Babyteeth (2019)
Ondanks dat Babyteeth een behoorlijk uitgemolken onderwerp behandelt, wordt het zo energiek, onverwacht én subtiel uitgevoerd, dat deze film echt keihard binnenkwam. Het verhaal gaat dan ook meer over liefde dan over ongeneeslijke kanker. En dan ook nog eens Australische liefde: bij vlagen hard en lomp, maar ogenschijnlijk altijd wel ‘puur’. Met prachtrollen van Eliza – Sharp Objects – Scanlen en Toby Wallace, maar even zo imponerend zijn Essie – True History of the Kelly Gang, The Babadook – Davis en Ben – Killing Them Softly, Ready Player One – Mendelsohn.
Daarnaast bevat Babyteeth een flinke dosis humor en fijn gevarieerde muziek, waardoor de film nergens (te) zwaar wordt…
Het verhaal
De 16-jarige Milla (Scanlen) ontmoet op weg naar school de verslaafde vrijbuiter Moses (Wallace), en je voelt direct hoe ze wordt aangetrokken door deze aparte snuiter. Al snel wordt duidelijk dat Moses bij z’n eigen familie niet meer welkom is, terwijl Milla’s ouders Anna (Davis) en Henry (Mendelsohn) hem initieel ook wat achterdochtig bekijken. Niet zo raar, als je z’n bloeddoorlopen ogen en gezichtstattoo ziet, maar daarachter huist ook een (opportunistische?) charme waar Milla keihard voor valt.
Moeder Anna was bij dat kennismakingsdiner sowieso niet zo scherp, want ze krijgt van manlief – die tevens psychiater is – voldoende pillen om met de stress en pijn van een ongeneeslijk ziek kind om te kunnen gaan. Die pillen lijken overigens ook een belangrijke reden dat Moses zo vaak langs komt, want hij lijkt z’n geld op nogal illegale wijze te verdienen. Iets waar pa ogenschijnlijk geen probleem mee heeft, omdat hij er alles voor over heeft om z’n dochter gelukkig te zien…
Klein maar o zo fijn
Meer hoef ik inderdaad niet over het verhaal te vertellen, want het gaat dus niet echt om het onderwerp, maar om hoe regisseur Shannon – Killing Eve – Murphy hier haar speelfilmdebuut maakt. Want door juist alle vier de hoofdkarakters zo prachtig uit te werken, kwam deze film vrij ‘makkelijk’ in m’n top 15 van 2020 terecht. Iets dat je eigenlijk in de tweede scène al voelt, als je de ‘gewoonheid’ van die seksscène tussen pa en ma hebt gezien. Het knapste aan Babyteeth is namelijk de eerlijke onmacht waarmee het gezin (en uiteindelijk ook Moses) met de ziekte van Milla omgaat: soms lief, soms heel lomp, maar wel altijd gemotiveerd en/of ‘echt’. En daarom krijgen alle karakters hun eigen momenten, en is het dus zeker niet enkel Milla’s verhaal.
Al moet ik toegeven: ik had niet direct door dat Milla’s kanker ongeneeslijk was (mogelijk in het begin van de film ergens iets gemist?), dus de ‘kussenscène’ kwam bij mij daardoor nog indrukwekkender binnen dan bij de gemiddelde kijker, denk ik.
Cast
Ik hoorde een tijdje geleden al over deze film, maar zag hem pas op de een-na-laatste dag van 2020 (via Cineville Vitamine, b.t.w.). Mogelijk dat dit kwam doordat het plot wel erg heftig, maar ook herkenbaar klonk. Had ik vooraf geweten dat ook Ben Mendelsohn en Essie Davis meededen, dan had ik ‘m tussen de lockdowns zeker in de bioscoop gekeken. Mendelsohn is namelijk één van m’n favoriete acteurs. Mij viel hij (pas) voor het eerst op in het geweldige Animal Kingdom, al zat hij daarvoor dus schijnbaar ook al in bv. Australia en Terrence Malicks The New World. Sindsdien is hij te zien in über-commerciële films als Rogue One, The Dark Knight Rises en Captain Marvel, maar dat wisselt hij nog altijd af met prachtfilms als The Place Beyond the Pines, Starred Up, Lost River, Slow West, Una en dus ook dit pareltje. Davis ontdekte ik pas in die opvallende film over Ned Kelly, maar ze speelde dus ook al de hoofdrol in The Babadook (van de maker van The Nightingale). Nu moet ik eerlijk toegeven dat haar ‘echt-‘ en schoonheid m’n oordeel over haar acteren mogelijk wat verblinden, maar wat een invoelbare pijn zie je in zo’n beetje elke scène waarin ze te zien is…
Scanlen bleek ik dus te herkennen uit de zeer sterke mini-/tv-serie Sharp Objects, waarin ze Amy Adams’ halfzusje speelde. Overigens een serie die zó geweldig was, dat Led Zeppelin toestemming gaf hun muziek (voor het eerst?) te gebruiken in een productie. De manier waarop ze een tiener speelt die heel graag nog de liefde wil voelen, maar ook met de lompe werkelijkheid van haar ziekte om moet zien te gaan, toont een combinatie van hoop, cynisme en pijn, dat ik me Milla nog lang zal herinneren, verwacht ik. Naast haar rol in Babyteeth was ze afgelopen jaar overigens ook al te zien in Greta Gerwigs Little Women, en in een andere 2020-film die ik absoluut nog moet zien: The Devil All the Time.
Final credits
Toch apart, dat ik kan genieten dat een film me zo hard raakt, dat ik de tranen over m’n wangen voel rollen. Maar dat is precies wat er gebeurde in de laatste scène van de film (niet de laatste van het verhaal overigens), al was dat geen traan van ‘pijn’, maar meer vanwege de schoonheid van de vertelling. En dan heb ik in de manier van vertellen nog wel een paar dingen te ontdekken, verwacht ik. De continuïteit lijkt namelijk niet helemaal te kloppen, en het nut van Milla’s breken van de vierde muur in een drie- of viertal shots heb ik ook nog niet helemaal weten te duiden.
En mede omdat ik niet wil dat je deze film overslaat omdat ie mogelijk te zwaar lijkt, sluit ik graag af met een vermelding van de fijne gevarieerde muziek in de film, en de heerlijke manier waarop Eliza daarop danst…