Synchronic (2019)
Ik kreeg tijdens het kijken van deze Bringing Out the Dead–Tenet–Los cronocrímenes–Altered States-mix-up vrij snel het gevoel, dat met een paar extra rewrites dit mogelijk best een interessante film was geworden. Nu voelden de (weinige) karakters – gespeeld door Anthony (The Hurt Locker, Avengers: Endgame) Mackie en Jamie (50 Shades of Grey) Dornan – maar vooral ook de filmlogica te simpel uitgewerkt, waardoor de grote hoeveelheid aanwezige interessante thema’s (denk verlossing, racisme, relativiteit/tijd, rouw, opoffering, trauma en eenzaamheid) juist wat in de weg zit. Al wil ik de makers zeker wel “a B for trying” geven hoor. Maar als je op zoek bent naar een goede ‘mindfuck’-film, dan is er afgelopen jaar een veel betere film uitgebracht: Possessor…
Het verhaal
Steve (Mackie) en Dennis (Dornan) werken als ambulancebroeders in de grauwe schaduwwereld in en rond New Orleans. Lomp werk waar je nogal stress van krijgt. Steve gaat met dit (en ouder) trauma om door ’s avonds veel te drinken en met zo’n beetje elke vrouw het bed in te duiken, terwijl Dennis wat ‘rust’ vindt bij z’n vrouw Tara (Katie – Jeff, Who Lives at Home, Legion – Aselton), tienerdochter Brianna (Ally Ioannides) en baby. Beide mannen zijn jaloers op elkaars leven, maar om daar wat serieuzer op in te gaan, daar hebben ze geen tijd voor, want ze komen in hun werk nogal wat opmerkelijke slachtoffers tegen de laatste tijd.
Best passend bij de wat mysterieuze sfeer die sowieso rondom New Orleans hangt, blijken al deze slachtoffers een experimentele drug genomen te hebben (zie de filmtitel). Het plot wordt al snel ‘dikker’ als blijkt dat Steve – spoiler alert – een hersentumor blijkt te hebben, en Dennis’ dochter Brianna van de aardbodem lijkt verdwenen na het nemen van de drug. Want wat blijkt: na het nemen van zo’n pil wordt je tijdsbesef zo f’ed up, dat je hele lichaam voor een minuut of zeven gaat tijdreizen. En nog opmerkelijker: alles wat je in die zeven minuten overkomt – de meeste reizen gaan naar een verleden waarin iedere menselijke interactie schijnbaar een hels gevecht oplevert (iets wat uiteindelijk een plot-noodzaak blijkt) – dat neem je mee terug – einde spoiler alert.
Wait: who where wháááááat..??
Inderdaad, dat vraagt behoorlijk wat van jouw willing suspension of disbelief, zeker omdat de uiteindelijk uitvoering wat willekeurig aanvoelt. Terwijl je aan alles voelt, dat makers Justin Benson en Aaron Moorhead echt wel wisten, dat deze film alleen zou werken, als er voldoende menselijkheid in zou zitten. En dat hebben ze er dus ook heel veel in gestopt, maar dus juist misschien wel teveel (zie bovengenoemde thema’s). En dat geeft het geheel dus een wat onsamenhangend en ‘verzonnen’ gevoel. En nu weet ik dat dit een mogelijk over-rationele kijk mijnerzijds verraadt, maar waar ik die normaliter heel graag loslaat (film is voor mij het ideale medium om juist ‘uit m’n hoofd’ te geraken), werd ik daar hier te weinig toe gestimuleerd.
Al bleef ik naderhand wel met een lichte glimlach op m’n gezicht zitten, bij de gedachte hoe bijvoorbeeld Dennis de afloop van het verhaal aan z’n vrouw uit gaat leggen. Maar ook dat is weer meer een uiting van het feit, dat de balans behoorlijk zoek is in de film…
Cast & crew
Mackie speelt z’n rol ogenschijnlijk vrij eenvoudig, maar waar dat normaliter een compliment is, verklapt dat hier eigenlijk wat regiefouten. Zijn karakter gaat namelijk nogal door flink wat traumaverwerking (naast z’n problemen met z’n pijnappelklier), en dat wordt ruimschoots in beeld gebracht, maar echt meevoelen deed ik niet. Dornan speelde in 50 Shades… schijnbaar een onweerstaanbare sadomasochist, maar hier moeten we geloven dat vrouwen hem allemaal straal voorbij liepen (totdat hij hulp van Steve kreeg). Qua acteren had ik echter de meeste ‘moeite’ met een paar scènes waarin Katie Aselton voorbij kwam, want die kwamen echt best slecht geacteerd over. Terwijl ik van de vrouw van Mark – Cyrus, Blue Jay – Duplass verwacht dat ze echt wel weet wat acteren inhoudt…
Dus ook dat zal waarschijnlijk de ‘schuld’ van de makers zijn, die ook de montage voor rekening hebben genomen. En ik denk, dat de uitgebreidere backstory van de maker van de designer drugs ook ergens op de montagevloer is terecht gekomen, want er wordt ergens iets over China vermeld, maar dat lijkt verder totaal geen functie meer te hebben in het verhaal. Waardoor het nut van die scène met deze chemicus enkel bedoeld is, om een wat commercieel-simplistische visie op het ‘niet-lineaire tijd’-idee van Einstein te kunnen planten…
Final credits
Shit, zo zie je maar weer, dat ik tijdens het schrijven van zo’n recensie nóg kritischer kan worden. Dat komt natuurlijk doordat de film voor mij niet ‘juist’ aanvoelde, en als ik dan rationeel aan het analyseren sla, dan worden de ‘fouten’ nog duidelijker. En daarmee ook mijn teleurstelling, juist omdat de film wel degelijk aardige thema’s probeert te behandelen. Want ook qua ‘grote’ boodschap van de film, en Steve’s uiteindelijke openbaring/besef, denk ik vooral aan hoe Winnie de Poeh dat ooit beter verwoordde. En in alle eenvoud ook beter liet voelen…