Somewhere (2010)
Met Somewhere heeft Sofia Coppola gekozen voor een film die beter past in het land van haar voorouders dan in de ‘plastic-fantastic’ wereld waar de film zelf gezet is: Hollywood. Maar is het nu Lost in Translation-light, of was Lost in Translation juist een wat Hollywoodsere variant van Somewhere…?
In Somewhere lopen we mee in het ogenschijnlijk geweldige leven van Johnny Marco, een rol van Stephen Dorff. Hij woont in Chateau Marmont, die Hollywood-versie van het Chelsea Hotel in NY, waar menig celebrity deels woont en deels naar toe gaat om zich te laten fotograferen door de paparazzi. Ook het hotel waar legende John Belushi in 1982 een overdosis nam. En als je zo’n filmfreak bent als ik, dan is een film die voor 80% is opgenomen op zo’n locatie al bij voorbaat geslaagd natuurlijk ;).
Maar: Somewhere is veel meer dan een film met mooie plaatjes van een acteur die met de ene na de andere vrouw in bed belandt. En ook meer dan een film over een acteur die maar wat doelloos in z’n zwarte Ferrari rondrijdt, of die zijn leven laat leiden door z’n publicity manager. Of toch niet…?
Johnny’s leven wordt nogal overhoop gehaald als z’n ex-vrouw z’n dochter Chloe bij hem achterlaat en er even tussenuit moet. Chloe wordt gespeeld door Elle Fanning, die inderdaad het meer-getalenteerde zusje is van Dakota. Ze lijkt verwend, maar toch ook weer niet. Ze lijkt zelfs volwassener te zijn dan papa Johnny, maar toch net zo goed een lief meisje als ze zit te kaarten met papa’s beste vriend (niet onverdienstelijk gespeeld door Chris – Jackass – Pontius), of wanneer ze op schaatsen haar kunsten vertoont. Ze speelt de rol van het verwende/verwaarloosde/naar liefde hunkerende meisje erg goed. Ik denk dat we van haar misschien nog wel meer gaan horen dan van haar grotere zus…
“Maar waar gaat Somewhere dan over?”, hoor ik je je afvragen…
Mogelijk dat je m’n licht ironische ondertoon al voelde toen ik Johnny’s leven beschreef. Waarschijnlijk leidt hij het leven waar iedereen die wel eens fantaseert over het winnen van de Staatsloterij van droomt: party all day long, in de zon liggen aan het zwembad, rondrijden in de vetste wagens, de mooiste vrouwen in je bed krijgen, en ga zo maar door. En toch wordt hier al snel duidelijk wat Coppola hiermee wil laten zien…
Waar ze in Lost in Translation deze ‘existentiële leegte’ wat mooier maakte doordat Bill en Scarlett elkaar ‘ontdekten’, daar is Somewhere als film wat ‘kaler’. Nog minder opschmuck, waardoor Somewhere waarschijnlijk minder fans zal krijgen dan Lost in Translation heeft. En ik moet eerlijk zeggen: ik heb van Lost in Translation ook meer ‘genoten’ dan van Somewhere. Maar gelukkig is de hoeveelheid genot niet het enige criterium bij het beoordelen van een film…
Sorry, dit trok ik niet. More cult than i can handle…
Achteur… acteur.
(je kan hier geen foutjes corrigeren, of wel)
Yes, Dorff doet het goed. Typisch zo’n achteur die we al heel lang kennen, en altijd wel goed was eigenlijk. Maar nooit echt blijft hangen. Mij viel hij pas echt op vanaf ‘Blood and wine’.
Ik vroeg me tijdens de film ook vaak af wie voldoet aan het personage dat hij speelt, qua ‘ster’ level… Ik moest denken aan Josh Hartnett en Mark Wahlberg.
Grappig, jouw kritiekpuntjes zijn precies mijn grootste waardes van de film. That’s okay. “Lost in translation” is de ietwat veiligere Hollywood versie van “Somewhere” – om even die vergelijking te hanteren. “Somewhere” gaat de leegte en het individualisme nog directer en scherper tegemoet. “Lost” was Coppola’s ‘voet in het water’ wat betreft de cinema die zij nastreeft (Antonioni, Cassavetes, Ozu, Jarmusch, en oud werk van papa; “The Conversation”). Murray en Johansson zijn slechts ‘lost’. Met “Somewhere” durft ze het water in te springen. Dorff is ‘somewhere’, maar voelt slechts leegte en vervreemding. Geweldige film!
Ik denk dat we het volledig eens zijn, want mijn ‘kritiekpuntjes’ (de “ironische ondertoon”) zijn niet gericht op de film, maar op de wereld die ze in beeld brengt. Juist die wereld die door velen wordt gezien als ‘het paradijs’. En volgens mij glimlacht Dorff maar één keer écht (ik moet weer aan Sean Penn denken).