Voyagers (2021)
Dat William Golding, schrijver van Lord of the Flies, niet gecredit wordt door scenarist en regisseur Neil – Limitless, The Illusionist – Burger, dat zal ik niet cynisch becommentariëren, want de links met dat boek van die Nobelprijswinnende schrijver zijn ook het interessantste aan Voyagers. Al is ie zeker wel vermakelijk hoor, met een leuke rits jonge acteurs, maar ik kon er waarschijnlijk meer op projecteren, dan dat er daadwerkelijk een interessante of scherpe visie van de maker in zit.
Las ergens dat iemand vond dat Voyagers een beetje de ‘gecastreerde’ versie van Claire Denis’ High Life is (die ik wel gezien heb, maar niet gerecenseerd?), en daar moest ik wel instemmend om glimlachen. Al toont dat ook direct, dat deze film vooral bedoeld is voor de young adults die ook 99% van de rollen in de film spelen, en die zullen misschien wel genoeg hebben aan de spanning en sensatie…
Het verhaal
Het is 2063 en het is zover: we hebben de aarde zó verknald, dat ‘men’ met een nogal ingenieus plan komt: door het combineren van het DNA van top-wetenschappers en top-kunstenaars ouderloze kinderen creëren, die dan in afzondering opvoeden (zodat ze niets aards kunnen gaan missen), en hen dan op een 86 jaar durende ruimtereis naar een bewoonbare planeet sturen, om zo de mensheid te redden. Onderweg begeleid door vader-substituut Richard (Colin – The Lobster, In Bruges – Farrell), moeten de jongeren hun taken enorm gedisciplineerd uitvoeren, want deze missie is natuurlijk meer dan heilig.
Het duurt echter niet lang, voordat de slimme Christopher (Tye – Mud, Ready Player One – Sheridan) en wispelturige Zac (Fionn – Dunkirk, Bandersnatch – Whitehead) erachter komen dat ze via hun dagelijkse shotje ‘vitaminen’ vooral rustig gehouden worden. Dus besluiten ze stiekem te stoppen met dat blauwe goedje te drinken, en voor ze er erg in hebben, beginnen ze allemaal dingen te voelen die een rustige ‘samenleving’ nogal in de weg kunnen zitten, zoals emoties en verlangens (zie ook onderstaande still).
En ja, dan knalt de poep vrij snel tegen de spreekwoordelijke Engelse ventilator…
Hoe maakbaar is een samenleving?
Qua willing suspension of disbelief zit het wel goed met Voyagers: je voorstellen dat het mis gaat met onze aardkloot, en dat we nogal drastisch op zoek moeten naar iets leefbaars ergens anders, dat lijkt me voor velen niet zo lastig. Ik zat richting het eind van de film daarom bijvoorbeeld ook nog te wachten of er een respons kwam op een bericht dat eerder vanaf het ruimteschip verstuurd werd, want dan had het plot nog wat meer gevuld en/of gestuurd kunnen worden. Met andere woorden: Burger weet zeker wel hoe hij je als kijker mee moet nemen. Daarnaast kreeg ik wel een erg eng ‘gevaarlijk populisme’-gevoel toen de tramalant uiteindelijk begon. Want de manier waarop het gepeupel met populistisch geschreeuw zo makkelijk emotioneel wordt beïnvloed, zodat het niet meer naar de nuance van de moreel-rechtvaardiger ’tegenstander’ wil/kan luisteren, dat zullen velen wel herkennen als een tactiek van onder andere de vorige Amerikaanse president (en zijn NLse fan/volgeling Baudetski).
Maar waar de film dus zeker wel veel van de ‘juiste’ vragen oproept, bijvoorbeeld inzake genetica (nature) versus opvoeding (nurture), hoe ‘kwaad’ ontstaat, regels versus vrijheid, et cetera, daar voelt de uiteindelijke afwikkeling toch te makkelijk/simpel (hoe herkenbaar ook).
Cast
Zoals je al gemerkt hebt, mijn kritiek op deze film heeft niets te maken met het (jonge) talent dat voorbijkomt. Sheridan toont al sinds Terrence Malicks The Tree of Life, Jeff Nichols’ Mud en David Gordon Greens Joe dat hij met een blik veel meer kan vertellen dat veel acteurs met hun hele lijf. Dus dat Spielberg hem koos voor de hoofdrol in Ready Player One, was dan ook niet zo verrassend. Whitehead lijkt ook een grootse carrière in het vooruitzicht te hebben, want het gemak waarmee bijvoorbeeld zijn felle ogen omsloegen van rustig naar vastberaden opportunistisch, dat gaat hem wel helpen in z’n acteertoekomst.
Colin Farrell staat als grootste naam natuurlijk vrij pontificaal op (bovenstaande) poster. En hij speelt de laatste jaren steeds betere ‘volwassen’, rustige rollen, waartoe ook zijn bijrol in deze film hoort. Verder was het goed om te zien dat Bran Stark uit Game of Thrones, oftewel Isaac Hempstead Wright, hier gewoon wel kan lopen, en kun je uit de naam van Lily-Rose Depp wel afleiden wie haar vader is. Zeker als ik je vertel dat Vanessa Paradis haar moeder is. En ook al lijkt de film in al z’n promotiemateriaal (inclusief bovenstaande still) de sexiness van onder andere Quintessa Swindell stevig in te zetten, dat lijkt toch puur een marketingtruc geweest (al is het goed dat ze het ook weer niet zo ‘graphic’ toonden als in eerdergenoemde High Life ;))…
Final credits
Ja, Voyagers heeft alle elementen om een top-film te zijn, maar in de uitvoering vallen een paar van die elementen toch wel wat tegen. Best raar, omdat er dus nog genoeg elementen inzitten, die wel degelijk goed werken.
Of dat voor jou genoeg is, dat zou best af kunnen hangen van hoe kritisch je naar film kijkt. Dit bedoel ik overigens niet arrogant of zo (als recensent ben ik weleens jaloers op minder kritische kijkers), en de thematiek is meer dan interessant, maar zelfs zonder dat ik Lord of the Flies ooit gelezen heb (of een wel gecrediteerde verfilming daarvan heb gezien), weet ik 100% zeker dat die uitvoering een stuk memorabeler en intrigerender zal zijn.