Chelsea on the Rocks (2008)
Na twintig seconden dacht ik al: “Shit, waarom ben ik nooit in het Chelsea Hotel geweest, toen ik in NY was?“. Na afloop van deze documentaire van Abel Ferrara dacht ik dat nog altijd, maar dacht ik vooral ook: “Okay, was dát effe een ‘in-crowd’ documentaire…“.
Abel Ferrara ken je van films als Bad Lieutenant en King of New York. Zeer rauwe, diepzinnige en eerlijke films. Chelsea on the Rocks is ook eerlijk en af en toe best rauw, maar ik kon nergens diepgang ontdekken. Gecombineerd met het feit dat ik lang niet iedereen die in beeld komt herkende (weet jij hoe William S. Burroughs er uit ziet, bv?), voelde het al vrij snel als een kijkje in een zeer interessante wereld, maar wel een wereld waar je geen toegang toe hebt…
Aan het eind laat ie nog wel zien wat ie waarschijnlijk wil zeggen met deze documentaire, maar dat lijkt bijna too easy om hier te herhalen. Ik vraag me dus best af wat Ferrara nou wilde met deze documentaire.
Natuurlijk is het gaaf om Dennis Hopper, Ethan Hawke, Milos Forman e.v.a. te horen vertellen over hun tijd in het Chelsea Hotel. Het hotel stamt uit het eind van de 19e eeuw en bood – in de vorige eeuw – een vrij permanente verblijfplaats aan grootheden als Dylan Thomas, Tennesse Williams, Janis Joplin, William S. Burroughs, Arthur Miller, en vele, vele anderen. Mensen zonder vast inkomen hoefden zich geen zorgen te maken als ze hun huur een tijdje niet konden betalen. Met het vertrek van Stanley Bard, en de overname door wat hebzuchtigere eigenaren, is dat boheemse gevoel echter verdwenen. Inmiddels is het meer een Chateau Marmont in NY, waar het voor ‘sterren’ hip is om een tijdje te verblijven. Maar dan wel tegen flinke huurprijzen, waardoor de oorspronkelijke bewoners inmiddels zo goed als allemaal verdwenen zijn.
Ja, de volgende keer dat ik in New York ben ga ik echt wél een keertje langs, want natuurlijk zal er nog wel iets van ‘die sfeer’ hangen. De documentaire vertelt ook een paar leuke verhalen, toont zelfs een ‘re-enactment’ van de dood van Nancy (van Sid) in hun badkamer in het hotel, maar toont daarnaast vooral heel veel artiesten (ook in archiefmateriaal) die ik van naam wel bijna allemaal kende, maar waar ik – ik geef het toe – graag ‘naamtitels’ bij gezien had. Nu voelt het namelijk vooral aan als het bijeengooien van veel zelf-geschoten en gearchiveerd beeldmateriaal, waarvan het doel mij eigenlijk ontging. Ook al was de ontmoeting tussen voormalig huurder Milos Forman met voormalig beheerder Stanley Bard in de lobby erg leuk om te zien, het voelde voor mij toch aan als kijkje in het clubhuis van een clubje waar wij niet bij mogen horen…