Swallow (2019)
De volgende in het rijtje ‘uitdagende films’ die me de laatste tijd nogal aantrekken – zie Valley of the Gods en Zeroville – is Swallow, een body-horror-drama over een trophy wife in een succesvolle, traditionele Amerikaanse ondernemersfamilie. Maar ook een slow burner, die echter vrij snel laat voelen dat de film ‘meer’ wil zeggen dan wat je te zien krijgt. Want door de opvallende geluidsmix en de gedweeë manier waarop het hoofdkarakter zich wat poëtisch ‘laat leven’, weet je lang voordat ze die knikker inslikt al dat er iets niet helemaal pluis is.
Het resultaat: een prijswinnende film (op onder meer het Tribeca Film Festival, maar ook op een internationaler podium als ‘Sitges’) met een onvergetelijke hoofdrolspeler en enkele (oude) TV-helden in bijrollen. Oh ja, en een introductie op een psychische aandoening die mij nog totaal onbekend was…
Het verhaal
Hunter (Haley Bennett) is de wonderzoete nieuwe bruid van Richie Conrad (Austin Stowell), erfgenaam van een succesvol familiebedrijf in New York. Ze wonen in een prachtig (bewust Hitchcockiaans gekozen) huis in upstate New York, met uitzicht over de Hudson. Daar spendeert Hunter haar dagen met poetsen, bloemen planten en zorgen dat het eten klaar staat als manlief thuis komt van z’n belangrijke baan. Behoorlijk ‘leeg’ dus eigenlijk, maar als ze zwanger blijkt te zijn, kan ze mooi aan de slag met een babykamer. Plus met dat boek, dat schoonmoeder Katherine (Elizabeth – True Grit, Burn After Reading – Marvel) haar gegeven heeft. Want zij weet hoe belangrijk Hunters taak in de familie is. Iets dat overigens behoorlijk onsubtiel verwoord wordt door schoonpa Michael (David – Burn After Reading, Sledge Hammer! – Rasche).
Tijdens Hunters wat doelloze gedwaal door huis en tuin hebben we echter al gezien, dat ze gefascineerd raakte door een inderdaad best mooie knikker. In het ‘zelfhulpboek’ dat ze van schoonmoeder heeft gekregen, leert ze dat het belangrijk is elke dag iets onverwachts te doen. En dat doet ze dus, door die knikker in te slikken, de volgende dag uit te poepen en weer mooi schoon te maken. Het geeft haar een gevoel van macht over haar eigen lichaam, dat ze al zolang niet meer heeft gevoeld. De knikker wordt echter gevolgd door een punaise (en andere metalen voorwerpen), en dat zijn dingen die niet onopgemerkt blijven als je voor een zwangerschapsecho naar de gynaecoloog gaat.
En dat is het moment, dat je als kijker gaat twijfelen waar de rest van de familie nou het meest bezorgd om is…
Een mak lammetje..?
In één van de eerste scènes in de film wordt een schattig lammetje gevangen, wat even later verorberd wordt tijdens een familiediner. Symbolisch as f..k natuurlijk, maar het knappe aan dit regiedebuut is, dat Richie’s familie helemaal niet makkelijk zwart-wit wordt neergezet. Hunters onmacht, in dat ze zelf ook niet weet waarom ze die zucht heeft om oneetbare dingen te eten (de psychische aandoening heet officieel “pica“), wordt enkel als probleem gezien dat door een psycholoog a.s.a.p. opgelost moet worden. Maar de rol van die psycholoog is ook niet zuiver. En ook al is de rationele reactie van de familie zeker goedbedoeld, deze blijkt ook best onpersoonlijk. Waarmee de film dus wel degelijk iets wil zeggen over de rol van de vrouw in een traditioneel Amerikaans gezin. Mede daarom ook ‘mooi’ om te zien, dat ze uiteindelijk bijstand krijgt van iemand die haar probleem eerst nog afdeed als ‘luxeprobleem’. Maar eigenlijk is die rol – buiten het Hunter-karakter natuurlijk, dat de hele film draagt – misschien wel de interessantste in de film. Deze Luay (Laith Nakli, oftewel oom Nazeem in de erg goede serie Ramy) is de enige die over z’n schaduw en eigenbelang heen kan kijken, misschien wel omdat hij niet zo 100% overtuigd is van z’n eigen gelijk…?
