Palmer (2021)
Bewust dat ik zelf mogelijk ook nog wel wat ‘lijd’ aan die ‘mannen-moeten-stoer-doen/zijn’-opvatting, denk ik toch niet dat dat mijn kritiek op deze (te?) mooie film daardoor te verklaren valt. Ja, Palmer – met Justin Timberlake als ex-gevangene die de zorg voor een gender-fluïde buurjongetje op zich neemt – is erg mooi vanwege thema’s over inclusiviteit, jezelf-mogen-zijn en bullebak-gedrag, en daar zit het emotioneel af en toe erg indrukwekkende hart van deze film. Dat is óók een reden dat ik niet al te kritisch wil zijn, maar qua verlossing is de film ook weer zo ‘perfect’, dat ik bijna dacht: “Zonder die geile seksscènes zou deze film ook zo door de EO uitgezonden kunnen worden.” Al zouden strenggelovige christenen dat jochie misschien ook wel naar één of ander semi-fascistisch heropvoedingskamp willen sturen…
Het verhaal
Eddie Palmer (Timberlake) komt thuis na het uitzitten van een gevangenisstraf van twaalf jaar, voor een inbraak-turned-overval-turned-poging-tot-doodslag. Omdat hij z’n ouders zelf jong verloren is, heeft hij – vóór z’n veroordeling – altijd bij z’n oma Vivian (June – Nebraska – Squibb) gewoond. Daar terug aangekomen wordt hij met open armen ontvangen, maar ziet hij ook direct dat z’n oma een woonwagen op haar grond heeft staan, waar de verslaafde Shelly (Juno – Killer Joe, Wonder Wheel – Temple) met haar zoveelste redneck-vriend en haar flamboyante zoontje Sam (Ryder Allen) woont. Of beter gezegd: mag wonen, omdat oma nogal medelijden heeft met de jonge Sam, waarvoor ze zorgt als mama Shelly weer eens op een drugs-bender vertrekt.
Palmer, zoals hij genoemd wil worden, heeft aardig wat moeite om een baan te vinden, maar uiteindelijk lukt het hem om op z’n voormalige middelbare school een baantje als conciërge te krijgen. Het lijkt allemaal redelijk de goede kant op te gaan, totdat z’n oma overlijdt en Shelly met de noorderzon is vertrokken. Behoorlijk tegen z’n stoere zin in, voelt hij zich verantwoordelijk om tijdelijk voor Sam te zorgen, en in de opbouwende vriendschap tussen die twee zit eerdergenoemd hart van de film. Maar wat te doen als Sam op een gegeven moment met volledig uitgesmeerde make-up op z’n gezicht ’thuis’ komt, en blijkt dat de dader niet één van z’n klasgenootjes is, maar juist één van Palmers (voormalige) vrienden..?
Net te sprookjesachtig?
Als iemand die zich in z’n jeugd zeker teveel heeft laten beïnvloeden door de ‘perfecte’ filmwereld, ben ik mogelijk extra gevoelig voor verhalen die zó ‘mooi’ afgerond worden, dat ik sneller denk: “Oh oh, hoop niet dat een jonge Filmofiel hier nu een wat over-romantisch wereldbeeld van krijgt!” En als je dan ziet, dat één van scenarist Cheryl Guerriero’s overige twee scenario’s een Paris Hilton-film is, die op IMDb op plek 9 van slechtste films ooit staat, dan kan je dat nog wat huiveriger maken natuurlijk (want hoe ‘herstel’ je van Pledge This!??). Maar eigenlijk is Palmer dan ook juist wel weer opmerkelijk, want van een 1,8 naar een 7,3 (de respectievelijke IMDb-punten op 6 februari 2021) gaan, da’s ook wel weer knap.
