You Will Meet a Tall Dark Stranger (2010)
Ja, na tien seconden in deze nieuwe Woody Allen wist ik het al: ik ben blij dat hij elk jaar een film maakt…
De sfeer wordt natuurlijk al gezet door het lettertype van de begincredits, maar ook door de manier waarop de karakter geïntroduceerd worden. En als dan de ‘narrator’ ook nog een zin van uit Shakespeares Macbeth aanhaalt: “Life is … full of sound and fury, signifying nothing.“, dan weet je dat je weer een fijn cynisch verhaal voorgeschoteld krijgt.
You Will Meet a Tall Dark Stranger is dus een verhaal – nee, een film – over de nutteloosheid van het bestaan, Woody Allen-style. Maar maakt Allen dan ook een nutteloze film..? Daar lijkt het in eerste instantie wel op. Maar door de nutteloosheid te accepteren, kun je misschien ook wel weer meer genieten van de schoonheid van bovengenoemde ‘sound and fury’, toch? Is het creëren van schoonheid niet één van de hoogste en meest nobele doelen in ons bestaan? En ik denk dat Allen met YWMaTDS (vergeef me voor m’n luiheid ;)) voor de ‘echte’ filmliefhebbers weer wat van die schoonheid heeft weten te creëren…
Als je niet van Woody Allen-films houdt, kijk deze dan niet. En als je nog nooit iets van hem hebt gezien, begin dan ook met een andere film. Natuurlijk is Vicky Cristina Barcelona in dat licht een geweldige keuze, maar qua thematiek kun je 
YWMaTDS beter vergelijken met bv. Whatever Works. Alleen is Whatever Works wat positiever en luchtiger.
In You Will Meet a Tall Dark Stranger brengt Allen ook weer een geweldig aantal fijne acteurs samen. Naast Anthony Hopkins, Gemma Jones, Naomi Watts, Antonio Banderas en Josh Brolin is vooral ook Frieda Pinto aanwezig, die je zult kennen als Latika uit Slumdog Millionaire. Het is niet zo raar dat Brolins karakter nogal ‘smittened’ raakt, en nogal graag met haar gaat lunchen. Hij is echter getrouwd met Sally (Naomi Watts), maar dat huwelijk begint ook steeds uitgebluster te raken. Daarnaast komt Sally’s moeder (Gemma Jones) nogal vaak langs, omdat ze haar onzekerheid helemaal laat wegnemen door waarzegster Cristal, maar dat wel heel erg moet delen met haar dochter. Inderaad: mega-irritant, maar mogelijk wel erg herkenbaar…
Sally dreigt daarnaast ook iets teveel richting haar baas (Banderas) te gaan hangen, terwijl haar vader (Hopkins) bijna verslaafd raakt aan de viagra vanwege z’n nieuwe liefde, een ‘actrice’. En zo lopen er dus weer behoorlijk veel verhalen door elkaar.
Het mooie aan YWMaTDS is dat in een conventionele film al deze verhaaltjes opgelost moeten worden aan het eind van de film. Maar wat was die zin van Shakespeare ook alweer?
Het siert Allen dat hij nooit voor de conventionele aanpak gaat. Hij heeft weer een groot aantal opmerkelijk eerlijke karakters en leuke dialogen geschreven (ook al werken sommige dialogen misschien alleen als je zelf Woody Allen heet), en trekt ook wel degelijk conclusies aan het eind van de film. Daarnaast blijft de film weer goed hangen. Ik zou hier nog veel meer over zou kunnen typen, maar wat voor nut heeft dát? Jij weet toch al lang of je deze film moet zien of niet…