakte, over een gezin dat wordt vernietigd door (valse?) beschuldigingen van kindermisbruik aan het adres van papa Friedman. Die documentaire doet ook meer dan het alleen tonen van realistische beelden, want wat probeer ik hier nou al de hele tijd niet te zeggen?
Inderdaad: kijk deze film snel, voordat een Albert Verlinden-/Gerard Ekdom-type wél verteld wat er met ‘catfish’ bedoeld wordt, en daarmee iets van de kracht van deze documentaire verknald.
Ja, ik was zeer onder de indruk, en hoop dat ik jou met deze recensie benieuwd heb gemaakt, want dat verdient Catfish zeker..! Fijn om te zien dat creativiteit zich niet laat beteugelen…
Hele gave en hele belangrijke documontaire. Ik hoop dat veel mensen hem gaan zien!
Inderdaad toffe docu. Moet zeggen dat ik na de eerste helft wel een beetje ongeduldig werd, maar niet lang daarna wordt de nieuwschierigheid aardig getriggerd en opgevolgd door een dosis inleving en empathie. Hopelijk niet te veel gezegd .. ik vond ‘m de moeite waard.