Want inderdaad, ik wil je deze film zeker niet afraden hoor. Daarvoor is dat inclusiviteitsthema te ‘belangrijk’, merkte ik ook weer hoe gelukkig ik me mag prijzen nooit echt last gehad te hebben van bully’s (dus mijn oordeel over deze film wordt niet heftiger/emotioneler door herkenning, wat voor velen mogelijk wel het geval zal zijn), is het mooi hoe onbeschadigd/naïef/puur Sam alles lijkt te ondergaan (alsof hij het ‘kwaad’ niet kan zien of zo), en bevat de film dus zeker ook een paar emotioneel zeer sterk uitgevoerde scènes. Iets waarvoor ik de Oscarwinnende regisseur zeker wel de credits wil geven hoor.
Crew & cast
Al had dat winnen van die Oscar door Fisher Stevens weinig met acteursregie te maken, want dat was namelijk alongside Louie – The Game Changers – Psihoyos, voor de indrukwekkende documentaire The Cove (over de jaarlijkse Japanse dolfijnenslachterij (die mede plaatsvindt, zodat wij naar dolfinaria kunnen…)). En ook al is Stevens betrokken geweest bij top-documentaires/-series als Before The Flood en Bright Lights: Starring Carrie Fisher and Debbie Reynolds (als regisseur) en ook bij Netflix-corona-lockdown-hit Tiger King (als producent), de meeste mensen zullen hem nog wel herkennen als acteur (hij zat in de 80-ies al in de Short Circuit-films, maar is binnenkort ook te zien in Wes Andersons The French Dispatch!). Al heb ik hem dus best lang verward met Bobcat – World’s Greatest Dad, Police Academy-schreeuwer – Goldthwait: beide acteurs die best opvielen door hun uiterlijk/voorkomen, en inmiddels dus meer furore maken achter de camera.
Qua acteren toont Timberlake z’n grote talent, wat voor mij – als fervent Saturday Night Live-fan en kijker van o.a. Black Snake Moan en Southland Tales – overigens niet echt verrassend was. In deze rol mag ie best wat laten zien, maar eigenlijk wordt hij wel aardig naar de kroon gestoken door de zo goed als debuterende Ryder Allen, die Sam speelt. Goed om te zien hoe Sam z’n eigen gender-fluïditeit omarmt en totaal onaangeroerd lijkt over het feit dat anderen dat niet trekken, iets wat zich vooral uit in een paar korte gezichtsuitdrukkingen. Ik kan niet oordelen hoe ‘geloofwaardig’ dat is, want mijn (conventionele?) mind verwachtte wel dat hij toch wel wat beschadigder zou ‘moeten’ zijn, ook vanwege die verwaarlozing door z’n moeder. Maar laat ik dat niet over-analyseren…
Juno Temple speelde al een heftige rol in het geweldige Killer Joe, en haar Shelly zou misschien wel de iets volwasser versie van die rol kunnen zijn. Ze zet in elk geval een goed verrot personage neer. Je kunt haar ook kennen uit de series Ted Lasso of Vinyl, en naast de hierboven genoemde Woody Allen-film, was ze eerder ook al te zien in onder andere Atonement, Mr. Nobody, The Dark Knight Rises, Horns, Maleficent, Sin City: A Dame to Kill For en Black Mass. Dus jezelf zorgen maken dat ze enkel ‘rotte rollen’ speelt, dat hoeft niet. Daarnaast is het bijna té makkelijk om June Squibb in zo’n rol als over-lieve oma te casten, maar zij is dus al actief sinds Scent of a Woman en The Age of Innocence. Onlangs was ze overigens ook nog te zien in het geweldige Palm Springs.
Final credits
Yes, misschien geschiedde die namedropping wel omdat ik voel dat ik wel wat kritisch was aan het begin van m’n recensie. Want nogmaals: vooral niet-recensenten (en dat is toch 99,9999% van de wereld) zullen vooral het ‘mooie’ van deze film zien, verwacht ik. Want iedereen die “progressie” in zijn/haar/… politieke voorkeur herkent, wíl natuurlijk ook dat een stoere vent de genderneutraliteit van de volgende generatie omarmt. En als ik als recensent dan tegen die “wil” in ga, door te melden dat ik ook wel het gevaar van over-simplificering voelde (vandaar “sprookjesachtig” hierboven), dan begeef ik me in sommige ogen mogelijk wel op wat glad ijs…