Cast & crew
De ster van deze film is zonder twijfel Haley Bennett. Je kunt haar herkennen uit die The Magnificent Seven-remake (met o.a. Denzel Washinton en Chris Pratt), het recentere The Devil All the Time (staat ergens bovenaan mijn kijklijstje) of uit The Equalizer (ook met Denzel!). Haar dromerige blik – aangezet door het ‘weggedraaide’ geluid – maakt haar direct al mysterieuzer, maar het zwengelde ook direct mijn ‘zorg-reflex’ aan. Maar het zijn vooral de subtiele veranderingen die haar groeiende zelfvertrouwen tonen, wat overigens mooi in contrast staat met haar eigen onmacht in waaróm ze die dingen eet. Austin Stowell, die manlief Richie speelt, heeft – oppervlakkig gezien – een beetje het uiterlijk van een goedkope Chris Evans-kloon, wat mogelijk komt door z’n over-aanwezige ‘Amerikaanse kaaklijn’. Terwijl hij eigenlijk een veel interessanter resumé heeft dan z’n ‘succesvollere’ look-a-like. Zo zat hij ook in Spielbergs Bridge of Spies, maar ook in Nacho Vigalondo’s Colossal (om even twee behoorlijk tegenpolen te noemen). De “(oude) TV-helden” uit de intro-alinea zijn de verrassend verschijnende Denis O’Hare, die mij – naast z’n rol in Dallas Buyers Club – vooral opviel als opper-vampier Russell Edgington in True Blood, en eerdergenoemde Rasche. Deze Rasche heeft overigens in behoorlijk veel films gespeeld, maar ik herkende hem dus uit die foute 80’ies politieserie Sledge Hammer!. Maar hij zat, net als z’n filmvrouw Elizabeth Marvel overigens, dus ook in Burn After Reading (van de Coen-broers). Marvel is in real life overigens getrouwd met karakteracteur-held Bill – Birdman, Joker, The Queen’s Gambit – Camp!! Passend bij het thema van de film zou ik haar dan enkel Mrs. Camp moeten noemen, maar laat ik eraan toevoegen dat ze mij enkele keren deed denken aan een mix van Allison Janney en Toni Colette.
Swallow is de eerste lange speelfilm van Carlo Mirabella-Davis. Hoe hij aan die fantastische achternaam komt weet ik niet, maar vertaald past die “mirabella” wel geweldig bij het thema van de film. Niet alleen in hoe mooi Hunter wordt neergezet, maar ook in hoe hij bewust dat huis heeft uitgekozen. Prachtig van buiten, binnen en qua uitzicht, maar ‘ons Carlo’ weet wel een sfeer neer te zetten die me eigenlijk de hele film greep. Hoe rustig de film ook begint namelijk, iets dat voor meer conventionele kijkers mogelijk wat te traag gaat. Maar als dit z’n debuutfilm is, dan ben ik erg benieuwd naar wat z’n volgende project is.
Final credits
Al ben ik niet 100% positief over deze film hoor. Mede omdat het lastig te beoordelen is, hoe hij Hunters aandoening bedoelt. Aan alles lijkt dat hij dit metafysisch/thematisch wil inzetten om Hunters onmacht te tonen, maar pica is een reële aandoening, waarvan wetenschappers nog helemaal niet zeker weten wat de oorzaak is. Swallow presenteert het minder ‘onzeker’, en daar wringt in mijn ogen wel iets onbedoeld.
Dus ja: een méér dan interessante film, maar m’n eindoordeel is nog niet zo ontzettend duidelijk…