She Dies Tomorrow (2020)
Waar ik bij Lars von Triers Melancholia volledig mee kon gaan in hoe hij een depressie bijna letterlijk in film wist te vangen, had ik dat bij She Dies Tomorrows existentiële angst eigenlijk niet. Deels mogelijk doordat ik te moe was (viel aan het eind bijna in slaap), want ik vond het zeker intrigerend allemaal, maar waar ik een depressie zelf ervaren heb, kan ik me niet herinneren ooit écht gevoeld/-dacht te hebben dat ik wel eens ineens kon sterven. Ondanks dat ‘de hele wereld’ deze film aan de coronacrisis/quarantaine lijkt te linken, want iedereen kan zich de toestand van onze hoofdrolspeler(s) nu juist té goed voorstellen, toch? Maar mogelijk beleef ik deze crisis anders dan velen, alhoewel de extreme reacties op IMDb ook wel tonen dat deze film zeker niet voor iedereen is…
Het verhaal
Omdat het verhaal volledig non-lineair verloopt, is het wat lastig om het verhaal hier dan wel chronologisch uit de doeken te doen. Laat ik beginnen met hoofdkarakter Amy (Kate Lyn Sheil), die net een nieuw huis heeft gekocht in Los Angeles, waarschijnlijk niet zo lang nadat ze met haar toenmalige vriendje nog op vakantie is geweest. In dat vakantiehuisje is er echter iets gebeurd, waardoor Amy er uiteindelijk van overtuigd is dat ze de volgende dag zal gaan sterven. Ze grijpt (terug) naar de fles, verwondert zich over een aantal planten in haar heuvelachtige tuintje, gaat ’s nachts wat bladblazen, maar niet voordat ze haar beste vriendin Jane (Jane Adams) telefonisch en op vrij nuchtere toon op de hoogte heeft gesteld van haar naderende einde.
Niet zo verwonderlijk dat Jane vrij snel daarna bij Amy langs gaat, om te kijken of het wel gaat, maar gezien Amy’s verleden weet Jane ook, dat ze zich niet al teveel mee moet laten slepen. Eenmaal terug thuis begint Jane, die ‘microscoop-kunst’ maakt, echter ook ineens dingen te horen, en zien we die eerder al getoonde RGB-kleurige, stroboscopische lichtflitsen ook in haar huis ‘plaatsvinden’. Wat blijkt: Amy’s zekerheid dat ze zeer snel zal gaan sterven is besmettelijk, en voordat we dat als kijkers door hebben, is Jane wat verdwaasd gearriveerd op het verjaardagsfeestje van haar irritante schoonzusje Susan (Katie Aselton). Daar probeert Jane’s broer (Chris Messina) haar gedrag nog wat te vergoelijken, maar even later raakt iedereen bevangen door die existentiële angst…
Gelijktijdig is Amy inmiddels via een leerlooier – het lijkt haar wel bevredigend om haar eigen huid, na haar dood, nuttig in te zetten door er een lederen jas van te laten maken – en een strandbuggy-verhuurder ergens in een woestijn/savanne beland, waar ze volgens mij voor het eerst pas haar probleem (h)erkent.
What the F…???
Als je nu bovenstaande denkt, dan denk je exact hetzelfde als wat mijn eerste aantekening was, toen de eindcredits van She Dies Tomorrow begonnen. De volgende was letterlijk “echt niet kijken terwijl je al moe bent; nachtmerrie-stuff maar wel intrigerend…” Ik kan niet veel directer tonen wat deze film dus met me deed, waarbij ik me zeker niet wil verschuilen achter m’n vermoeidheid hoor. Wat ik vooral wil zeggen, is dat regisseur Amy (yep, zoals het hoofdkarakter van de film) Seimetz voor een thema, maar vooral ook vorm heeft gekozen die zo naar én verwarrend is, dat ik wel begrijp, dat als dit kunstwerk je niet snel genoeg ‘grijpt’, je daarna waarschijnlijk je ongemak/rotgevoel (want dat roept de film bewust ook op) in je hoofd omzet in een enorme afkeer tegen de film. Heb niet vaak een film zoveel 1-en op IMDb zien krijgen, terwijl de meeste (door mij gerespecteerde) recensenten deze film wél weten te waarderen. Vergelijk het een beetje met het ‘grijzer’ maken/nuanceren van heftig maatschappelijke onderwerpen: dat roept van mensen die wat ‘extremer’ zwart-wit denken ook wel eens extra weerstand op.
Cast
Persoonlijk blijf ik nog wel wat in het grijze hangen, vooral ook vanwege het indrukwekkende acteerwerk van vooral Kate Lyn Sheil en Jane Adams. Sheil deed me even denken aan die FBI-agente uit Mr. Robot, maar Sheil lijkt haar rollen toch vooral in het onafhankelijke circuit te zoeken. Haar meest ‘commerciële’ uitstapje was in het thematische broertje Equals (met o.a. Kirsten Stewart), maar ze was eerder ook al te zien in die horror-medley V/H/S, en samen met regisseur Seimetz (die dus ook acteert) in de horror You’re Next. En ja, ik begrijp het goed dat ze met haar uiterlijk vaak in thrillers en/of horror gecast wordt, want ze speelt ‘angst’ erg overtuigend. Adams zal iedereen wel herkennen, want haar filmografie varieert van Todd Solondz’ Happiness en Michel Gondry’s Eternal Sunshine of the Spotless Mind, tot aan David Lynch’ Twin Peaks: The Return. Inderdaad: een filmografie om U tegen te zeggen…
Daarnaast viel het mij vooral op, dat er dus zoveel semi-bekende namen te zien waren, in de zeer kleine cast (slechts 14 mensen worden gecredit op IMDb). Katie Aselton zag ik onlangs nog in Synchronic en Bombshell, terwijl Chris Messina al jaren schippert tussen onafhankelijke films als (deze en) Away We Go, Palo Alto en Greenberg, en ‘grotere’ films als Vicky Cristina Barcelona en Ben Afflecks Argo. Josh – Ford v Ferrari, J. Edgar – Lucas komt hier in één scène als dokter voorbij, en dan ineens ligt Fast & Furious–tough-chick Michelle Rodriguez ook ineens nog ergens aan een zwembad te chillen (zie still hierboven). En opvallend was ook James Bennings cameo (als leerlooier), die zelf één van de meer kunstzinnige film- en documentairemakers van de VS is (en ook lesgeeft aan een kunstacademie in Californië), en ook al heeeeeeeeeeel lang bevriend is met een persoonlijke held van mij: Richard – Boyhood, Fast Food Nation – Linklater.
Met andere woorden: die Amy Seimetz lijkt een best duidelijke/bekende vinger in de American indie-pap te hebben, of in elk geval wilden velen met haar werken…
Final credits
Dat is ook de reden, dat ik She Dies Tomorrow ook zeker wel wil aanraden aan de ‘echte’ filmfreaks hoor, want deze film heeft “onafhankelijk filmmaken” op het spreekwoordelijke voorhoofd geschreven staan. Mogelijk dat ik in een scherpere bui deze film wel beter gewaardeerd had, want dat er talent aan het roer stond, dat voel je echt wel continu…
En toen ik zojuist de trailer weer bekeek, voelde ik zelfs wat teleurstelling dat ik niet harder heb genoten van deze film. Maar zou die beleving sowieso niet ‘makkelijker’ positief zijn geweest, als het verhaal wél lineair achter elkaar was gezet?