Monster Hunter (2020)
Wederom een gameverfilming van Paul W.S. – Mortal Kombat, Resident Evil – Anderson, dus dan weet je waarschijnlijk wel al genoeg, want voor originaliteit moet je bij die andere Paul (Thomas) – There Will Be Blood, Inherent Vice – Anderson zijn. Monster Hunter is beetje Mad Max meets Stargate meets Narnia meets Lord of the Rings meets Jarhead meets game-escapisme. Waarvoor Anderson wederom samenwerkte met Milla – Resident Evil, The Fifth Element – Jovovich, die zich qua knokken behoorlijk goed staande hield ten opzichte van Tony – Ong-bak, Tom yum goong – Jaa. En dan kom ik direct bij het meest positieve aan deze film, naast die breinloze-vluchtoptie-uit-de-werkelijkheid: de taalbarrière, die zo in de weg zat bij de laatste Ip Man-film (en zelfs bij Spike Lee’s Da 5 Bloods), die is hier slim opgelost…
Het verhaal
De film opent met een interessante statement, dat wij met onze zintuigen misschien lang niet de hele wereld/werkelijkheid te zien krijgen, en dat er dus mogelijk andere werelden parallel aan de onze bestaan. Zulke quotes wakkeren mijn enthousiasme enorm aan (niet voor niets ben ik erg geïnteresseerd om nog ooit op serieuze wijze psychedelica te gaan doen), al voelde ik daarna direct ook weer een teleurstelling, dat in die ‘andere wereld’ de creativiteit niet verder ging, dan dat we een ‘gewone’ boot door een ‘gewone’ woestijn zagen varen (met aan het roer wel Ron – Hellboy, de Beauty and the Beast-serie – Perlman!!!). Heb je mij als kijker nét zover dat ik mee wil gaan in gekkigheid, is die gekkigheid een vrij simpele combinatie van dingen die wij in onze wereld al gewoon kennen…
Maaaaaaaaar, ik wist ook dat ik dat los móest laten, om te genieten van deze film. Dus terug naar het verhaal, want na deze intro-scène, zien we ineens hoe lieutenant Artemis (Jovovich) een Alpha-team van US Rangers aanvoert, die ergens in een Middenoostelijke (?) woestijn op zoek zijn naar een Bravo-team, dat vrij onverklaarbaar van de aardbodem verdwenen lijkt. Voordat ze het door hebben, wordt Artemis’ team zelf overvallen door één of andere storm, en door die rare bliksemflitsen hebben wij als kijkers allang door, dat die storm een beetje als die kastdeur in de Narnia-films dient: ze komen in die parallelle wereld uit die intro-scène terecht! Daar vinden ze het Bravo-team, of wat ervan over is, al vrij snel, maar wat lulliger is: die wereld lijkt bevolkt door beesten die zijn gemaakt met de 3D-engine van Lord of the Rings (en/of Jurassic Park). Zo wordt Artemis’ team vrij snel gedecimeerd, maar gelukkig zagen wij in die intro-scène al hoe ‘Hunter‘ (Jaa) van die boot werd geslingerd, dus hij biedt z’n hulp uiteindelijk aan.
Samen gaan ze op weg naar die grote, duistere toren aan de horizon, waar uiteindelijk duidelijk wordt dat Monster Hunter vooral gemaakt lijkt als hoop voor een nieuwe franchise…
Pfffffffff
Ik vreesde al, dat ik m’n cynisme niet terzijde kon schuiven, als ik ‘serieuzer’ over deze film moest gaan schrijven. Zo met een 3D-bril op en overdonderd door het geluid van een IMAX-film, kon ik gisteren best genieten van de geboden werkelijkheid-ontvlucht-optie die Monster Hunter biedt, maar een kritische houding bij zulke films is natuurlijk funest. Vandaar m’n zuchtende alineakop hierboven…
Waar ik eerst dus nog dacht, dat het verhaal mogelijk verzonnen was onder invloed van een cheap-ass LSD-trip, aangelengd en/of versterkt door Schultenbräu-dronkenschap, bleek ook dit dus een gameverfilming te zijn. En dat is eigenlijk ook wel logisch, want in zulke games wordt zo’n intro meestal/vooral als simpel excuus gebruikt, zodat jij je daarna kunt verliezen in spannende gevechten met totaal onwerkelijk grote monsters/beesten/whatever. Maar naar mijn mening mogen aan film toch wel wat hogere eisen gesteld worden, zodat je je als kijker tenminste ietwat serieus genomen voelt. Misschien klinkt dit wat elitair, maar als Filmofiel neem ik film kijken wel wat serieuzer dan gaming.
Cast & crew
Wat ik hierboven al meldde: de manier waarop Tony Jaa’s gebrekkige Engels is ‘opgelost’, dat is misschien wel het beste aan de film (mogelijk ook, doordat de film natuurlijk ook direct je verwachtingen een stuk verlaagd). Waar in Ip Man 4 en zelfs in Da 5 Bloods bleek dat die Amerikaans-Aziatische geloofwaardigheidsdrempel zelfs door topregisseurs lastig te slechten is, daar nemen ze het hier niet zo serieus allemaal, en maken er zelfs grapjes over. Politiek mogelijk niet helemaal correct, maar het zorgde er wel voor dat – op dat vlak althans – m’n tenen vrij ontspannen bleven (als in: niet gekromd werden). Jaa is natuurlijk een martial arts-held van de bovenste plank, en ook de initiële vechtscènes met Jovovich zien er gewoon heel vet uit. Zo goed zelfs, dat ik ook bewondering voelde voor Jovovich’ vechtkwaliteiten (al weet ik niet hoeveel daarvan door een stunt double is uitgevoerd). Naast Jaa en Jovovich was ook rapper Tip ‘TI’ Harris/T.I. nog van de partij, wiens goede screen presence eerder (en een stuk langer) al aanwezig was in onder andere Ant-Man en het heerlijke Dolemite Is My Name. De laatste acteur waarover ik nog wat kwijt wil is Ron Perlman, die in mijn hoofd echt steeds meer op Tom Waits begint te lijken. Is dat een rare gedachte, of zouden die twee ook gewoon een keer broers kunnen spelen..?
Al hoop ik dan wel, dat dat een serieuze film wordt, dan die niet door Paul W.S. Anderson gemaakt wordt. Want eigenlijk weet je natuurlijk al genoeg, als je naar een film van deze Anderson gaat kijken. Hij maakt gewoon quatsch van die (wederom) bovenste plank, waarbij het meeste geld gestoken lijkt te worden in visual effects en dergelijke. Anderson schreef zelf ook het scenario, al krijgt Kaname Fujioka ook een schrijf-credit, omdat hij de originele games voor Capcom geschreven (en geregisseerd?) heeft. Dus mogelijk dat echte gamers deze recensie ook wel gezeur vinden, want er zitten nog genoeg details in de film (zoals hoe die wapens ineens op gaan lichten, die hooded gast bovenop die toren, en waarschijnlijk nog veel meer) die voor spelers van die games mogelijk wel voor opwinding zorgden, maar die mij vooral cynischer lieten worden, toen ik erachter kwam dat deze als perfecte franchise-starters werden ingezet…
Final credits
Want ja, dat er bij succes van deze film vervolgen gaan komen, dat lijkt vanaf de conceptfase al de bedoeling te zijn geweest. Iets dat ik vooraf beter had kunnen weten, dan had ik die IMAX-3D-toeslag mogelijk beter besteed. Want nogmaals: als escapisme is Monster Hunter best okay, maar daarvoor had ik net zo goed een betere quatschfilm voor een tweede keer thuis kunnen kijken.